Η κρίση στα δύο μεγάλα λιμάνια της χώρας κορυφώνεται, οι εξαγωγές μας βουλιάζουν, οι εισαγωγές παρεμποδίζονται, με αποτέλεσμα παραμονές εορτών να εντοπίζονται ελλείψεις στην αγορά, ακόμη και σε βασικά τρόφιμα, και εφοπλιστές αλλά και διεθνείς μεταφορικές εταιρείες προβληματίζονται αν πρέπει στο μέλλον να στηρίζονται στα ελληνικά λιμάνια. Σπουδαίοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας, όπως τα λιμάνια, στην αξιοποίηση των οποίων στηρίζαμε την προσέλκυση μεγάλων ξένων επενδύσεων και την ανάδειξη της χώρας μας σε διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο, εκμηδενίζονται γιατί έτσι το θέλει μια ολιγάριθμη συντεχνία εργαζομένων με προνομιούχες αποδοχές.
Εκείνο, όμως, που περισσότερο ανησυχεί τους πολίτες σε αυτήν την κρίση είναι όχι οι αυθαιρεσίες της συντεχνίας, όχι τα ενδεχόμενα λάθη χειρισμού από πλευράς υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, αλλά η απουσία συνολικού κυβερνητικού σχεδιασμού. Πράγματι, όλοι οι οικονομικοί παράγοντες της χώρας, όλες οι παραγωγικές τάξεις διαπιστώνουν με απογοήτευση ότι σε αυτήν την κρίση ο μόνος λόγος που αρθρώνει η κυβέρνηση είναι εκείνος του κυβερνητικού εκπροσώπου, που περιορίζεται απλώς σε περιγραφή των γεγονότων χωρίς να μας πληροφορεί τι σκέπτεται να πράξει η κυβέρνηση για να αποκαταστήσει την ομαλότητα στα λιμάνια.
Στο παρασκήνιο, βέβαια, οργιάζουν οι φήμες, σύμφωνα με τις οποίες το Μαξίμου είναι εξοργισμένο με τις αδέξιες κινήσεις του κ. Εμμ. Κεφαλογιάννη, ενώ εντυπωσιάζει ότι ούτε ένας από τους μεγαλόσχημους υπουργούς δεν βγήκε να πάρει θέση για το μείζον αυτό πρόβλημα. Οπως και σε προηγούμενες κρίσεις, ο εμπλεκόμενος υπουργός αφήνεται μόνος να τον κατασπαράξει η αντιπολίτευση και όλοι οι συνάδελφοί του στο Υπουργικό Συμβούλιο τρίβουν τα χέρια τους που είναι έξω από τον καυγά. Λες και το πρόβλημα είναι προσωπικό ενός υπουργού και δεν αφορά το σύνολο της κυβέρνησης.
Εχω μιλήσει με αρκετούς υπουργούς, που όλοι τους μου επικρίνουν τον ερασιτεχνικό τρόπο που χειρίσθηκε το πρόβλημα ο κ. Κεφαλογιάννης. Οπως ισχυρίζονται, ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, προχώρησε στη σύγκρουση με τους λιμενεργάτες χωρίς να έχει προετοιμάσει τα επόμενα βήματα και χωρίς να έχει εξασφαλίσει εφεδρείες που θα κρατούσαν ανοιχτό το λιμάνι.
Οπως μου έλεγε ένας εξ αυτών των υπουργών, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν απέλυσε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πέντε χιλιάδες αεροελεγκτές στις ΗΠΑ και δεν υπήρξε ούτε μια ματαίωση πτήσεως, γιατί είχε έτοιμους τους αντικαταστάτες τους που ανέλαβαν αμέσως υπηρεσία.
Ισως να έχουν κάποιο δίκαιο οι ομιλούντες για επιπολαιότητες και ερασιτεχνισμούς, μια και όντως δεν φαίνεται να υπήρχε έτοιμο σχέδιο για την αντιμετώπιση της αυθαιρεσίας των λιμενεργατών, όμως η αγωνιώδης ερώτηση όλων των πολιτών είναι: «Καλά, μόνος του αποφασίζει τέτοιες συγκρούσεις ο κ. Κεφαλογιάννης; Δεν είχε ενημερώσει το Υπουργικό Συμβούλιο, την κυβερνητική επιτροπή και δεν είχε την έγκριση του πρωθυπουργού;».
Επειδή προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι σκορποχώρι και ο κάθε υπουργός έχει τη δική του γραμμή, η απορία μου παραμένει: «Θα ασχοληθεί σοβαρά η κυβέρνηση με το πρόβλημα και θα μας ανακοινώσει το πρόγραμμά της; Ή και στην περίπτωση αυτή ισχύει ότι καλός υπουργός είναι μόνο αυτός που περιορίζεται σε μια άχρωμη διαχείριση και δεν προκαλεί αντιδράσεις γιατί απλούστατα δεν αποτολμά αλλαγές;».