Τα «δύσκολα» για τον νέο γραμματέα της Ν.Δ. κ. Λευτέρη Ζαγορίτη έχουν αρχίσει σχεδόν πριν από την αναμενόμενη εκλογή του. Το κυβερνών κόμμα δέχεται εδώ και καιρό επικρίσεις από στελέχη του ότι έχει καθυστερήσει αναιτιολόγητα στην επιλογή των υποψηφίων που θα διεκδικήσουν τους δήμους και τις νομαρχίες της χώρας και τη δύσκολη αυτή αποστολή αναλαμβάνει από αύριο ο νέος γραμματέας. Και είναι δύσκολη, διότι επί της ουσίας θα είναι η πρώτη φορά που η πολιτική της Ν.Δ. θα τεθεί στην εκλογική κρίση των πολιτών -στις ευρωεκλογές βρισκόταν μόλις τρεις μήνες στην εξουσία- ενώ παράλληλα η μάχη της τοπικής αυτοδιοίκησης κατ’ εξοχήν δοκιμάζει τη συνοχή των κυβερνώντων κομμάτων λόγω των δυσαρεστημένων στελεχών τους που δοκιμάζουν την τύχη τους ως «αντάρτες».
Για τους δύο αυτούς λόγους η Ν.Δ. μοιάζει τούτη τη φορά να επιλέγει μια ιδιάζουσα πολιτική τακτική, την οποία περιέγραψαν σε ανύποπτο χρόνο τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο σημερινός υπουργός Αμύνης κ. Β. Μεϊμαράκης. «Στους μικρούς δήμους της χώρας η Ν.Δ. προσανατολίζεται να μην ανακοινώσει επίσημες υποψηφιότητες, αλλά να αφήσει τους πολίτες να ψηφίσουν χωρίς την παραμικρή κομματική καθοδήγηση» είχε πει σε μιαν από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ως γραμματέας, ο κ. Μεϊμαράκης, ενώ και ο κ. Καραμανλής, αφού επικαλέστηκε προσφάτως το αυτονόητο ότι «οι εκλογές στην αυτοδιοίκηση έχουν και αναμφισβήτητο πολιτικό χαρακτήρα», έκρινε σκόπιμο να προσθέσει ότι «η Ν.Δ. δεν θα θυσιάσει το όφελος των τοπικών κοινωνιών στον βωμό της ανέξοδης πόλωσης των διαχαστικών πρακτικών και του ακατανόητου φανατισμού».
Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά τις δηλώσεις αυτές οδηγείται αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η τακτική που θα ακολουθήσει η Ν.Δ. στις επικείμενες εκλογές έχει διττό στόχο: Πρώτον, ότι η κυβέρνηση θα επικεντρώσει την πολιτική μάχη στους μεγάλους δήμους της χώρας, στους οποίους ούτως ή άλλως διατηρεί εδώ και χρόνια πλεονέκτημα έναντι του ΠΑΣΟΚ, και, δεύτερον, ότι θα επιχειρήσει να υποβαθμίσει την πολιτική σημασία των εκλογικών αποτελεσμάτων σε πολλούς από τους μικρότερους δήμους στους οποίους πιθανώς θα αποφύγει ακόμη και να χρίσει επίσημους υποψηφίους.
Είναι προφανές ότι η εν λόγω τακτική εξυπηρετεί και μια επικοινωνιακή σκοπιμότητα. Οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς ευνοούν τη λεγόμενη «χαλαρή» ψήφο, προσφέρουν τη δυνατότητα, ακόμη και στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της Ν.Δ., να στείλουν ένα «ανέξοδο» πολιτικό μήνυμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση. Καθώς, ωστόσο, οι επιτελείς της Ρηγίλλης γνωρίζουν ότι σε όλες τις τελευταίες δημοτικές εκλογές τα βασικά επικοινωνιακά συμπεράσματα εξήχθησαν από τους μεγάλους δήμους και τις νομαρχίες, στις «μάχες» αυτές επικεντρώνουν πλέον και την προσπάθεια «εντοπισμού» προσώπων που θα διασφαλίσουν τις αντίστοιχες νίκες.
Πολιτικό ρίσκο
Η επιλογή αυτή της Ν.Δ. ωστόσο πρέπει να τονισθεί ότι ενέχει και ένα πολιτικό ρίσκο, το οποίο δεν αρνούνται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους ακόμη και στελέχη της Ρηγίλλης. Υπενθυμίζουν συγκεκριμένα ότι στις τελευταίες εκλογές, καίτοι η κ. Ντόρα Μπακογιάνη και οι κ. Βασ. Παπαγεωργόπουλος και Χρ. Αγραπίδης κέρδισαν κατά κράτος τους αντιπάλους τους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά, οι νίκες τους αυτές επισκιάσθηκαν πλήρως στον επικοινωνιακό τομέα από αυτήν της κ. Φώφης Γεννηματά, ύστερα από την ατυχή, όπως απεδείχθη, επιλογή της Ρηγίλλης να στηρίξει τον κ. Γ. Τζαννετάκο για την υπερνομαρχία της Αθήνας. Και με το δεδομένο αυτό κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, μήπως τελικώς αποδειχθεί μπούμεραγκ αυτή η ιδιόμορφη πολιτική προσέγγιση με την οποία αντιμετωπίζει η Ρηγίλλης τις επικείμενες εκλογές.
Οι κίνδυνοι του 42%
Διότι, όπως ισχυρίζονται, με τα σημερινά δεδομένα και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις για τους υφιστάμενους δημάρχους και νομάρχες της Ν.Δ. μόνον ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης έχει διασφαλίσει τη νεοδημοκρατική συνέχεια στους μεγάλους δήμους της χώρας.
Στους άλλους, τα ίδια στελέχη διαπιστώνουν ότι οι κίνδυνοι που φαίνεται να ελλοχεύουν είναι πολλοί. Πόσω μάλλον, όταν με πρωτοβουλία της Ν.Δ. σε τουτες τις εκλογές για πρώτη φορά έχουν τη δυνατότητα να εκλεγούν δήμαρχοι από την πρώτη Κυριακή όσοι συγκεντρώσουν το 42% των ψήφων. Γεγονός που όχι μόνον ενδυναμώνει την εκλογική σημασία της λεγόμενης «χαλαρής» ψήφου διαμαρτυρίας, αλλά προσφέρεται ίσως και για ιδιάζουσες πολιτικές συμμαχίες στις περιπτώσεις εκείνες που η μάχη κριθεί στον επαναληπτικό γύρο…