Ο κ. Κώστας Καραμανλής κατήγαγε χθες νίκη προσωπική και ασφαλώς σημαντικότατη, αφού η Νέα Δημοκρατία ανεδείχθη πρώτο κόμμα με ελάχιστες απώλειες σε ποσοστά, αν και με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή, λόγω του εκλογικού συστήματος. Το γεγονός ότι οι επιδόσεις της κυβερνήσεώς του υπήρξαν πενιχρές, ότι η προεκλογική περίοδος άρχισε με το σκάνδαλο των ομολόγων και συνεχίστηκε με τις ολέθριες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια, δεν είχαν ως συνέπεια ουσιαστική μείωση της δυνάμεως της Ν.Δ., διότι οι Ελληνες πολίτες έκριναν ότι ο κ. Καραμανλής ήταν ο πλέον κατάλληλος να κυβερνήσει τη χώρα.
Το αποτέλεσμα των εκλογών προκάλεσε άμεσες αναταράξεις στο ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε τη γενναιότητα να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και αποφάσισε να θέσει στην κρίση των στελεχών, των μελών και των φίλων του κόμματος του, εάν θα εξακολουθήσει να είναι πρόεδρος του Κινήματος. Διεκδικητής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ θα είναι ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος και ίσως ακολουθήσουν και άλλοι.
Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν η νέα κυβέρνηση του κ. Καραμανλή θα είναι αποτελεσματικότερη από την προηγούμενη και εάν λειτουργήσει με μεγαλύτερη ευρυθμία και ενότητα από την προηγούμενη. Η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν αποτελεί εμπόδιο για αποτελεσματική διακυβέρνηση. Μπορεί μάλιστα να βοηθήσει ώστε το νέο κυβερνητικό σχήμα να λειτουργήσει με μεγαλύτερη συνοχή. Ομως αυτό θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από τον κ. Καραμανλή.
Μία από τις ιδιαιτερότητες των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου είναι ότι η δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος δεν διοχετεύθηκε από το κυβερνητικό κόμμα προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ είχε σημαντικότατες διαρροές προς την Αριστερά, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η εξέλιξη είναι σημαντικότατη, διότι η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος δημιουργεί προϋποθέσεις δυναμικής επανόδου της Αριστεράς στην πολιτική σκηνή της χώρας, όπου επί σειρά ετών κινούνταν με ρυθμούς ετεροχρονισμένους.
Το ΠΑΣΟΚ έπαυσε να λειτουργεί ως μηχανισμός απορροφήσεως και -κατά κάποιον τρόπο- «αστικοποιήσεως» των αριστερών, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Από την άλλη πλευρά, η είσοδος του ΛΑΟΣ στη Βουλή, σηματοδοτεί ενδεχομένως την αρχή αυτονομήσεως της «λαϊκής δεξιάς» από το πολυσυλλεκτικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αξιολογήσει σοβαρά η ηγεσία της συντηρητικής παρατάξεως. Με άλλα λόγια, οι τάσεις φυγής που παρατηρήθηκαν από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ προς τα τρία μικρότερα «αντισυμβατικά» κόμματα, που εκπροσωπούνται στη νέα Βουλή, είναι αποτέλεσμα της μετακινήσεως των κομμάτων εξουσίας προς το Κέντρο ή τον περίφημο «μεσαίο χώρο», που κατέστησε δυσδιάκριτες τις παραδοσιακές ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές.
Από την άποψη αυτή, η Βουλή που αναδείχθηκε από τις εκλογές της Κυριακής μπορεί να μην έδωσε ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά είναι ενδεχομένως η πλέον ενδιαφέρουσα των τελευταίων δεκαετιών.