Την 1η Μαΐου 1976, ο βουλευτής της ΕΔΗΚ Αλ. Παναγούλης σκοτώνεται σε αυτοκινητικό ατύχημα. Γράφει ο Ρίτσαρντς: «Η κυβέρνηση λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης και έχει λάβει έκτακτα μέτρα ώστε οι έρευνες της αστυνομίας να είναι ενδελεχείς και να γίνονται υπό το άπλετο φως της δημοσιότητας. Μέχρι στιγμής έχουν γίνει τουλάχιστον δύο αυτοψίες, η μια από την ιατροδικαστική υπηρεσία του κράτους και η άλλη από Ιταλό καθηγητή της Ιατρικής, που έφερε η οικογένεια Παναγούλη. Ο καθηγητής επιβεβαίωσε ότι στο αίμα του νεκρού εντοπίσθηκε μόνο μικρή ποσότητα αλκοόλ. Δύο ειδικοί από την Ιταλία έχουν έρθει για να εξετάσουν αν υπήρχε μηχανική επέμβαση στο αυτοκίνητο. Εχει επιτραπεί και στον Α. Παπανδρέου να παρέμβει στις έρευνες που γίνονται στον τόπο του ατυχήματος. Ολες αυτές τις ενέργειες η κυβέρνηση τις προβάλλει μέσω της τηλεόρασης και του ΑΠΕ για να αποδείξει ότι ενδιαφέρεται για την αλήθεια και ότι δεν έχει τίποτα να κρύψει» (4 Μαΐου 1976, FCO9/2396).
O Ρίτσαρντς εκτιμούσε ότι πράγματι η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή δεν είχε να φοβηθεί τίποτα, από την άλλη μεριά στο τηλεγράφημά του προς το Φόρεϊν υπογράμμιζε ότι η αντιπολίτευση θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός, όποια και αν ήταν τα συμπεράσματα στα οποία θα κατέληγε μια αμερόληπτη έρευνα.
Μετά την κηδεία στις 5 Μαΐου σημείωνε: «Η ιστορία αυτή έχει φέρει απρόσμενα κέρδη στους εκδότες, που έχουν αυξήσει σημαντικά την κυκλοφορία των εφημερίδων τους. Είναι μια ιστορία που έχει όλα τα στοιχεία που προσελκύουν το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα – έναν ήρωα κατά της χούντας, υποψίες για συνωμοτικά σχέδια, απόηχους της υπόθεσης Λαμπράκη, συναισθηματική μαζί με θρησκευτική φόρτιση, «Ο Παναγούλης Ζει», λίγο μετά τις εορτές του ελληνορθόδοξου Πάσχα. Αλλά μέχρι στιγμής, από τα υπάρχοντα στοιχεία δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την Ελένη Βλάχου, η οποία στη χθεσινή «Καθημερινή» υπογράμμιζε πως λόγω της προσωπικότητας και της δράσης του Παναγούλη ήταν αναπόφευκτο να μη γίνεται πιστευτό ότι τον βρήκε φυσικός θάνατος. Αν τον είχε χτυπήσει κεραυνός, ο κόσμος θα έλεγε ότι ο Παναγούλης δολοφονήθηκε, γράφει η Βλάχου» (10 Μαΐου 1976, FCΟ9/2396).
Δύο μήνες μετά, ένας παρακρατικός με το όνομα Γεώργιος Λεονάρδος ισχυρίζεται ότι κάποια οργάνωση «Αράχνη» δολοφόνησε τον βουλευτή της ΕΔΗΚ. «Ο Λεονάρδος έχει κατηγορήσει τρία άτομα στη Θεσσαλονίκη ότι είναι μέλη μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης που ονομάζεται «Αράχνη»», γράφει ο Μάικ Γουντ της βρετανικής πρεσβείας (15 Ιουλίου 1976, FCO9/2396) και συνεχίζει: «Μολονότι είναι πολύ πιθανό να υπάρχει μια δεξιά παραστρατιωτική οργάνωση, οι κατηγορίες του Λεονάρδου που αναφέρονται στον θάνατο του Παναγούλη φαίνεται να είναι τελείως αβάσιμες. Εκτός από την Αριστερά, η οποία θα ήθελε να υπάρξουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο Παναγούλης δολοφονήθηκε και ειδικότερα να υπάρξουν αποδείξεις για ανάμειξη της CIA σε μια τέτοια δολοφονία, οι περισσότεροι νουνεχείς Αθηναίοι και οπωσδήποτε σχεδόν όλοι οι ξένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι ο Παναγούλης έχασε τη ζωή του σε τροχαίο ατύχημα».