– Σε διεθνές επίπεδο, η εξάρθρωση τρομοκρατικών οργανώσεων έχει συνοδευθεί από αιματηρές συμπλοκές. Ποιοι παράγοντες απέτρεψαν αυτήν την εξέλιξη στη διαδικασία εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη»;
– Δε σας κρύβω ότι, όταν ξεκινούσαμε αυτήν την προσπάθεια, είχαμε τέτοιους ενδόμυχους φόβους. Ολοι μας οι σχεδιασμοί περιελάμβαναν και αυτήν την παράμετρο. Θέλαμε να μη συμβεί κάποιο κακό σε αθώους πολίτες ή στους αστυνομικούς που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις, αλλά ούτε και σε αυτούς που πηγαίναμε να συλλάβουμε. Να φθάσουμε ώς το τέλος αναίμακτα, όπως και έγινε. Εκμεταλλευθήκαμε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, όπου το επέτρεπαν οι συνθήκες. Δημιουργήσαμε αίσθηση υπεροχής δυνάμεων για να ανατρέψουμε τυχόν σκέψεις δυναμικής αντίδρασης. Δείξαμε και είχαμε πράγματι αποφασιστικότητα, για τον ίδιο λόγο. Μετά τη σχετικά γρήγορη ανακάλυψη των κρησφύγετων της «17 Νοέμβρη» και την κατάσχεση του συνόλου σχεδόν του επιχειρησιακού εξοπλισμού της οργάνωσης, τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα. Υπήρχε μόνο φόβος για κάποια μεμονωμένη, απονενοημένη πράξη. Αλλά και γι’ αυτό είχαμε ετοιμότητα στο μέτρο του δυνατού.
Πιστεύω, όμως, ότι ύστερα από κάποια στιγμή -ιδίως μετά την ανακάλυψη των κρησφύγετων- και οι ίδιοι οι τρομοκράτες ίσως αντελήφθησαν ότι το παιχνίδι χάθηκε οριστικά γι’ αυτούς και μπροστά τους έβλεπαν ήδη τη Δικαιοσύνη.