H προεξοφληθείσα έλευση του κ. Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με το μοντέλο ουσιαστικής διαρχίας, δεν φαίνεται να τρομάζει τη Ρηγίλλης. Μάλιστα, τα αρχικά ερωτήματα για τα αποτελέσματα αυτής της νέας… «μεταμόρφωσης» του ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχουν ταχύτατα δώσει τη θέση τους στην εκτίμηση ότι «όχι μόνον δεν πρόκειται για ουσιαστική απειλή, αλλά ενδεχομένως να πρόκειται και για… δώρο στη Ν.Δ.», όπως τονίζουν επιτελείς της! Πρώτα από όλα, το ενδεχόμενο της διαρχίας δεν είναι κάτι νέο για τους σχεδιασμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς έχει αναλυτικά περιληφθεί προ πολλού στα σενάρια που ετοιμάζουν ο κ. Γ. Σουφλιάς και ο Πολιτικός Σχεδιασμός. Ψύχραιμες δε αναλύσεις στη Ρηγίλλης καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, σε αντίθεση με τα όσα συνέβησαν το 1996 με τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη, αυτήν τη φορά ο κ. Παπανδρέου δεν θα μπορέσει να αναλάβει τελικά «ρόλο Μεσσία». Αντίθετα, γρήγορα θα γίνει μέρος του πασοκικού αδιεξόδου.
Ο κύριος λόγος γι’ αυτό εκτιμάται ως ανυπέρβλητος: Είτε εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος από τον… «λαό» είτε όχι, ο Γιώργος Παπανδρέου του 2003 δεν μπορεί να απαλλαγεί των κυβερνητικών ευθυνών για την πορεία της χώρας, αναφέρουν επιτελείς της Ν.Δ., που προσθέτουν: «Ολα αυτά τα χρόνια όχι μόνον δεν είναι “απ’ έξω”, όχι μόνον δεν έχει συγκρουστεί με την κυβερνητική και κομματική ηγεσία και την πολιτική που αυτή ακολουθεί, αλλά, αντιθέτως, μετέχει ως κορυφαίος υπουργός και επηρεάζει πολλαπλά τις αποφάσεις: Στο ΥΠΕΞ, στο ΚΥΣΕΑ, στο κόμμα, στη διά της σιωπής διαρκή νομιμοποίηση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής»…
Παρά λοιπόν την επικοινωνιακή καταιγίδα που ήδη τον συνοδεύει, εκτιμάται από τη Ρηγίλλης ότι ο κ. Παπανδρέου προσέρχεται στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ «με κομμένα τα φτερά». Από την επόμενη ημέρα της εκλογής του, θα πρέπει να αρχίσει να «απολογείται» δημόσια για μια σειρά πολιτικές και γεγονότα στο σύνολο του φάσματος, χωρίς όμως να έχει την πολυτέλεια να τις καταδικάσει, έστω και ρητορικά. Για πρώτη φορά, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το σύνολο της ατζέντας: Θα πρέπει να απαντήσει σε σκληρότατα ερωτήματα για τη διαπλοκή και τη διαφθορά, για την κατάσταση της δημόσιας υγείας, για την ανεργία και την πορεία της οικονομίας, για το ασφαλιστικό σύστημα… Ετσι, είτε λόγω μη επαρκούς εποπτείας της θεματικής είτε λόγω τεκμαρτής αδυναμίας να ασκήσει την ελάχιστη κριτική που θα του επέτρεπε να έχει διαχωρίσει τη θέση του χωρίς να καταστεί εντελώς αναξιόπιστος, ο κ. Παπανδρέου αναμένεται, εκτιμούν οι συνεργάτες του κ. Καραμανλή, να βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση το αμέσως επόμενο διάστημα, υπερασπιζόμενος εξ ανάγκης πολιτικές και ανεπάρκειες που δεν είναι καν δικές του, ενώ είναι από καιρό στο «στόχαστρο» των ψηφοφόρων…
Καμιά αλλαγή
Ενα ακόμη στοιχείο που εκτιμάται ότι θα έχει ουσιαστικό αρνητικό ρόλο, έχει να κάνει με την πολιτική πορεία του υπουργού Εξωτερικών. Κι αν ακόμη μπορούσε να θεωρηθεί επιτυχής στο σημερινό του αξίωμα, σίγουρα θα κριθεί πολύ σκληρά για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύθηκε στο υπουργείο Παιδείας, όχι μόνον για την ευστοχία των κατευθύνσεών του, αλλά και για την απόλυτη σιγή του όταν ο «σύντροφος» διάδοχός του «ξεπάτωσε» όλες τις μεγάλες αποφάσεις που είχε λάβει στην κατεύθυνση της «χαλαρής» εκπαίδευσης και τους ανθρώπους που τις εφάρμοζαν. Για όλους αυτούς τους λόγους, στη Ν.Δ. μοιάζει να γίνεται πολύ γρήγορα σαφές ότι δεν τίθεται κανένα θέμα αλλαγής πορείας λόγω της έλευσης του Γιώργου Παπανδρέου: H κατεύθυνση ήταν, είναι και θα είναι η επίμονη εστίαση στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, η διαρκής ανάδειξή τους και η προσπάθεια συγκρότησης ενός σοβαρού πλέγματος τρόπων αντιμετώπισής τους. Απέναντί σε όλα αυτά, εκτιμάται ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει να αντιπαρατάξει παρά ένα (έστω και πολύ βαρύ) όνομα, χώρια που η διαρχία θεωρείται βέβαιο ότι θα αποτελέσει πηγή πολλών δεινών και, αν μη τι άλλο, τεχνικών δυσκολιών για την κυβέρνηση.