Στο μοντέλο διακυβέρνησης αντικατοπτρίζονται οι αδυναμίες και οι υστερήσεις της χώρας πολύ πιο ανάγλυφα από ό, τι σε άλλες πλευρές της κοινωνικής μας ζωής. Ανεξέλεγκτο πολιτικό χρήμα, παιχνίδια με τις πρόωρες εκλογές, πρόθεση για αλλαγή του εκλογικού νόμου και ακατάπαυστη εκλογολογία, απαλλαγές ημετέρων από υποχρεώσεις τους προς το κράτος, βιομηχανία τροπολογιών και εικονικών διατάξεων, «αποκέντρωση» της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και των διορισμών προς την περιφέρεια αντί για επικέντρωση των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού στους χώρους, όπου πραγματικά λύνονται προβλήματα και εξυπηρετείται ο πολίτης.
Τίποτα το νέο δεν υπάρχει στο μοντέλο διακυβέρνησης που επικαλέστηκε ότι θα προωθούσε η Ν. Δ. Καμία επανίδρυση του κράτους δεν επιτεύχθηκε. Αντιθέτως, οι τελευταίες μεγάλες θεσμικές παρεμβάσεις στο κράτος και στη διοίκηση έγιναν επί ΠΑΣΟΚ: ΑΣΕΠ, ΚΕΠ, Καποδίστριας, Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές, τα προγράμματα «Πολιτεία», «Σύζευξις», «Κοινωνία της Πληροφορίας» και «Πόλις».
Τα επιτεύγματα όμως της προηγούμενης περιόδου δεν επαρκούν για να μας ρυμουλκήσουν στη νέα εποχή. Το μήνυμα που στέλνουν οι πολίτες είναι απλό και σαφές. Αναμορφώστε το κράτος και μεταρρυθμίστε τους όρους άσκησης του πολιτικού παιχνιδιού. Εχετε ήδη αργήσει.
Η απάντηση σ’ αυτό το επιτακτικό αίτημα βρίσκεται στην εμπέδωση μιας αποτελεσματικής και δίκαιης διακυβέρνησης. Μιας διακυβέρνησης που εκπροσωπεί τα συμφέροντα της αγνοημένης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών και κλείνει κατάμουτρα την πόρτα στα εγωιστικά συμφέροντα και τις ευνοημένες μειοψηφίες του Δημοσίου και των επιχειρήσεων. Μιας διακυβέρνησης που για κάθε ευρώ που ξοδεύει, οφείλει να δημιουργεί δημόσια αξία και να βελτιώνει το τελικό κοινωνικό αποτέλεσμα.
Είναι αλήθεια πως αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ανοίξουμε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση τόσο για τις αναγκαίες τροποποιήσεις, που χρειάζεται το πολιτικό μας σύστημα όσο και για τη νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας σε επίπεδο περιφερειών. Ωστόσο, η εμπέδωση μιας αποτελεσματικής και δίκαιης διακυβέρνησης δε μπορεί να περιμένει τις αναγκαίες και δύσκολες συναινέσεις που απαιτούνται για δύο τόσο μεγάλα θέματα.
Υπάρχει τρόπος να «κόψουμε δρόμο» και να βελτιώσουμε την ποιότητα της διακυβέρνησης με την προϋπόθεση να δώσουμε έμφαση στην επίτευξη των 10 ακόλουθων πολύ συγκεκριμένων, πρακτικών και ρεαλιστικών στόχων:
1. Την ένταξη της διαφθοράς στις διατάξεις του οργανωμένου εγκλήματος και την άρση των προκλητικών προστατευτικών ρυθμίσεων – όπου αυτές υπάρχουν και αφορούν στην ευθύνη υπουργών και τη βουλευτική ασυλία.
2. Τη σταθεροποίηση του εκλογικού κύκλου, μέσα από τον περιορισμό της διακριτικής ευχέρειας της εκάστοτε κυβέρνησης να προσφεύγει σε πρόωρες εκλογές.
3. Τη σύνδεση της δημόσιας χρηματοδότησης με την αξιολόγηση, τη μεταρρύθμιση και την επίτευξη αποτελέσματος.
4. Την προώθηση ενός δεύτερου Καποδίστρια.
5. Τη θέσπιση διάφανων κανόνων κυκλοφορίας του πολιτικού χρήματος χωρίς στρουθοκαμιλισμούς.
6. Την κατάργηση της διακριτικής ευχέρειας των υπουργών να προβαίνουν σε αναδρομικές ευνοϊκές ρυθμίσεις και απαλλαγές σε όσους φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν.
7. Τον τερματισμό της βιομηχανίας των τροπολογιών, των φωτογραφικών διατάξεων και των νόμων που καθιστούν κενό γράμμα την ισονομία και ισοπολιτεία στη χώρα, οξύνουν το πρόβλημα της πολυνομίας και αυξάνουν τη γραφειοκρατία.
8. Το σύγχρονο δημόσιο μάνατζμεντ στη βάση της προώθησης μιας κουλτούρας στόχων και αποτελεσμάτων
9. Τη διαχείριση της αβεβαιότητας μέσα από την εισαγωγή συστημάτων διαχείρισης κινδύνου σε όλο το φάσμα των κυβερνητικών και κρατικών λειτουργιών,
10. Την «αποπροσωποποίηση» των συναλλαγών των δημοσίων υπηρεσιών με τον πολίτη, την ταχεία ψηφιοποίηση και δικτύωση όλων των δημόσιων υπηρεσιών, τον δραστικό περιορισμό του αριθμού των απαιτούμενων διοικητικών ενεργειών.