Το σκιάχτρο της ακυβερνησίας έμεινε μαζί μας για ένα μικρό κλάσμα τής ούτως ή άλλως λειψής προεκλογικής περιόδου. Η ψήφος εμπιστοσύνης -ανοχής έστω- σε μια κυβέρνηση άτολμη, δημοσκοπική και -πλην μερικών εξαιρέσεων- αναποτελεσματική, αντανακλά τις χαμηλές πλέον απαιτήσεις των ψηφοφόρων, και την ένδεια θετικών εναλλακτικών προτάσεων. Στην τηλεοπτική μας μεταδημοκρατία, η ανανέωση της ρητορικής, η αναβάθμιση της εικόνας, προσλαμβάνεται ως πολιτική ανανέωση. Εκεί πόνταρε η Νέα Δημοκρατία για να εξασφαλίσει νέα λαϊκή εντολή, παρότι απέτυχε στο στοίχημα της επανίδρυσης του κράτους, όπου είχε στηρίξει τη νικηφόρα καμπάνια του 2004. Αντίπαλο δέος δεν βρήκε. Το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε εξίσου αναποτελεσματικό στη διαχείριση της δικής του εντολής από το 2004. Δεν πρόβαλε επαρκώς ένα πειστικό εναλλακτικό μοντέλο διακυβέρνησης. Δεν άλλαξε ούτε σε επίπεδο εικόνας, αποτυγχάνοντας να επαναπροσεγγίσει είτε τους αριστερούς, είτε τους κεντρώους ψηφοφόρους που το είχαν στηρίξει κατά την οκταετία Σημίτη. Η Αριστερά είχε κέρδη αλλά, με την εμμονή της στο μετεκλογικό αδιαπραγμάτευτο, απέτυχε να παρουσιάσει μια θετική πρόταση που θα μπορούσε να μετατρέψει τη δυσαρέσκεια με το σημερινό σκηνικό σε ενθουσιασμό για κάτι διαφορετικό. Απουσών των εναλλακτικών, τα περί ανάδυσης μιας νέας, δικτυωμένης, απαιτητικής κοινωνίας πολιτών, ικανής να αξιοποιήσει τον νέο εκλογικό νόμο και να ταρακουνήσει την πολιτική τάξη, αποδείχτηκαν εξόχως πρώιμα. Την όποια αποδοκιμασία του δικομματισμού την απορρόφησε κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Η διαχείριση της δικής του εντολής, της δικής του απόρριψης, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του πολιτικού σκηνικού στη χώρα – την ανανέωση, ή τη συνεχιζόμενη αναπαραγωγή του.
* Ο κ. Γ. Πάντζαρης είναι ιστορικός της τεχνολογίας, κάτοχος του μπλογκ www.reality-tape.com.