Δεν ξέρω πώς σας φάνηκε το χθεσινό «ντιμπέιτ», αλλά προσωπικά πιστεύω ότι του αξίζουν τα εισαγωγικά. Ο Ελληνας ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο πολιτικούς αρχηγούς για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πόσο θα άντεχαν οι δυο τους, μόνοι στην αρένα με λίγους δημοσιογράφους απέναντι. Στη χώρα μας πάσχουμε δυστυχώς από μια υπερβολική πολιτική ορθότητα, τη μανία να είμαστε τυπικοί με όλους και όλα που κατεβαίνουν στις εκλογές, με αποτέλεσμα να έχουμε ντιμπέιτ «σούπες».
Εχει ίσως έλθει η ώρα να καθιερωθεί, μια για πάντα, ένας άλλος τύπος τηλεαντιπαράθεσης. Την προτελευταία Πέμπτη πριν από τις εκλογές να ξέρουμε όλοι ότι οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί έχουν ραντεβού με δημοσιογράφους που θα μπορούν να ρωτάνε ό,τι θέλουν και με κάποια περιθώρια μεταξύ τους αντιπαράθεσης.
Η χθεσινή συζήτηση ήταν αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν flat. Δύο από τους «μικρούς», ο κ. Καρατζαφέρης και ο κ. Αλαβάνος, μπορεί να κέρδισαν κάτι παραπάνω για τα μεγέθη τους. Ο ένας ήταν καταλυτικά απλοϊκός και λαϊκιστής, ο άλλος συγκινούσε το κοινό στο οποίο απευθυνόταν. Σε όσους ήταν μέσα στην αίθουσα, και είχαν μέτρο σύγκρισης το 2004, δύο πράγματα έκαναν εντύπωση. Το πρώτο πόσο είχαν «μεγαλώσει» οι δύο μονομάχοι. Το δεύτερο πόσο ψυχροί ήταν μεταξύ τους, ακόμη και όταν οι κάμερες δεν φίλμαραν. Μόνο σε μια στιγμή, όταν ο κ. Καρατζαφέρης αναφέρθηκε στις δύο δυναστείες πολιτικών, ο κ. Καραμανλής έσκυψε και φάνηκε να λέει κάτι στον κ. Παπανδρέου. Ηταν και η μόνη στιγμή που οι δύο θύμιζαν τους εαυτούς τους το 2004, πιο «χαλαροί» και άνετοι μεταξύ τους.
Καταλήγοντας, θα έλεγα πως ο κ. Παπανδρέου ήταν καλύτερος από τις προηγούμενες εμφανίσεις του, αλλά δεν «έπειθε» γιατί περιοριζόταν σ’ έναν αμιγώς αντιπολιτευτικό λόγο. Ο κ. Καραμανλής έμοιαζε να μην έχει «επικοινωνιακά κέφια», αλλά υπηρέτησε τον βασικό του στόχο και δεν άφησε περιθώρια για να αλλάξει η δυναμική αυτής της προεκλογικής περιόδου.