Με μια φιέστα προεκλογική, που ανέδειξε τον Γιώργο Παπανδρέου ως τον μόνο υποψήφιο για την προεδρία, το έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, καρικατούρα εκείνου του ’96, επιβεβαίωσε τη μετάπτωση και πάλι του μεγαλύτερου, για την ώρα, ελληνικού κόμματος στον αρχηγισμό, φροντίζοντας ταυτοχρόνως για την παράκαμψη των αποφάσεων της ανεξάρτητης Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, που έθεταν εν αμφιβόλω «την απευθείας εκλογή από τον λαό».
Τροποποιώντας το καταστατικό, εξομοιώνοντας άπαξ, για τη συγκεκριμένη εκλογή, τα μέλη με τους «φίλους», το ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να παρακάμψει τα θεσμικά εμπόδια της περιλάλητης «συμμετοχικής δημοκρατίας» και οδεύει σταθερά αύριο προς μια αμφιλεγόμενη ψηφοφορία με έναν υποψήφιο, η οποία περιβάλλεται τον μανδύα του νέου και δημοκρατικού, αλλά μάλλον συνιστά οπισθοδρόμηση, καθώς θα αποδώσει στον νέο αρχηγό χαρακτηριστικά αδιαμφισβήτητου άρχοντα.
Ο ίδιος, πάντως, ο Γιώργος Παπανδρέου με τη γενικόλογη, συνθηματολογική και χωρίς αιχμές ομιλία του, απεδείχθη κατώτερος των προσδοκιών, που είχαν αναπτυχθεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Εχασε την ευκαιρία να απευθυνθεί κατά τρόπο καταλυτικό, με λόγο διεισδυτικό στο εθνικό ακροατήριο, που εξασφάλισε η υπερδημοσιότητα του συνεδρίου.