Διακήρυξη Μίκη για την Αριστερά (II)

Διακήρυξη Μίκη για την Αριστερά (II)

6' 31" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κοσμοϊστορικά γεγονότα

– Η Αριστερά συρρικνώνεται κι εσείς βάζετε το μεγάλο βάρος σας και προσπαθείτε να την αφυπνίσετε. Τελικά, όμως, δεν είναι δικαίωμα του λαού να μη θέλει την Αριστερά, να μην την χρειάζεται; Και ποιος φταίει γι’ αυτό; Ο Λαός ή η Αριστερά; Μήπως ο εχθρός είναι ο εαυτός της;

– Μην ξεχνάτε ότι υπήρξαν κοσμοϊστορικά γεγονότα που συνεκλόνισαν την Αριστερά. Διαλύθηκαν ολόκληρα κράτη, γεγονός που βάθυνε και άπλωσε την κρίση στις γραμμές της Αριστεράς σε όλον τον κόσμο και φυσικά και στη χώρα μας. Εδώ σε μας υπήρξαν ακόμα μια σειρά από ιδιομορφίες, όπως η Χούντα, η διάσπαση της Ενωμένης Αριστεράς στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ που διευκόλυνε αν δεν προκάλεσε τη μαζική μεταπήδηση των τόσων και τόσων απογοητευμένων και κυρίως κουρασμένων αριστερών, που μετά τόσα χρόνια αγώνων, θυσιών και στερήσεων θέλησαν να βρουν τη σιγουριά ενός κόμματος εξουσίας.

Η «κινούμενη άμμος»

Παρ’ όλα αυτά, όλα δείχνουν ότι πέραν της δύναμης των κομμάτων της Αριστεράς στη Βουλή, υπάρχει μια μάζα ανένταχτων αριστερών της τάξεως του 10% έως 15% που μετακινείται ανάλογα με τις δεσπόζουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες κατά την περίοδο των εκλογών. Είναι αυτή η «κινούμενη άμμος» που το 1964 έδωσε 54% στον Γεώργιο Παπανδρέου και δέκα χρόνια αργότερα, στα 1974 το ίδιο ακριβώς ποσοστό (54%) στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτή ανέδειξε πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Είναι οι «ορφανές» ψήφοι της Αριστεράς, αυτές που καθορίζουν κάθε φορά το εκλογικό αποτέλεσμα και σ’ αυτούς τους «ορφανούς» ψηφοφόρους ακριβώς απευθύνομαι σήμερα και τους καλώ να γυρίσουν την πλάτη και στα δύο κόμματα εξουσίας. Αν ζητώ να ψηφίσουν την Αριστερά, το κάνω γιατί νομίζω ότι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στα υπάρχοντα στη Βουλή κόμματα της Αριστεράς μερικές από τις βασικές πολιτικές που κάνουν την Αριστερά να ξεχωρίζει από τα κόμματα εξουσίας και φυσικά και από το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτά τα θέματα, όπως της Εξάρτησης, της Ειρήνης, της Παγκοσμιοποίησης και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ειδικά σήμερα, μετά το Δόγμα Μπους, αναδεικνύονται σε εθνικά προβλήματα ιστορικής σημασίας απέναντι στα οποία μόνον η λέξη Αντίσταση ταιριάζει, προκειμένου να αντιμετωπισθούν τώρα, πριν να είναι αργά για τον λαό μας. Και μια τέτοια Αντίσταση, μόνον η Αριστερά είναι σε θέση να ξεκινήσει.

Μια φωνή αντίστασης

Ετσι, το κάλεσμά μου δεν εκφράζει έναν ακόμα κομματικό πατριωτισμό αλλά θέλει να είναι κατ’ αρχήν μια φωνή αντίστασης στην επερχόμενη πλήρη και άνευ όρων πρόσδεση της χώρας μας σε μια νέα διεθνή πολιτική, που συνοψίζεται στην κατάργηση του ΟΗΕ και την επιβολή του νόμου των συμφερόντων των ΗΠΑ και που είναι αντίθετη προς τα ιδεώδη της ελευθερίας και της εθνικής υπερηφάνειας με τα οποία ζήσαμε εμείς οι Ελληνες πάντα. Και είναι απογοητευτικό να βλέπουμε τους οπαδούς των δύο κομμάτων να φανατίζονται τόσο από τον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας, ώστε να παραβλέπουν τα θέματα αυτά που ουσιαστικά συνθέτουν την ίδια την εθνική μας υπόσταση.

Πρόκειται για μια νέα διεθνή πραγματικότητα που επιμελώς αποκρύπτεται, αφού ασφαλώς η στάση που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας έχει ήδη προαποφασιστεί από διάφορους ηγετικούς κύκλους που επειδή φοβούνται τυχόν αντιδράσεις, αποπροσανατολίζουν το εκλογικό σώμα με εικόνες, σλόγκαν και αντιπαραθέσεις μικρότερης ή και ελάχιστης σημασίας. Μια πραγματικότητα που επιβάλλει να γυρίσουμε την πλάτη στα δύο κόμματα εξουσίας, ψηφίζοντας Αριστερά (είτε κατεβεί στις εκλογές ενωμένη, είτε όχι). Η ψήφος στην Αριστερά είναι ψήφος στην ειρήνη, ψήφος για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι μια ουσιαστική διαμαρτυρία και αντίσταση στην κοινωνική ανισότητα, στην εξάρτηση, στην παγκοσμιοποίηση.

Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε ότι στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμα και σε κείνα που οι κυβερνήσεις τους στήριξαν την πολιτική Μπους, υπάρχουν κόμματα που τηρούν στάση επιφυλακτική και που δεν ευθυγραμμίζονται καθόλου με το δόγμα Μπους και η Ελλάδα να είναι η μοναδική εξαίρεση με τα δυο μεγάλα κόμματα να θεωρούν δεδομένη την σχεδόν άνευ όρων πρόσδεση της χώρας μας στο άρμα των ΗΠΑ.

Μοναδικό ανάχωμα

Επιμένω στη θέση μου, ψηφίζω Αριστερά με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Το ζητούμενο για μένα είναι να αυξηθεί η δύναμη της Αριστεράς συνολικά, ώστε να κερδίσει έστω και ένα μόνο μερίδιο από την πραγματική της δύναμη την οποία υπολογίζω σήμερα σε διψήφιο αριθμό. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι η Αριστερά μετά τις εκλογές θα είναι σε θέση να αποτελέσει το μοναδικό ανάχωμα υπεράσπισης των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού που απειλούνται από τις νέες συνθήκες εθνικής, κοινωνικής και προσωπικής ζωής που θέλουν να επιβάλουν στη χώρα μας οι κυρίαρχοι διεθνείς κύκλοι στη νέα εποχή των πολεμικών συρράξεων και της ολοκληρωτικής καταστροφής και λεηλασίας των λαών (Ιράκ).

Επομένως, θέτω μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Αριστεράς και των υπολοίπων κομμάτων εξουσίας και συνδέω την ουσιαστική άμυνα του λαού μας με την δύναμη της Αριστεράς μέσα κι έξω από τη Βουλή. Τυχόν νέα συρρίκνωση των δυνάμεών της θα αποτελέσει τραγωδία, κυρίως για τους εργαζόμενους και την ελληνική νεολαία, τις επιπτώσεις της οποίας όταν θα τις αντιληφθεί ο ελληνικός λαός, θα είναι πολύ αργά.

Τα σημερινά προβλήματα

Ποια είναι τα προβλήματα που οριοθετούν τα δύο στρατόπεδα; Είναι τα κυρίως προβλήματα της Ειρήνης, της Εξάρτησης, της Παγκοσμιοποίησης και της Κοινωνικής Ανισότητας.

-Για να ξεκινήσω από το τέλος, η οικονομική πολιτική που μας έχει επιβληθεί και εφαρμόσθηκε έως σήμερα, α) συντηρεί την ανεργία, β) μεγαλώνει την οικονομική ανισότητα μεταξύ των ασθενέστερων και των πλουσιότερων τάξεων γ) Πλήττει ιδιαίτερα τη νεολαία (κακή και δαπανηρή παιδεία, ανεργία, ναρκωτικά, υποκουλτούρα).

-Η Παγκοσμιοποίηση καταργεί το κοινωνικό κράτος, την κοινωνία της αλληλεγγύης και οδηγεί μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στην φτώχεια, στην απόγνωση και στην εξαθλίωση.

-Η πολιτική της Εξάρτησης μάς φέρνει χρόνια πίσω, τότε που η πολιτική της χώρας μας στα θεμελιώδη θέματα κυριαρχίας χαρασσόταν έξω από τα σύνορά μας, ερήμην του λαού μας που χτες ήταν δεμένος και φιμωμένος και σήμερα απληροφόρητος και αποπροσανατολισμένος – όμως όπως χτες έτσι και σήμερα χωρίς δυνατότητα γνώσης και παρέμβασης σε σημαντικές αποφάσεις που τον αφορούν.

Ακόμα η πολιτική της Εξάρτησης έχει συμμάχους τους εγχώριους κυρίαρχους ολιγαρχικούς κύκλους, οι οποίοι διαχειρίζονται μονοπωλιακά τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και επομένως τη διαμόρφωση και κατεύθυνση των κυρίαρχων πολιτικών και πολιτιστικών ρευμάτων προς όφελος των δικών τους επιδιώξεων και συμφερόντων που φυσικά στην εποχή των «πακέτων Ντελόρ» είναι η ιλιγγιώδης αύξηση των κερδών τους από τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος που συνδέεται με τα μεγάλα δημόσια έργα.

-Τέλος, σχετικά με το πρόβλημα της Ειρήνης, στο οποίο ο λαός μας υπήρξε τόσο ευαίσθητος. Εως χτες ακόμα εξακολουθούσε να δίνει το μεγάλο «παρών» ενάντια στους πολέμους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην Γιουγκοσλαυία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, καθώς και στη διπλή επίθεση Μπους και Σαρόν ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης. Και όμως, αυτός ο ίδιος λαός οδηγείται να υποστηρίζει άθελά του μέσω της ψήφου του τις ενέργειες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ενέργειες που περιφρονούν τον ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο και επιδίδονται σε επιθετικούς πολέμους σκοτώνοντας αμάχους και μεταβάλλοντας κράτη ολόκληρα, όπως το Ιράκ, σε σωρούς ερειπίων, εγκαθιδρύοντας στο Γκουαντανάμο σύγχρονα χιτλερικά στρατόπεδα εξόντωσης.

Πώς συμβιβάζεται το φιλειρηνικό φρόνημα του λαού μας με τη συμμετοχή Ελλήνων εκπροσώπων στα κέντρα αυτών των επιθέσεων και φυσικά την συγκατάθεση και τη συνεργασία μας σε πράξεις που αποδοκιμάζει ο λαός και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων; Και μήπως πέρα από σκέψεις δήθεν σύνεσης και προσαρμογής μπροστά στη θέληση των δυνατών, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία σοβαρά, που θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας; Οπως λ.χ. το αίσθημα για το Δίκαιο, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η υπεράσπιση των αδυνάτων, η αποδοκιμασία της βίας, η καταδίκη της ασυδοσίας και, τελικά, η αντίθεσή μας στον πόλεμο, ως τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου και του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ολα αυτά τι είναι; Σκέτες λέξεις; Ξεπερασμένες ιδέες; Παρωχημένα ιδανικά για ονειροπαρμένους μιας άλλης εποχής;

Δεν θα υπενθυμίσω μόνο ότι πρόκειται για βασικά και παντοτινά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά για κάθε ελεύθερη, πολιτισμένη και ανθρώπινη κοινωνία αλλά και αληθινά όπλα για κάθε λαό που θέλει να πάει πραγματικά μπροστά. Γιατί πραγματικά μπροστά μπορείς να πας μόνον όταν είσαι καθαρός, περήφανος και με το κεφάλι ψηλά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή