Εκτός από τα μικρά και μεγάλα «πιράνχας» του χώρου της Υγείας, υπαίτιες για τη συνεχή διόγκωση των ελλειμμάτων των νοσοκομείων είναι και οι ίδιες οι κυβερνήσεις, που αναβάλλουν διαρκώς το δύσκολο -δημοσιονομικά- έργο της αναπροσαρμογής των νοσηλίων των νοσοκομείων.
Μια από τις σημαντικές αιτίες για τη δημιουργία χρεών των δημόσιων νοσοκομείων αφορά τη μη αναπροσαρμογή του κόστους του ημερήσιου κλειστού νοσηλίου, που καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Το κόστος αυτό από τον Φεβρουάριο του 1998 παραμένει στα ίδια επίπεδα – πολύ μακριά από το πραγματικό σημερινό κόστος (εκτιμάται ότι το πραγματικό κόστος είναι υπερδιπλάσιο). Είναι ενδεικτικό ότι στα δημόσια νοσοκομεία για τον παθολογικό τομέα το ημερήσιο κλειστό νοσήλιο είναι περί τα 73 ευρώ και για τον χειρουργικό περίπου 88 ευρώ. Στα ποσά αυτά περιλαμβάνονται, εκτός από την ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα, εξετάσεις -πλην ορισμένων εξειδικευμένων όπως τομογραφίες, σπινθηρογράφημα κ.ά.- και σχεδόν όλα τα φάρμακα (πλην των πολύ ακριβών, όπως αντικαρκινικά κ.ά.).
Το ίδιο ισχύει και για τις παρακλινικές και λοιπές εξετάσεις, το κόστος των οποίων για τα ασφαλιστικά ταμεία παραμένει ίδιο από το 1991. Αξίζει μόνο να σημειωθεί ότι μια ακτινογραφία θώρακος χρεώνεται για τα ασφαλιστικά ταμεία 4,05 ευρώ, τη στιγμή που ακόμα και το φιλμ κοστίζει περισσότερο.
Κοινωνική πολιτική
Τα δημόσια νοσοκομεία αποτελούν και ένα όργανο άσκησης κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης, καθώς περιθάλπουν απόρους και οικονομικούς μετανάστες, πολιτικούς πρόσφυγες και κρατούμενους, που εκ των πραγμάτων δημιουργούν μεγάλο κόστος το οποίο καλύπτεται από τον προϋπολογισμό των νοσοκομείων. Μεγάλο είναι και το κόστος της αιμοδοσίας για τα δημόσια νοσοκομεία. Είναι ενδεικτικό ότι η επεξεργασία μιας μόνο φιάλης αίματος (από αιμοδότη) στοιχίζει στο νοσοκομείο 220 ευρώ και ως γνωστόν δεν υπάρχουν έσοδα από αυτήν τη δραστηριότητα του νοσοκομείου.
Επιπλέον, το κόστος μισθοδοσίας έχει εν μέρει μετακυλισθεί στα νοσοκομεία, καθώς εξαιτίας των ελλείψεων του απαιτούμενου μόνιμου προσωπικού, προσλαμβάνονται ιδιωτικά συνεργεία π.χ. καθαριότητας, εστίασης κ.ά. ή επιλέγεται η λύση των επικουρικών γιατρών και η πρόσληψη -με συμβάσεις- νοσηλευτικού, διοικητικού και λοιπού προσωπικού. Η μισθοδοσία όλων αυτών γίνεται από τα νοσοκομεία.