Πριν από τρεις μήνες, το κυβερνών κόμμα βυθιζόταν στον βούρκο των χρηματιστηριακών σκανδάλων και στην άβυσσο των αμαρτωλών σχέσεων που είχαν αναπτύξει στα χρόνια της αλόγιστης ευφορίας στελέχη του με νεοπιχειρηματίες. H αφροσύνη του 1999 έπεφτε καταθλιπτική, βάρυνε την ατμόσφαιρα και επέτεινε τις αρνητικές διαθέσεις της κοινής γνώμης. O πρωθυπουργός κ. K. Σημίτης, εγκλωβισμένος στα υψηλά καθήκοντα και στα μεγαλοπρεπή της ευρωπαΐκής προεδρίας, δεν μπορούσε να αντιδράσει, δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να ελέγξει, ούτε καν να παρακολουθήσει την εσωτερική σκηνή.
Εβλεπε, άκουγε τα τόσο ηχηρά και προβληματικά και δεν πίστευε πως είναι δυνατόν τούτα τα θλιβερά να σκιάζουν την ελληνική παρουσία στην Ευρώπη. Ταυτοχρόνως, η οικονομία βίωνε εκείνη την περίοδο όλα τα βάρη της στασιμότητας και της αδράνειας που μετέφερε ο πόλεμος στο Ιράκ παντού στον κόσμο. Πριν από τρεις μήνες τα πάντα έμοιαζαν σκοτεινά και αβέβαια. Ηταν ίσως η χειρότερη περίοδος για το κυβερνών κόμμα, κάτι που επιβεβαιωνόταν τόσο από τις δημοσκοπήσεις, όσο και από τον απίστευτο εκνευρισμό που διέκρινε τα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν την κρίση διά της συνωμοσιολογίας.
Η αφύπνιση
Η ένταση της κρίσης, άκρως καταπιεστική, έφερε, είναι αλήθεια, ένα είδος αφύπνισης. Κατέστη σαφές τότε πως το τρένο οδεύει στον γκρεμό και πως χρειάζονται παρεμβάσεις δυναμικές, ικανές να συγκρατήσουν την πτώση.
Σε εκείνη τη φάση ο πρωθυπουργός αναζήτησε τις διεξόδους και επέλεξε σειρά πρωτοβουλιών και πολιτικών κινήσεων, οι οποίες θα κατέτειναν κατ’ αρχάς στην μεταβολή του κλίματος και στη συνέχεια στη διαμόρφωση καταλληλότερων συνθηκών για το κυβερνών κόμμα.
Σήμερα άπαντες πλέον είναι πεπεισμένοι πως με τη λήξη της ευρωπαϊκής προεδρίας η κυβέρνηση ξεδιπλώνει σταδιακά ένα οργανωμένο σχέδιο ανάνηψης και ολικής επαναφοράς, με αβέβαιο μεν αποτέλεσμα, αλλά με στόχευση και σκοπό.
Εν αρχή ήταν ο Λαλιώτης και οι αλλαγές στο κόμμα. Ακολούθησαν οι πρωτοβουλίες για τον έλεγχο των χρηματιστηριακών συναλλαγών των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, τη διερεύνηση του πόθεν έσχες όλων των πολιτικών σε βάθος δεκαετίας και τις προηγούμενες ημέρες ήλθε η πρόταση του νέου εκλογικού νόμου, η οποία αναμφισβήτητα ανοίγει πολιτική συζήτηση, καθώς προκαλεί τις πολιτικές δυνάμεις κυρίως με την ενίσχυση της αναλογικότητας και την κάλυψη των συνασπισμών κομμάτων. Πρώτα απ’ όλα προσπαθεί να προκαλέσει «μπούγιο», να δείξει ότι κινείται, ότι έχει την πρωτοβουλία και κατά δεύτερο λόγο επιχειρεί να μεταθέσει την πολιτική αντιπαράθεση σε ευρύτερα πεδία, που θα ξεπερνούν το ασθενές σήμερα για το κυβερνών κόμμα δίπολο ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. και θα την μεταφέρουν στο επίπεδο Κεντροαριστεράς -Κεντροδεξιάς.
Η αλήθεια είναι ότι με τις κινήσεις αυτές το κυβερνών κόμμα έδειξε πως μπορεί να ξεφύγει από τον κύκλο της διαρκούς φθοράς και σήμερα μπορεί να πει κανείς ότι επανακτά την πρωτοβουλία των κινήσεων ή καλύτερα δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι επιτυγχάνει κάτι τέτοιο.
Ανθεκτικότητα στις κρίσεις
Ο ανεξάρτητος παρατηρητής δεν μπορεί να παραβλέψει ότι η ατζέντα, τουλάχιστον στο πεδίο της πολιτικής επικαιρότητας, ορίζεται και πάλι από τον κ. Σημίτη, ανεξαρτήτως της σημασίας που αυτό έχει για την τελική έκβαση της πολιτικής μάχης. Οπως επίσης δεν μπορεί να μην καταγράψει την αμυντική στάση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία σταθερά επιχειρεί να ακυρώσει τις κυβερνητικές κινήσεις.
Παρότι λίγοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση θα καταφέρει να μεταβάλει τις πολιτικές συνθήκες, εν τούτοις δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι το κυβερνών κόμμα επιδεικνύει ανθεκτικότητα στις κρίσεις και καθιστά σαφές πως διαθέτει δυνάμεις αντίστασης.
Οπως και να έχουν τα πράγματα το πολιτικό παιγχνίδι δεν έχει κριθεί και η μάχη θα είναι σκληρή και ανελέητη μέχρι τις εκλογές. H κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα προκειμένου να επανακτήσει το χαμένο έδαφος και κυρίως να επαναπροσεγγίσει την κοινή γνώμη, η οποία βεβαίως παρακολουθεί από απόσταση και με εμφανή δυσπιστία τις κυβερνητικές επαγγελίες.
Και βεβαίως νιώθει κανείς πως και πάλι τα πάντα προσδιορίζονται από τον εκλογικό στόχο. Ολα υποτάσσονται σ’ αυτόν και πρώτα απ’ όλα η αναδιάρθρωση της χώρας, που περιμένει και θα περιμένει μέχρι να τελειώσει ο εκλογικός αγώνας, εκτός αν η χώρα, η οικονομία και οι επιχειρήσεις της βρεθούν απροσδόκητα στο μέσον συγκυριών και αναζητήσουν μόνες και έρημες λύσεις, όπως οι ναυαγοί στη θάλασσα.