Στις 2 το μεσημέρι εδέησε να αποσυρθούν από την πλατεία Συντάγματος οι πολυάριθμοι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ και οι ολιγάριθμοι διαδηλωτές, και λίγα λεπτά αργότερα κατέκλυσαν την πλατεία και τους γύρω δρόμους εκατοντάδες πολίτες που ικέτευαν τους «βαρήκοους» ταξιτζήδες να τους πάνε στα σπίτια τους, στις δουλειές τους κ.λπ. Μια ολόκληρη πόλη παρέλυσε χθες και πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι ταλαιπωρήθηκαν, μαγαζιά νέκρωσαν γιατί οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να παραλύσουν τα πάντα για να αναδείξουν τη δική τους «αδελφότητα», αφού στο σύνολό τους εκλέγονται από τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα.
Τύποις τα συνθήματα της 24ωρης απεργίας ήταν «Οχι στη λιτότητα, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στην άρση της μονιμότητος». Στην ουσία η απεργία ήταν μια δυναμική επίδειξη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για να στηρίξουν τους επικεφαλής στα συνδικάτα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δηλαδή των ΔΕΚΟ και της OTOE, που δεν μπορεί ακόμη να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα, δηλαδή ότι τους τραπεζοϋπαλλήλους τούς εκπροσωπούν πλέον τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και όχι οι μεσάζοντες.
Οσον αφορά τα συνδικάτα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τα μέλη τους δεν υποφέρουν προς το παρόν από λιτότητα αφού έχουν απολαβές έως και διπλάσιες των εργαζομένων στο στενό δημόσιο τομέα, παρά το γεγονός ότι με εξαίρεση τη ΔΕΗ, τον OTE κ.λπ., η συντριπτική πλειονότητα των ΔΕΚΟ είναι ελλειμματικές, όπερ σημαίνει ότι τους υψηλότερους μισθούς τούς πληρώνουν οι αγρίως φορολογούμενοι Ελληνες πολίτες, δηλαδή κυρίως οι χαμηλόμισθοι. Ούτε, επίσης, απειλούνται οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ από ιδιωτικοποιήσεις, αφού ως ελλειμματικές ουδείς κεφαλαιούχος ενδιαφέρεται να τις αγοράσει. Οσον αφορά δε τη ΔΕΗ και τον OTE που έχουν μετοχοποιηθεί, το αντίτιμο που εισέπραξε το κράτος από τη διάθεση των μετοχών τους είναι μικρότερο από τα ποσά που καταβάλλει για ενίσχυση των ασφαλιστικών τους ταμείων. Τέλος, η άρση της μονιμότητας δεν αφορά τους ήδη υπηρετούντες στις ΔΕΚΟ, αλλά τους νεοπροσλαμβανομένους.
Γιατί, λοιπόν, έγινε η απεργία; Το ερώτημα είναι μάλιστα πιο πιεστικό δεδομένου ότι σύμφωνα με όσα μου λένε στο υπουργείο Οικονομίας, οι συνδικαλιστές στις ΔΕΚΟ που σύμφωνα με τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση έπρεπε μέχρι τις 30 Απριλίου να έχουν συμφωνήσει με τις διοικήσεις για την τροποποίηση των κανονισμών εργασίας, τα έχουν βρει μαζί τους και καθυστέρησαν σκοπίμως την υπογραφή των σχετικών συμβάσεων για να έχει κάποιο «περιεχόμενο» η απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Στην ουσία, λοιπόν, μια ολόκληρη πόλη και χιλιάδες υπάλληλοι, μαγαζάτορες κ.λπ. ταλαιπωρήθηκαν για μια απεργία επίδειξης ενδοσυνδικαλιστικής αλληλεγγύης(!) ή μάλλον για να αποδειχθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή η δύναμη της ΓΣΕΕ βρίσκεται όχι στον ιδιωτικό τομέα, όπου εργάζονται 3 εκατ. και πλέον πολίτες, αλλά στον δημόσιο, της μονιμότητας με το 1 εκατ. εργαζομένους.
Και καλά να κάνουν αυτήν την επίδειξη οι ηγεσίες (αν κρίνουμε από τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις, ούτε το 1% των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα δεν τους ακολούθησε), αλλά σε αυτήν την απεργία και σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες δεν λειτούργησε ούτε ένας κλάδος από τα μέσα μεταφοράς. Στις προηγούμενες π.χ. δεν κυκλοφορούσαν τα τρόλεϊ, δεν δούλευε το μετρό, αλλά τα λεωφορεία εξυπηρετούσαν το κοινό. Τώρα, τα πάντα νέκρωσαν και έτρεχαν απελπισμένα να προλάβουν τα ταξί (που μετέφεραν από 5 έως 6 επιβάτες) οι πολίτες. Γιατί αυτός ο σαδισμός και η σκληρότητα προς τον πολίτη; Και ύστερα έχουν το θράσος να υπεραμύνονται οι συνδικαλιστές του δημόσιου χαρακτήρα των συγκοινωνιών. O δημόσιος χαρακτήρας μια δικαιολόγηση μόνο έχει, την εξυπηρέτηση των πολιτών. Και αυτήν την ακύρωσαν με τη χθεσινή συμπεριφορά τους οι συνδικαλιστές. Οι μόνοι ευχαριστημένοι, οι ιδιώτες των μεταφορών, δηλαδή οι ταξιτζήδες, πολλοί από τους οποίους δουλεύουν ταυτόχρονα ως οδηγοί στα λεωφορεία, τρόλεϊ κ.λπ. Και ύστερα παραπονούνται οι συνδικαλιστές που δεν τους εμπιστεύεται ο λαός!