Το ΠΑΣΟΚ του 2007 βρίσκεται πολιτικά στο σημείο μηδέν: ιδεολογικά συγκεχυμένο, αξιακά τελματωμένο, οργανωτικά αναποτελεσματικό και ηλικιακά εγκλωβισμένο στη «γενιά της μεταπολίτευσης» και εκείνης του «114»! Ενα φθαρμένο πολιτικό υποκείμενο σε κρίση ταυτότητας, το οποίο έχει πάψει να συγκινεί και να πείθει.
Τέσσερις λοιπόν είναι οι άξονες στους οποίους πρέπει να ρίξουμε όλη μας την προσοχή από εδώ και μπρος:
1. Ιδεολογική αποσαφήνιση της ταυτότητάς μας στο παρόν και στο μέλλον, μέσα από μια έντονη και βαθιά πολιτική συζήτηση αλλά και κατοχύρωση τάσεων εντός του κόμματος.
2. Αξιακή αποκατάσταση και εναρμόνιση με τη σημερινή εποχή και κοινωνία του ύφους, του ήθους, αλλά και των πολιτικών μηνυμάτων της δημοκρατικής παράταξης.
3. Οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος μέσα από ένα πραγματικά ανοιχτό αλλά και λειτουργικό σχήμα
4. Ανανέωση των στελεχών με περισσότερους εκπροσώπους της θαυμάσιας γενιάς των νέων Ελλήνων και Ελληνίδων, που διαθέτουν γνώσεις, εμπειρίες και κοσμοπολιτισμό.
Υπάρχει μια ακόμη αναγκαία συνθήκη για την ανάκαμψή μας. Πρέπει να τελειώνουμε επιτέλους με την περίφημη «αυτομυθοποίηση» του ΠΑΣΟΚ και των στελεχών του. Ενοχλεί τους πολίτες και δεν πάει παρακάτω την πολιτική συζήτηση. Το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, μάλιστα, υποδεικνύει ότι μάλλον φλερτάρουμε επικίνδυνα με τα όρια του «πολιτικού αυτισμού». Αποθέωση, δηλαδή, της αυτοαναφορικότητας και της εσωστρέφειας.
Προτού λοιπόν προχωρήσουμε στη συζήτηση για τα πρόσωπα, εγώ θεωρώ αναγκαίο να συζητήσουμε όλα τα παραπάνω και να επιλέξουμε τον επόμενο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ με γνώμονα το σχέδιο που θα καταθέσει ο κάθε υποψήφιος για την ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων. Ας σταματήσουμε να είμαστε φοβικοί. Η δημοκρατική παράταξη έχει χρέος να δίνει σαφείς, αιχμηρές και κυρίως αισιόδοξες απαντήσεις στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανασφάλειας και κοινωνικής απαισιοδοξίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.