Μέχρι τώρα, η Αθήνα χαρακτηρίζει διαφορά αυτό που και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν ως τέτοια. Δηλαδή, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Ολα τα άλλα προβλήματα τα θεωρεί μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις. Ο Κ. Στεφανόπουλος, αφού χαρακτηρίζει μη σοβαρή την επίσημη θέση, δηλώνει ότι «οι διαφορές δημιουργούνται όταν ένα κράτος διατυπώνει αξιώσεις, δίκαιες ή άδικες, κατά του άλλου». Προσθέτει, μάλιστα, πως «η αντίρρηση ότι δεν θα θέσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα υπό την κρίση του δικαστηρίου, έχει την απάντησή της. Τα πάσης φύσεως δικαιώματα κρίνονται ανέκαθεν από τα δικαστήρια».
Η αλήθεια είναι ότι τα κράτη δεν αφήνουν στην κρίση δικαστηρίου κυριαρχικά τους δικαιώματα, εκτός και αν έχουν ηττηθεί σε πόλεμο. Θα παρακάμψουμε, όμως, την αυθαιρεσία του τέως Προέδρου για να εστιάσουμε σε μια λογική ασυνέπειά του. Γιατί αρνείται να παραπεμφθεί στη Χάγη και η τουρκική αξίωση για τις «γκρίζες ζώνες»; Σύμφωνα με τον δικό του ισχυρισμό είναι διαφορά και ως τέτοια πρέπει να κριθεί από το δικαστήριο. Επικαλούμενος το επιχείρημα ότι η διεκδίκηση αυτή «ανήκει στη φαντασία της Τουρκίας μόνο» αντιφάσκει με τον εαυτό του.
Το χειρότερο είναι ότι ο τέως Πρόεδρος, εμμέσως πλην σαφώς, αξιολόγησε τις τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις σε θεμιτές και αθέμιτες. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο τις νομιμοποίησε, πλην εκείνης των «γκρίζων ζωνών».