Από τη χθεσινή πλούσια οικονομική ειδησεογραφία είναι σκόπιμο να απομονώσουμε ορισμένα γεγονότα και εκδηλώσεις που δείχνουν τις κραυγαλέες αντιφάσεις αλλά και την έλλειψη συνειδητοποίησης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η οικονομία μας από υπεύθυνους κοινωνικούς φορείς, με αποτέλεσμα να εντείνονται τα αδιέξοδα και να δυσκολεύουν οι αποτελεσματικές λύσεις.
Τα πρώτα γεγονότα που πρέπει να συγκρίνουμε, για να βγάλουμε και χρήσιμα συμπεράσματα, αναφέρονται σε όσα δραματικά συμβαίνουν τώρα σε μια μεγάλη άλλοτε κρατική εταιρεία και σε όσα ενθαρρυντικά διαδραματίζονται στην ανταγωνίστριά της ιδιωτική εταιρεία. Πρόκειται για τις Ολυμπιακές Αερογραμμές που ο επιθανάτιος ρόγχος τους διαρκεί χρόνια τώρα και σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ίσως απαιτήσει το κλείσιμό τους εάν η κυβέρνηση δεν έχει βρει αγοραστή. Και την ίδια στιγμή, που στις εφημερίδες περιγράφεται το δράμα των Ολυμπιακών Αερογραμμών, σε άλλες στήλες αναγράφεται ότι η βασική της ανταγωνίστρια, η Aegean Airlines, παράγγειλε για ενίσχυση του στόλου της οκτώ αεροσκάφη τύπου A320, αξίας 420 εκατ. δολ. Παρακμή και διάλυση, λοιπόν, στην κρατική εταιρεία, ανανέωση και ακμή στην ιδιωτική.
«Μα αυτή είναι η αιτία του κακού», θα αντιτείνουν καλόπιστα ορισμένοι «προοδευτικοί» αρθρογράφοι. Φοβάμαι πως ακριβώς αυτή είναι η κύρια και μοναδική αιτία. Γιατί από τη στιγμή που ο πανέξυπνος Ωνάσης, βλέποντας την ανοδική πορεία του πετρελαίου, την εγκατέλειψε το 1976, οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. (που την κρατικοποίησαν) και κυρίως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από το 1981 και μετά κυριολεκτικά ασέλγησαν εις βάρος του λεγόμενου εθνικού μας αερομεταφορέα, τον οποίο και εβούλιαξαν με ανευθυνότητα. Προσλήψεις μαζικές προσωπικού, μισθοί διπλάσιοι έως τριπλάσιοι των ανταγωνιστριών εταιρειών, αγορές και μισθώσεις αεροσκαφών σε σκανδαλώδεις τιμές και γενικά μια φαυλοκρατική διαχείριση είχαν σαν αποτέλεσμα τερατώδη ελλείμματα που τα κάλυπτε το Δημόσιο με χρήματα των φορολογουμένων. H Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπολογίζει ότι στα τελευταία χρόνια το Δημόσιο επιδότησε την Ολυμπιακή με 500 εκατ. ευρώ(!) την επιστροφή των οποίων αξιώνει τώρα, με αποτέλεσμα το απειλούμενο κλείσιμο της εταιρείας. Φυσικά η κατάρρευση του εθνικού αερομεταφορέα ευνόησε την ιδιωτική Aegean Airlines, η οποία ήδη ελέγχει το 50% της εγχώριας αγοράς.
Τα δεύτερα γεγονότα της χθεσινής ειδησεογραφίας που αξίζουν σχολιασμό είναι το αίτημα της ΓΣΕΕ να αυξηθούν οι μισθοί και τα ημερομίσθια (με την εθνική συλλογική σύμβαση του 2006) κατά 7% έναντι αυξήσεων 4,93% και 5,78% το 2004 και το 2005. Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι οι πιο χαμηλοί της Ευρώπης με εξαίρεση την Πορτογαλία και με δεδομένη την ακρίβεια αλλά και τις οδυνηρές επιπτώσεις πρόσφατα από την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε να γίνει μια σημαντική αύξηση στις αποδοχές των εργαζομένων από του χρόνου. H οικονομία, όμως, έχει δυστυχώς τους δικούς της νόμους που είναι σιδερένιοι και αμείλικτοι διότι υπαγορεύονται από τον διεθνή ανταγωνισμό και οι οποίοι δεν επηρεάζονται από τα κριτήρια κοινωνικής αλληλεγγύης που έχουμε όλοι. Τι εννοούμε ακριβώς; Πρώτον, ότι σήμερα στην Ελλάδα το φαινόμενο που ζούμε είναι όχι της δημιουργίας αλλά του κλεισίματος βιομηχανιών. Για παράδειγμα, μόνο τις τελευταίες ημέρες αναγγέλθηκε ότι αναστέλλεται η λειτουργία μεγάλων επιχειρήσεων, όπως τα Κλωστήρια Πρεβέζης, η Sex Form, η Σωληνουργία Κορίνθου, ενώ επίκειται το κλείσιμο και σε άλλες κλωστοϋφαντουργίες, πολλές εκ των οποίων κλείνουν τις εδώ εγκαταστάσεις τους και ανοίγουν αντίστοιχες σε άλλες βαλκανικές χώρες. Χθες, ανακοινώθηκε μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής τον Ιούλιο, ενώ ειδική μελέτη, που δημοσιεύει σήμερα η «Καθημερινή», αποκαλύπτει ότι το 56% των επιχειρήσεων κλωστοϋφαντουργίας εμφανίζει επιδείνωση των λειτουργικών και καθαρών αποτελεσμάτων.
Μέσα σε αυτήν τη δυσμενή συγκυρία, λοιπόν, μια αύξηση μισθών που δεν δικαιολογείται από την αύξηση της παραγωγικότητας και που πάντως δεν την αντέχουν οι επιχειρήσεις, μπορεί να αποδειχθεί μοιραία, πρωταρχικά για τους μισθωτούς. Για τον απλούστατο λόγο ότι θα οδηγήσει σε διόγκωση της ανεργίας. Και νομίζω ότι τα συνδικάτα πρέπει να βλέπουν πιο μακριά και να ενδιαφέρονται όχι μόνο για τους ήδη απασχολουμένους αλλά και για τους ανέργους.