«Υστερα από το «κάψιμο» του Κεφαλογιάννη με την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, ποιος υπουργός θα διανοηθεί να προωθήσει στον τομέα αρμοδιότητός του αλλαγές που θα τον φέρουν σε σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα;» με ρωτούσε οικονομικός υπουργός. Η απάντηση που θα μπορούσα να του δώσω είναι αυτή που βιώνουν όλοι περίπου οι δημιοσιογράφοι που κάνουν ρεπορτάζ στα υπουργεία. Οι υπουργοί στο σύνολό τους σχεδόν έχουν εγκαταλείψει κάθε μεταρρύθμιση ή μάλλον κάθε αλλαγή, ακόμη και απλές βελτιώσεις για να λειτουργεί αποτελεσματικότερα ο κρατικός μηχανισμός, ασκούν απλό διαχειριστικό έργο και «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», όπως λέει και ο Βάρναλης, προσμένουν όχι ένα θαύμα, αλλά τις πρόωρες εκλογές! Γιατί αυτές θα λύσουν και τα συνειδησιακά και πολιτικά προβλήματα των υπουργών που αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν 15 μήνες ακόμη, περιοριζόμενοι σε απλή διαχείριση μιας πραγματικότητας που δεν είναι άλλωστε και η αρίστη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία και το έχω γράψει κατ’ επανάληψη ότι η οικονομία είναι προνομιακός χώρος για την κυβέρνηση, δεδομένου ότι ο κ. Γ. Αλογοσκούφης και οι συνεργάτες του έχουν κάνει χωρίς υπερβολή το 80% του έργου που έχει επιτελεσθεί από τη σημερινή εξουσία. Πολλά πράγματα με πρώτα τα δημόσια οικονομικά, έχουν βελτιωθεί σε σχέση με ό, τι παρελήφθη από το ΠΑΣΟΚ. Αλλά προς Θεού, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν λύθηκε και ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών έχει το θάρρος και την ειλικρίνεια να ομολογεί ότι η ισορροπία που έχει επιτευχθεί παραμένει λεπτή και εύθραυστη. Και όπως μου έλεγε χθες συνεργάτης του, μια οικονομία όπως η ελληνική που έχει ετήσια έσοδα 52-53 δισ. ευρώ, τα οποία και δεν επαρκούν να καλύψουν τις ανάγκες της και είναι υποχρεωμένη να δανείζεται κάθε χρόνο από το εξωτερικό 36 δισ. ευρώ, επιβεβαιώνει με έμφαση ότι δεν είναι διατηρήσιμη η ισορροπία που έχει επιτύχει προσωρινά!
Γι’ αυτό νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκαιο ο επίτιμος πρόεδρος της N. Δ. κ. Κων. Μητσοτάκης όταν δηλώνει στη NET ότι: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από τον ρυθμό με τον οποίο γίνονται οι μεταρρυθμίσεις», για να προσθέσει ευθύς αμέσως ότι «οι μεταρρυθμίσεις είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για την Ελλάδα και δεν έχουμε καιρό να χάνουμε». Και δεν πρόκειται φυσικά μόνο για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις (ασφαλιστικό, δημόσια διοίκηση) που εξαρχής η κυβέρνηση είχε πει ότι θα πάνε στη δεύτερη τετραετία, αλλά και για ηπιότερες αλλαγές όπως το χωροταξικό, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας κ. λπ. που θα μπορούσαν να έχουν προχωρήσει χωρίς μείζονες συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα.
Το τραγικό σε όλη αυτήν την υπόθεση της κυβερνητικής χαλάρωσης είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση όχι μόνο δεν ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, αλλά φαίνεται να επιχαίρει. Και είναι φυσικό αυτό, αφού το ΠΑΣΟΚ ειδικά στη δεύτερη τετραετία Σημίτη, όχι μόνο δεν προχώρησε σε διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά συμβιβάστηκε με όλα τα κατεστημένα, τα προστάτεψε και επέβαλε έτσι έναν συντηρητισμό που είναι αντίθετος σε κάθε αλλαγή.
Ας ελπίσουμε ότι μετά τις αλλαγές που έκανε ο κ. Γ. A. Παπανδρέου στο Πολιτικό και Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο, η αξιωματική αντιπολίτευση θα αποκτήσει επιτέλους ένα στίγμα για να ασκήσει πολιτική και όχι λαϊκίστικη δημαγωγία. Μια χώρα για να πάει μπροστά χρειάζεται μια δραστήρια κυβέρνηση, αλλά και μια αντιπολίτευση που την κυνηγά.