Δύο εβδομάδες πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών, σε χρόνο κατά τον οποίο όλα θα έπρεπε να είναι σαφή και ευκρινή, ένα καίριο ερώτημα πλανάται πάνω από το σώμα των εκλογέων: τι είναι το ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου που διεκδικεί την εξουσία; Προφανώς, δεν είναι το κόμμα που ξέραμε και γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες. O ίδιος ο ηγέτης του και ο μηχανισμός που τον υποστηρίζει, διαφημίζουν ενθουσιωδώς ένα νέο, κατά βάση αποϊδεολογικοποιημένο «λάιτ» πολιτικό προϊόν, το ακριβές περιεχόμενο του οποίου ουδείς γνωρίζει, πέραν ίσως μιας μικρής ομάδας, που κινείται γύρω από τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, η οποία και αυτή δεν είναι βέβαιο ότι κατέχει το «μυστικό». Εκτός και αν το νεφέλωμα κρύβει μια λαθραία μετάλλαξη, που οι πολίτες αγνοούν.
Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου με άναρθρο, νεφελώδη λόγο υπόσχεται «αλλαγές» και «συνθέσεις» αόρατες για την ώρα, στηριζόμενες σε πρόσωπα αταίριαστα, μέχρι χθες αντίπαλα, που δεν μπορούν να πείσουν ούτε για το σάλτο που έκαμαν.
Το ερώτημα παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν ο ίδιος ο αρχηγός είναι έκφραση αντιφατικότητας. Επαγγέλλεται τον διάλογο και τη συμμετοχή, αλλά στο εσωτερικό του Κινήματος και τα δύο αυτά σπανίζουν. Ολα παραπέμπουν σε ένα νέου τύπου αρχηγικό μοντέλο με αδύναμα κομματικά όργανα και με πρόεδρο, ο οποίος θα είναι πανίσχυρος μονάρχης όσο είναι νικηφόρος. Οταν μετατρέπεται σε παράγοντα ήττας θα εκδιώκεται με μια διαδικασία, στην οποία κυρίαρχο ρόλο δεν θα έχουν τα μέλη και τα στελέχη, αλλά τα εξωθεσμικά κέντρα επιρροής, τα τόσο προβληματικά MME, με τις ιδιαίτερες, κατά τα συμφέροντά τους, προτιμήσεις.