Οι δημοσκοπήσεις, για πολύ καιρό, εμφάνιζαν τον κ. K. Σημίτη ως «καταλληλότερο πρωθυπουργό» για την χώρα. Ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, σίγουρα ο κ. Σημίτης ήταν για ορισμένους πολιτικούς σχηματισμούς ο «καταλληλότερος αντίπαλος». Κατ’ εξοχήν υπήρξε τέτοιος για κινήσεις και πολιτικούς σχηματισμούς οι οποίοι δημιουργήθηκαν – συγκροτήθηκαν από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ. Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για το ΔΗΚΚΙ του κ. Δημ. Τσοβόλα, καθώς και για την πολιτική Κίνηση την οποία συγκρότησε προσφάτως ο κ. Στ. Παπαθεμελής.
Ο μεν κ. Τσοβόλας σε θέματα περισσότερο οικονομικής-κοινωνικής πολιτικής, ο δε κ. Παπαθεμελής σε ζητήματα εθνικά, είχαν πολλά να πουν στους δυσαρεστημένους «πράσινους» ψηφοφόρους ως προς την ανάγκη να «επιστρέψουν» στις ρίζες του Κινήματος, στηρίζοντας και με την ψήφο τους στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση τα δύο αυτά κόμματα, που -όπως υποστηρίζουν- μένουν, το καθένα, πιστά στις (ιδρυτικές) αρχές και αξίες του Κινήματος, ή και της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, τις οποίες «η μετά τον Ανδρέα ηγεσία πρόδωσε».
Η «αιφνιδιαστική» αλλαγή του σκηνικού στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ελάχιστο χρόνο πριν από τις εκλογές, εξαναγκάζει τις προερχόμενες από το μεγάλο αυτό κόμμα πολιτικές κινήσεις και σχηματισμούς σε επανεξέταση της στρατηγικής τους. Το κύριο που φαίνεται ότι είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν είναι η εικόνα η οποία τείνει να διαμορφωθεί, ότι δηλαδή με την επιστροφή ενός Παπανδρέου στην ηγεσία του, το ΠΑΣΟΚ θα προσλάβει πάλι τα χαρακτηριστικά τής προ Σημίτη εποχής. Και ως συνέπεια αυτού, οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα πάψουν να υπάρχουν, με αποτέλεσμα τον επαναπατρισμό των τμημάτων της εκλογικής του βάσης τα οποία είχαν βρεθεί σε διαδικασία φυγής – εάν τούτο δεν είχε κιόλας συντελεστεί.
Μια τέτοια εξέλιξη σημαίνει ότι βαδίζουν οι πολιτικοί αυτοί οργανισμοί σε μια εκλογική αντιπαράθεση η οποία θα τους συμπιέσει σχεδόν ασφυκτικά, προδιαγράφοντας όπως εκτιμούν ορισμένοι μια πορεία προς το πολιτικό περιθώριο. Σαν πρώτη γραμμή άμυνας ο κ. Τσοβόλας υποστηρίζει ότι μπορεί να αλλάζουν τα πρόσωπα, πλην όμως όχι και οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας ότι ακόμα και αυτές οι αλλαγές είναι προϊόν μεθοδεύσεων εξωθεσμικών κέντρων και όχι των μελών και στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Στόχος του είναι να διατηρήσει όσο το δυνατόν, τις ίδιες συνθήκες αντιπαράθεσης με το μεγάλο αδερφό κόμμα, όπως ήταν και στο προηγούμενο διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο κ. Τσοβόλας έχει να το λέει: είναι, ίσως, το μοναδικό στέλεχος προερχόμενο από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε και βρίσκεται «απέναντι» τόσο στον Ανδρέα, όσο και στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο κ. Παπαθεμελής
Από την πλευρά του ο κ. Παπαθεμελής βρίσκεται σε μάλλον πιο δυσχερή θέση, αφού πριν ακόμα καλά – καλά συγκροτηθεί το νέο κόμμα του, «αλλάζει» το σκηνικό στο ΠΑΣΟΚ. Εξ αντικειμένου, λοιπόν, θα συναντήσει μεγαλύτερη δυσκολία, τώρα, στελέχωσης του κόμματός του, αφού οι εν δυνάμει σύμμαχοί του θα προέρχονταν από το «κόμμα των δυσαρεστημένων του ΠΑΣΟΚ», οι οποίοι τώρα σε μεγάλο βαθμό επανεξετάζουν τη σχέση τους με το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας και του οποίου τώρα ετοιμάζεται να ηγηθεί ο υιός του, Γεώργιος. Στο νέο «περιβάλλον», ο κ. Παπαθεμελής πιθανόν να ανεβάσει τους κριτικούς προς το ΠΑΣΟΚ τόνους, εστιάζοντας την κριτική του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, μια που και τα θεωρεί «προνομιακά» για τον (αυτο)προσδιορισμό της πολιτικής πρωτοβουλίας του αφενός, και αποτελούν κατά τη γνώμη του «αχίλλειο πτέρνα» του αυριανού προέδρου του Κινήματος και πρώην υπουργού Εξωτερικών αφετέρου.
Αξιοσημείωτο είναι, πάντως, ότι εντός του νέου πολιτικού σκηνικού δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο σύγκλισης των δύο πολιτικών σχηματισμών, σε μια προσπάθεια συντονισμού των δυνάμεών τους, σαν μια απάντηση των κ. Τσοβόλα και Παπαθεμελή να αμυνθούν απέναντι στις ασφυκτικές πιέσεις τις οποίες θα δεχθούν εξαιτίας του διαφαινόμενου ακραίου διπολισμού και των νέων συνθηκών στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.