Ο θόρυβος από την απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου να χρίσει υποψήφια για την υπερνομαρχία Δράμας – Ξάνθης – Καβάλας τη μουσουλμάνα δικηγόρο κ. Γκιουλ Καραχασάν φαινομενικά κοπάζει, αλλά στους εσωτερικούς διαλόγους μεταξύ των κυβερνητικών και των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στους διαδρόμους της Βουλής, αλλά και στα κομματικά γραφεία, εξακολουθεί να προβληματίζει. Ηρθε και το περιστατικό με τον νεοδημοκράτη βουλευτή κ. Ιλχ. Αχμέτ και την επίσκεψή του στο τουρκικό Κοινοβούλιο να θυμίσει ημέρες ’89-’93 ανοίγοντας έναν εσωτερικό διαχρονικό διάλογο. «Η απόφαση Παπανδρέου έχει ρίσκο», αναφέρουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ενώ δυσαρεστημένοι παρουσιάζονται βουλευτές της Θράκης από το γεγονός ότι και οι ίδιοι αιφνιδιάστηκαν.
Υστερα από ωριμότερες σκέψεις οι νεοδημοκράτες αποφάσισαν να μην τεντώσουν το σχοινί, αλλά υπενθύμιζαν τις αλήστου μνήμης εποχές Σαδίκ – Φαΐκογλου – Γκαλίπ – Ακίφογλου – Αχμέτ των τελευταίων δέκα ετών. Από την άλλη τόνιζαν ότι η πομακική καταγωγή της κ. Καραχασάν, ίσως να την αποξενώσει από τα πάγια σχέδια της Αγκυρας και τον ρόλο του τουρκικού προξενείου. Κοινή όμως θέση ήταν ότι το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι η ίδια η συμπεριφορά του μουσουλμανικού στοιχείου, που είναι κυριολεκτικά η «πλέον κινούμενη άμμος» στον εκλογικό χάρτη, δίνοντάς τη μία φορά πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ και την άλλη στη Ν.Δ., σε επίπεδο εκλογικών περιφερειών στις βουλευτικές εκλογές.
Ο φόβος όμως που σκιάζει είναι γενικότερα η διαχρονική συμπεριφορά των μουσουλμάνων βουλευτών. Με εξαίρεση το δίδυμο Σαδίκ – Φαΐκογλου, που έφθασαν και σε προκλητικότατα χάπενινγκ μέσα στο Κοινοβούλιο, οι διατελέσαντες μειονοτικοί βουλευτές είναι κοινοβουλευτικά ανύπαρκτοι, χρησιμοποιούν όμως τη βουλευτική ιδιότητα, συμμετέχοντας σε διεθνή forα κυρίως στην Αγκυρα, όπου προβάλλουν τις πάγιες θέσεις που ενισχύονται από την τουρκική πλευρά. Η ανοιχτή αντιπαράθεση με τους μειονοτικούς βουλευτές ξεκίνησε με τον εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα του 1989 και τη θεσμοθέτηση του 3% ως κατώφλι για την είσοδο στη Βουλή. Ως τότε οι μειονοτικοί στελέχωναν συνδυασμούς.
Ο γιατρός Αχμέτ Σαδίκ εξελέγη τον Ιούνιο ’89 με 22.216 ψήφους και στη συνέχεια τον Μάρτιο 1990 με 28.811 ψήφους με τον συνδυασμό «Εμπιστοσύνη» Κομοτηνής. Ο ιμάμης Αχμέτ Φαΐκογλου πέρασε πρώτα από το ΠΑΣΟΚ το 1981 και στη συνέχεια το 1989 και 1990 με τον συνδυασμό «Πεπρωμένο» της Ξάνθης. Οι δύο τους, ανεξάρτητοι βουλευτές στήριζαν σε κρίσιμες ψηφοφορίες την επίπλαστη πλειοψηφία τής τότε κυβερνήσεως, ήσαν όμως με την παρουσία και τη δράση τους εξαιρετικά προκλητικοί, αναφερόμενοι στην «τουρκική» μειονότητα της Θράκης και προκαλώντας συνεχώς επεισόδια, την ίδια εποχή που ο κ. Στ. Παπαθεμελής ζητούσε να μάθει τα ονόματα των χριστιανών βουλευτών στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Αρεστοί του περιβάλλοντος του ψευτομουφτή Μεχμέτ Εμίν Αγά είχαν απευθείας γραμμή με την Αγκυρα και κυριολεκτικά καταδυνάστευαν ως κράτος εν κράτει τη μειονότητα. Ο θάνατος του Σαδίκ σε τροχαίο τον Ιούλιο του ’95 σταμάτησε τη ταραχοποιό δράση του που συνέχισε και ως απλός πολίτης.
Στις εκλογές του 1996 τα περισσότερα κόμματα συμπεριέλαβαν και πάλι μειονοτικούς στα ψηφοδέλτιά τους. Εξελέγησαν στην Κομοτηνή με το ΠΑΣΟΚ ο μηχανικός κ. Γκαλίπ Γκαλίπ, με τον Συνασπισμό, ελέω εξομάλυνσης, ο κ. Μουσταφά Μουσταφά και με τη Ν.Δ. στην Ξάνθη ο κ. Μπιρόλ Ακίφογλου. Με στενές σχέσεις με το τουρκικό προξενείο οι Γκαλίπ – Ακίφογλου προκάλεσαν και πάλι την μήνι των «τουρκοφάγων». Ο δύο τους εξελέγησαν στη λεγόμενη «Ανώτατη Συμβουλευτική Επιτροπή των Τούρκων της Δυτικής Θράκης» και μάλιστα ο κ. Γκαλίπ ήταν πρόεδρός της. Η δράση του ειδικά στην Τουρκία προκάλεσε εκρήξεις, έφθασε μάλιστα στο σημείο να αποκαλέσει ρατσιστική νοοτροπία τη φράση τού τότε προέδρου της Βουλής κ. Απ. Κακλαμάνη για ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στην τοπική ελληνική κοινωνία. Από την άλλη ο κ. Ακίφογλου, που αρνιόταν ως δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης να ψηφίσει ψήφισμα του δήμου για τη γενοκτονία Ποντίων και Αρμενίων, ευχαριστούσε το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας για την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Γιλντιρίμ Ακτουνά. O Μεχμέτ Αχμέτ, που εξελέγη με το ΠΑΣΟΚ το 2000 στη Ροδόπη, επισκέφθηκε τον Φεβρουάριο του 2001 μαζί με τον επανεκλεγέντα Γκαλίπ τη γαλλική πρεσβεία, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την απόφαση του γαλλικού Κοινοβουλίου να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, παρά το γεγονός ότι έχει εγκριθεί και από το ελληνικό Κοινοβούλιο.