Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) κ. Στ. Ανδρεάδης ζήτησε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο συνδικαλιστικό όργανο, που θα εκπροσωπεί κατ’ αναλογία το σύνολο των επιχειρηματικών κλάδων και θα αντικατοπτρίζει τη συμμετοχή τους στην εθνική οικονομία.
Η πρόταση είναι σωστή και η κυβέρνηση θα πρέπει να βοηθήσει στην υλοποίησή της, αν θέλει να έχει απέναντί της έναν αξιόπιστο συνομιλητή, με τον οποίο να συζητεί υπεύθυνα και να βρίσκει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και όχι στα προβλήματα μιας κλειστής ομάδας συμφερόντων.
Οπως είναι γνωστό, ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος, δηλαδή η συνεργασία του κράτους με τους αποκαλούμενους κοινωνικούς εταίρους (οργανώσεις εργαζομένων και εργοδοτών) είναι το μόνο ασφαλές βάθρο επί του οποίου μπορεί να οικοδομηθεί η πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση που είναι προϋπόθεση για να εφαρμοσθούν χωρίς μεγάλες συγκρούσεις οι αλλαγές στην οικονομία.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση μάλιστα, έχει καταστατικά θεσμοθετήσει την αρχή της συνεργασίας των κοινωνικών εταίρων. Ολες οι κυβερνήσεις στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτήν τη συνεργασία, την οποία άλλωστε επιβάλλει και το Σύνταγμά μας, που με το άρθρο 82 συγκροτεί την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ), στην οποία εκπροσωπούνται όλοι οι φορείς και στην οποία έχει ανατεθεί τώρα να οργανώσει τον δύσκολο διάλογο για το ασφαλιστικό.
Το θέμα όμως που ανακύπτει είναι η αντιπροσωπευτικότητα αυτή των φορέων, το βάρος τους δηλαδή στη διαμόρφωση της γνώμης του επιχειρηματικού κόσμου. Οπως είναι γνωστό, τα τελευταία 20 ή 30 χρόνια η οικονομία μας έχει αλλάξει σημαντικά. Από μια γεωργοβιομηχανική οικονομία γίναμε πλέον μια οικονομία υπηρεσιών και ενώ, το 1960 π.χ., πρώτος κλάδος ήταν η γεωργία και το 1970 η βιομηχανία, τώρα πρώτος κλάδος είναι ο τουρισμός και ακολουθεί το εμπόριο, η ναυτιλία, οι τράπεζες, ασφάλειες κ.λπ.
Εχουμε γίνει δηλαδή όπως και όλες οι ανεπτυγμένες χώρες μια οικονομία, στην οποία οι υπηρεσίες συνεισφέρουν πάνω από το 70%. Ο καθηγητής κ. Παν. Παυλόπουλος, που διευθύνει το Ινστιτούτο Τουριστικών Μελετών και ο οποίος υπολογίζει στο 18-20% τη συμβολή του τουρισμού στο ΑΕΠ, έχει θέσει εδώ και πολλά χρόνια το αίτημα που προβάλλει τώρα ο κ. Στ. Ανδρεάδης.
Ενώ, όμως, η οικονομία μας έχει αλλάξει, το συνδικαλιστικό κατεστημένο στον επιχειρηματικό χώρο παραμένει το ίδιο και προνομιακοί συνομιλητές της κυβέρνησης στον διάλογο για τα προβλήματα της οικονομίας, παραμένουν οι οργανώσεις και τα λόμπι του χθες.
Για παράδειγμα προ ημερών που ο κ. πρωθυπουργός συγκάλεσε την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας και κάλεσε για να μιλήσουν και τους αποκαλούμενους φορείς. Ποιος πρωταγωνίστησε; Ο ΣΕΒ και ο πρόεδρός του, που ανέβασε τους τόνους της κριτικής, όχι γιατί κινδυνεύει η βιομηχανία, αλλά γιατί η Επιτροπή Ανταγωνισμού πλησίασε την επιχείρησή του.
Γιατί, όμως, ο ΣΕΒ να έχει ισχυρότερη φωνή π.χ. από τον Σύνδεσμο των Τουριστικών Επιχειρήσεων, που εκπροσωπεί τον δυναμικότερο κλάδο της ελληνικής οικονομίας; Ούτε τις ίδιες τις βιομηχανίες άλλωστε δεν αντιπροσωπεύει πλέον ο ΣΕΒ (οι μεγαλύτερες δεν είναι καν μέλη του) και γι’ αυτό έχει αναγκαστεί να γράψει σαν μέλη του… τις κρατικές βιομηχανίες αλλά και τις τράπεζες.
Είναι καιρός, λοιπόν, η κυβέρνηση να διευρύνει τον κύκλο των συνομιλιών της για να πληροφορείται κατ’ αρχήν καλύτερα για τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και τη βαρύτητά τους.