Οι τηλεοπτικές αναμετρήσεις αποτελούν παράδοση εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ, και πολλές έχουν αποδειχθεί καθοριστικές στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Με τη σύγχρονη μορφή τους ξεκίνησαν το 1960.
– Κένεντι – Νίξον (1960): Η ιστορική πρώτη απεδείχθη από τις πλέον καθοριστικές και έκρινε τον νικητή, καθώς ο Κένεντι κέρδισε με διαφορά μόλις 0,2% (49,7% έναντι 49,5%). Για πρώτη φορά η εικόνα έδειξε τη δύναμή της και η αισθητική ανταγωνίσθηκε με επιτυχία τον λόγο και την ουσία. Τόσο στο πρώτο ντιμπέιτ όσο και στα τρία που ακολούθησαν, ο Νίξον θεωρήθηκε καλύτερος, αλλά «πλήρωσε» το κακό μέικ-απ που φορούσε, το γεγονός ότι έδειχνε αξύριστος και συχνά αναζητούσε τη στήριξη του βήματος από το οποίο μιλούσε λόγω τραυματισμού που είχε στο γόνατο.
– Φορντ – Κάρτερ (1976): Οι πρώτες δημοσκοπήσεις αμέσως μετά το ντιμπέιτ έδειξαν τον Φορντ νικητή, αλλά τις επόμενες ημέρες το κλίμα σταδιακά αντεστράφη καθώς οι αναλυτές άρχισαν να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην απάντηση του Φορντ ότι «η Ανατολική Ευρώπη δεν βρίσκεται υπό σοβιετική κυριαρχία, και δεν θα βρεθεί ποτέ σε μια κυβέρνηση Φορντ». Ο Φορντ προσπάθησε να εξηγήσει ότι εννοούσε πως η Μόσχα δεν θα θέσει ποτέ υπό τον έλεγχό της το πνεύμα των Ανατολικοευρωπαίων, αλλά ήταν πια αργά.
– Ρέιγκαν – Κάρτερ (1980): Ο Κάρτερ προηγείτο στις δημοσκοπήσεις με ελαφρά διαφορά μέχρι τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Το ένα ντιμπέιτ που έγινε άλλαξε τελείως τα δεδομένα και άνοιξε τον δρόμο για τη σαρωτική επικράτηση του Ρέιγκαν. Οταν ο Κάρτερ μίλησε για τη συζήτηση που είχε με τη 12χρονη κόρη του για την πολιτική που θα ακολουθούσε για τα πυρηνικά όπλα, έγινε αντικείμενο περίγελου από τους κωμικούς, αλλά και κριτικής από τους αναλυτές. Με την οικονομία σε ύφεση, ο Ρέιγκαν κοίταξε προς την κάμερα και έθεσε το ερώτημα που έχει γίνει πλέον σλόγκαν: «Είστε σήμερα καλύτερα απ’ ό,τι πριν τέσσερα χρόνια;».
– Μπους – Δουκάκης (1988): Το ντιμπέιτ στοίχισε στον Δουκάκη την προεδρία. Το καθοριστικό σημείο ήρθε όταν ρωτήθηκε πώς θα αντιδρούσε εάν η σύζυγός του έπεφτε θύμα βιασμού. Αντί να δηλώσει ότι θα ήταν συντετριμμένος και θα ήθελε να κάνει τον υπεύθυνο να πληρώσει, ο Δουκάκης συνέχισε με ψυχρό ύφος καθηγητή Νομικής να εξηγεί ότι του θέματος θα έπρεπε να επιληφθεί η δικαιοσύνη και πως η δική του αντίδραση δεν είχε σημασία. Οι αναλυτές έκριναν ότι δεν έδειξε την ανθρώπινη συναισθηματική φόρτιση και εκνευρισμό, που θα ανέμενε ο μέσος Αμερικανός.
– Κλίντον – Μπους – Περό (1992): Δύο ήταν τα καθοριστικά σημεία: το πρώτο, όταν η κάμερα έπιασε τον Τζορτζ Μπους να κοιτά το ρολόι του τη στιγμή που οι αντίπαλοί του απαντούσαν σε μια ερώτηση. Το δεύτερο, όταν ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να απαντήσει ποια ήταν η τιμή ενός μπουκαλιού γάλακτος, αδυναμία που ερμηνεύθηκε ως άγνοια της καθημερινότητας των απλών πολιτών.