Η προεκλογική περίοδος υπήρξε από τις πιο υποτονικές της πρόσφατης ιστορίας. Η έλλειψη παλμού οφειλόταν στο προβληματικό, κατά την αντίληψη των ψηφοφόρων, μητρώο όλων των κομμάτων. Ούτε οι καταστροφικές πυρκαγιές άλλαξαν τις βασικές συντεταγμένες της κοινής γνώμης, αφού αυτή απέδωσε μεν στην κυβέρνηση ευθύνη για αδυναμία στη διαχείριση της κρίσης, αλλά και ψόγο στην αντιπολίτευση, γιατί η μακρά παραμονή της στην εξουσία την επιβαρύνει περισσότερο με τη δημιουργία ενός μέτριου κράτους. Από τα μικρά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε την προσοχή των ΜΜΕ γιατί οικειοποιήθηκε τις κινητοποιήσεις εναντίον των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Η άγονη ωστόσο ταύτιση του κόμματος αυτού με την άρνηση στην αλλαγή, ευνόησε μάλλον παρά έβλαψε τη Νέα Δημοκρατία. Το ΚΚΕ δεν έφερε τίποτα νέο και στις εκλογές αυτές, ενώ ο ΛΑΟΣ επένδυσε στην πεποίθηση κάποιων Ελλήνων ότι μεταφέρουν την ιστορική γνώση στα γονίδιά τους, ώστε να έχουν έγκυρη άποψη για κάθε σχολικό βιβλίο Ιστορίας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν, συνεπώς, το αναμενόμενο. Η Ν. Δ. με οριακή πλειοψηφία έλαβε μια ακόμη εντολή για να συμπληρώσει το διάστημα στην εξουσία που θα επιτρέπει τη δίκαια σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της αντιπολίτευσης παραμένει εκεί που βρίσκεται, γιατί η πολιτική του έναντι των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων ήταν ακατανόητη στον μέσο ψηφοφόρο και η νόμιμη επίκληση της λαθροχειρίας των ομολόγων θύμιζε μάλλον, παρά παρέγραφε τις παλιές αμαρτίες στελεχών του. Οι υψηλοί τόνοι που υιοθέτησε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήταν σε γενικές γραμμές αντιπαραγωγικοί, αλλά και αταίριαστοι στον χαρακτήρα του. Ουδείς πίστεψε ότι η σημερινή κυβέρνηση -με όλα τα προβλήματα έλλειψης στελεχών- αλλά με ρυθμούς ανάπτυξης και μειωμένο δείκτη ανεργίας, υπήρξε η χειρότερη της μεταπολίτευσης. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την κυβέρνηση υπό τη διεύθυνση του Μένιου Κουτσόγιωργα, ως «αντ’ αυτού» του νοσούντος πρωθυπουργού, για να θεωρήσουμε τον ισχυρισμό αμετροεπή. Η εχθρότητα των μικρών προς τον δικομματισμό είναι ευνόητη, όμως η αρνητική τους στάση έναντι οποιασδήποτε συνεργασίας με τους μεγάλους, προδικάζει την ακυβερνησία που κάθε ψηφοφόρος απεύχεται.
Στις εκλογές αυτές οι δυσαρεστημένοι από όλα τα κόμματα είναι σίγουρα περισσότεροι από όσους έδειξε η αποχή. Ο νικητής θα πρέπει να αντιληφθεί αυτήν την πραγματικότητα ώστε να ανανεώσει γρήγορα το πολιτικό του προσωπικό, τουλάχιστον στη διανομή των υπουργείων. Και ας μην ξεχνάει ότι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας το 2009 μπορεί να προκαλέσει αναμέτρηση στις κάλπες πριν από τη λήξη της τετραετίας.
* Ο Θάνος Βερέμης είναι πρόεδρος του ΕΣΥΠ.