Εν μέσω συμπληγάδων βρίσκεται η κυβέρνηση, η οποία το προσεχές διάστημα θα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει δύο παράλληλα «εύφλεκτα» προβλήματα. Το πρώτο είναι η εφαρμογή του νόμου για τις ΔΕΚΟ εντός των ασφυκτικών, πλέον, χρονοδιαγραμμάτων που προβλέπονται, αλλά και κατά τρόπο που δεν θα προκαλέσει αντιδράσεις από την πλευρά των συνδικαλιστικών οργανώσεων του δημόσιου τομέα. Το δεύτερο είναι η μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας με την προώθηση του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ. Με δεδομένες τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια αλλά και το εκρηκτικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί στη Γαλλία, κορυφαίοι υπουργοί εκφράζουν την ανησυχία μήπως το μέτωπο της Παιδείας αποτελέσει αφορμή για την αναζωπύρωση της κοινωνικής έντασης. Η δύσκολη αυτή ισορροπία συνιστά το μείζον πρόβλημα, που καλούνται να αντιμετωπίσουν ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής και οι αρμόδιοι υπουργοί στο μέσον της τετραετίας.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ανάλογοι προβληματισμοί αναπτύσσονται και στο ΠΑΣΟΚ: Ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται επίσης σε αναζήτηση των λεπτών ισορροπιών που προκύπτουν από την απόφασή του να υποστηρίξει τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, χωρίς όμως να δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να τον εγκαλεί ως υποκινητή τους και να τον κατηγορεί ότι απορρίπτει μεταρρυθμίσεις, τις οποίες οι «εκσυγχρονιστικές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αναγνώριζαν μεν ως αναγκαίες, αλλά δεν προώθησαν λόγω του φόβου του πολιτικού κόστους.
Κατά 30% αυξήθηκαν τα χρέη των ΔΕΚΟ
Κατά 30% αυξήθηκε το χρέος μεγάλων κρατικών οργανισμών τη διετία 2003 – 2005. Με πρόσχημα την άσκηση κοινωνικής πολιτικής ή την κάλυψη πιεστικών κοινωνικών αναγκών, η οικονομική διαχείριση των ΔΕΚΟ που απασχολούν 85.000 άτομα αναδεικνύεται σε πεδίο άσκησης προβληματικής διαχείρισης. Η χρηματοδότηση της υποτιθέμενης κοινωνικής πολιτικής έγινε όχι μόνο με επιδοτήσεις του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά και με την παροχή εγγυήσεων του Δημοσίου σε δάνεια.