Οι μισθοί και τα ημερομίσθια στην Ελλάδα πολύ λίγη σχέση έχουν με την παραγωγικότητα του εργαζομένου, με τον κλάδο στον οποίο απασχολείται και γενικά με την προσφορά του στην ανάπτυξη της οικονομίας. Στη χώρα μας, για παράδειγμα, ο μισθός ενός ανειδίκευτου υπαλλήλου γραφείου, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Eurostat, είναι μόνο 668 ευρώ εφέτος, ένα επίπεδο προφανώς χαμηλό με βάση τις ανάγκες διαβίωσης. Ο μισθός αυτός μόλις καλύπτει το ήμισυ των αντίστοιχων αποδοχών στο Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, την Ολλανδία κ.λπ., αλλά είναι υψηλότερος σε σχέση με την Ισπανία και την Πορτογαλία και πολλαπλάσιος των αποδοχών του αντίστοιχου εργαζομένου στις νέες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία κ.λπ.).
Οι διαφορές αυτές, βέβαια, αποκαλύπτουν τις μεγάλες αποστάσεις ή μάλλον τα άνισα επίπεδα ζωής των εργαζομένων στην Ευρώπη, αλλά δεν απαντούν προφανώς σε κρίσιμα ερωτήματα για τις αιτίες που τις προκαλούν. Π.χ., ο μισθός των 668 ευρώ είναι αναμφίβολα χαμηλός σε απόλυτα νούμερα, αλλά ένα πλήθος επιχειρηματιών υποστηρίζει βασίμως ότι οι μισθοί στην Ελλάδα, συγκρινόμενοι με την παραγωγικότητα του εργαζομένου και γενικότερα την ποιότητα της εργασίας του, είναι ακριβοί. Πολλές ελληνικές επιχειρήσεις αναθέτουν παραγγελίες όχι σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, όπως π.χ. η Βουλγαρία ή η Ρουμανία, αλλά σε χώρες υψηλού εργατικού κόστους, όπως η Ιταλία ή η Γερμανία, επιτυγχάνοντας καλύτερη τιμή και προπαντός ποιότητα από εκείνη που θα πραγματοποιούσαν σε περίπτωση εγχώριας αγοράς. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ακριβοπληρωμένος εργάτης παράγει περισσότερα και καλύτερα προϊόντα.
Βέβαια, η αποδοτικότητα της εργασίας είναι χαμηλή στην Ελλάδα, με ευθύνη και των επιχειρηματιών, που δεν την οργανώνουν σωστά και δεν της εξασφαλίζουν την εποπτεία ικανών στελεχών.
Εγκυροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι με βάση τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας μας θα ήταν δυνατόν να είχε διαμορφωθεί ένα καλύτερο επίπεδο αμοιβών στην Ελλάδα, που να πλησίαζε σταθερά το αντίστοιχο της Ιρλανδίας, υπό τον όρο ότι η αγορά εργασίας θα ήταν ελεύθερη, ότι οι αμοιβές θα καθορίζονταν σε επιχειρησιακό επίπεδο και όχι σε εθνικό με τις συλλογικές συμβάσεις και γενικά ότι θα διαμορφωνόταν μια νέα εργασιακή νοοτροπία, που θα εξέφραζε την πεποίθηση των εργαζομένων ότι η πρόοδος της επιχείρησης στην οποία εργάζονται είναι προϋπόθεση και για τη δική τους δίκαιη ανταμοιβή.
Οι ίδιοι αναλυτές αποδίδουν τις στρεβλώσεις που υπάρχουν στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα, στη φθοροποιό δράση του συνδικαλισμού, ο οποίος σήμερα δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα του συνόλου των εργαζομένων, αλλά ορισμένων προνομιούχων συντεχνιών. Εχουν δίκαιο; Μάλλον ναι, αν αναλογισθούμε τα εξής: Σήμερα, ιδιαίτερα στον χώρο των υπηρεσιών δημιουργείται ένα νέο προλεταριάτο με αποδοχές που δεν ξεπερνούν τα 600 ευρώ τον μήνα. Ποιος ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των εργαζομένων αυτών; Ούτε η ΓΣΕΕ, αφού δεν είναι συνδικαλισμένοι, ούτε ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, που ισχυρίζεται ότι είναι σοσιαλιστικό κόμμα. Δεκάδες νέες και δυναμικές επιχειρήσεις δεν έχουν καν εργατικά σωματεία και στην περιοχή τους, όπως και στις υπηρεσίες, δημιουργείται μια νέα τάξη, αυτή των νεόπτωχων.
Η ΓΣΕΕ, η οποία σημειωτέον δεν έχει στην ηγεσία της ούτε ένα στέλεχος του ιδιωτικού τομέα, αγωνίζεται για τους ολίγους προνομιούχους που εκπροσωπεί, δηλαδή τους απασχολούμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Κάνει απεργίες η ΓΣΕΕ και σκληρές διαπραγματεύσεις για να παίρνουν παχυλές αυξήσεις οι διορισθέντες στο Δημόσιο από τους κομματικούς μηχανισμούς και οι υπάλληλοι των ζημιογόνων ΔΕΚΟ. Αυξήσεις που τις πληρώνουν τελικά οι φορολογούμενοι και οι οποίες είναι αναντίστοιχες με την ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών.