Οι εξελίξεις στον Συνασπισμό, τρεις εβδομάδες πριν από το συνέδριο του κόμματος, σηματοδοτούν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και τη μετατόπιση του πολιτικού λόγου από αυστηρά «ιδεολογικό» σε περισσότερο ευανάγνωστο και εύπεπτο. Αφορμή γι’ αυτήν την αλλαγή φαίνεται να παίζει σε μεγάλο βαθμό ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία διαμορφώνουν πλέον, με τον τρόπο που εκείνα επιλέγουν, την κεντρική πολιτική ατζέντα. «Η μόνη περίπτωση να σε προσέξει ο κόσμος, είναι να είσαι ειλικρινής και άμεσος και να έχεις αιχμές. Κι όταν ο κόσμος σε προσέχει, τότε και τα ΜΜΕ αναγκάζονται να σε παίζουν», αναφέρει σε συνέντευξή του (στη Γαλέρα) ο κ. Α. Τσίπρας, επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον μηχανισμό που ενεργοποιείται και ο οποίος παρασύρει τους συμμετέχοντες σε αυτόν, σε πολύ πιο απλουστευμένες προσεγγίσεις του πολιτικού γίγνεσθαι.
Η μάχη για την ηγεσία του Συνασπισμού μεταξύ των κ. Κουβέλη και Τσίπρα, εκτός από «ηλικιακή» αναμέτρηση, αποτελεί κυρίως εσωτερική ιδεολογικοπολιτική αναμέτρηση, με τον πρώτο να υποστηρίζει την ενδυνάμωση των ανανεωτικών χαρακτηριστικών του Συνασπισμού στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς και τον δεύτερο να υιοθετεί την πολιτική Αλαβάνου περί αριστερής στροφής του κόμματος – μέσω και του «διεμβολισμού του ΠΑΣΟΚ». Υπενθυμίζεται πως τον κ. Τσίπρα υποστηρίζει το πλειοψηφικό «Αριστερό Ρεύμα», ενώ τον κ. Κουβέλη η «Ανανεωτική Πτέρυγα».
Νέοι και «παλαιά φρουρά»
Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας συγκεντρώνει γύρω του όλη τη νέα γενιά στελεχών του Συνασπισμού, της οποίας ο μέσος όρος ηλικίας αγγίζει τα 32-33 χρόνια, και της οποίας η σχέση με την Αριστερά αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κατά τη διάρκεια των τότε μαθητικών καταλήψεων και εδραιώνεται λίγο αργότερα με τη συμμετοχή τους στις φοιτητικές παρατάξεις.
Από την άλλη, ο κ. Κουβέλης, κουβαλώντας την εμπειρία και την αγωνιστική δράση του παρελθόντος, συγκεντρώνει στο πρόσωπό του την αποδοχή της «παλαιάς φρουράς» των στελεχών του Συνασπισμού, με σημαντικότερη εκείνη του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου. Χωρίς να αποτελούν αξίωμα, αυτές οι «προτιμήσεις» δεν είναι παρά ενδείξεις των συνισταμένων που καταγράφονται έως αυτήν τη στιγμή στο εσωτερικό του Συνασπισμού.
Σε αντίθεση πάντως με τον κ. Κουβέλη, ο κ. Τσίπρας έχει επανειλημμένα παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ ως «προϊόν» επικοινωνιακής επεξεργασίας. Το γεγονός αυτό φαίνεται να αφήνει τόσο τον ίδιο όσο και τους νέους συντρόφους του εκτεθειμένους σε μια κριτική από τα ίδια τα μέσα που κάνουν λόγο για αποϊδεολογικοποίηση της Αριστεράς και για μετατόπιση της πολιτικής συζήτησης σε λογικές «λάιφ στάιλ». «Να κάνουμε την Αριστερά τρόπο ζωής» υποστηρίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Και συμπληρώνει: «Να ξαναγίνει η Αριστερά όπως ήταν στη δεκαετία του ’70 και του ’80, που ήταν «μόδα» για τις πλατιές μάζες και για τους νέους ανθρώπους». Το ερώτημα, βεβαίως, που προκύπτει εδώ είναι το κατά πόσον – με βάση τα σημερινά κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα- μπορεί να επανέλθει στη σκηνή η Αριστερά υπό αυτήν την έννοια; Το ότι αποτελούσε «μόδα» το ’70 και το ’80, προέκυπτε μέσα από άλλες κοινωνικές διεργασίες και αναζητήσεις. Και ως αποτέλεσμα αυτής της συνεχούς διαδικασίας κατάφερε τελικά να γίνει από μόνη της «μόδα».
Το στοίχημα σήμερα
Οι συνθήκες όμως σήμερα είναι τελείως διαφορετικές. Οι κοινωνικοί συσχετισμοί απέχουν παρασάγγας από εκείνους του ’70 και του ’80. Η δυναμική που καταγράφει αυτόν τον καιρό η ελληνική Αριστερά είναι δεδομένη και ο Αλέξης Τσίπρας, όπως όλα δείχνουν, θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΝ. Εχοντας επίγνωση της πολιτικής και ιδεολογικής του αφετηρίας και γνωρίζοντας ότι βρίσκεται σ’ ένα χώρο με στελέχη που έχουν διακριθεί για την πολιτική τους δράση σε δύσκολους καιρούς, ο κ. Τσίπρας, δίνοντας και το πολιτικό του στίγμα, υποστηρίζει πως μέσα στον ΣΥΝ δεν υπάρχει πάλη γενεών. «Η ανανέωση είναι μια αναγκαιότητα. Αυτό το αίτημα δεν έχει γίνει από τη δική μου γενιά, αλλά εξαιτίας της διάθεσης για τομές και ρήξεις από τις προηγούμενες γενιές. Το στοίχημα σήμερα είναι η χημεία μεταξύ παλιού και καινούργιου».