Στον Βόλο, ο 35χρονος Ιεράρχης εγκαινιάζει μια νέα σχέση με το ποίμνιο της τοπικής Εκκλησίας. Πληθωρικός, δυναμικός και με απόψεις για όλα τα θέματα, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στη νέα γενιά. Επισκέπτεται σχολεία, διοργανώνει κατηχητικά, αναδιαρθρώνει τις υπηρεσίες της Μητρόπολης, ενισχύει το φιλανθρωπικό έργο. Για τα επόμενα 24 χρόνια θα αποτελεί έναν από τους πρωταγωνιστές της ζωής της Μαγνησίας. Οι απόψεις του πολλές φορές θα προκαλέσουν συζητήσεις. Οι ενέργειές του άλλοτε χαρακτηρίζονται πρωτοποριακές και άλλοτε ακραία συντηρητικές. Το σίγουρο είναι ότι δεν περνάει απαρατήρητος.
Στο μεταξύ, τόσο ο πνευματικός πατέρας του, Καλλίνικος, όσο και ο πνευματικός αδελφός του, Αμβρόσιος, έχουν καταλάβει σημαντικές μητροπολιτικές έδρες. Η ρητορική του δεινότητα θα φανεί χρήσιμη και στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ο οποίος θα τον αξιοποιήσει σε πολλές περιπτώσεις, όπως στη μάχη του 1988 για την εκκλησιαστική περιουσία. Παράλληλα, ο Χριστόδουλος θα ενδυναμώσει τις διεκκλησιαστικές σχέσεις του, δίνοντας προτεραιότητα στην οικοδόμηση στενών δεσμών με ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Επισκέπτεται τακτικά το Φανάρι και εκφράζει τη στήριξη και την αγάπη του στη Μητέρα Εκκλησία. Δεν παραλείπει μάλιστα να επισημαίνει την ανάγκη στενότερης συνεργασίας μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Αθήνας, καλλιεργώντας υψηλές προσδοκίες στις ακτές του Κερατίου Κόλπου.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στρέφει το ενδιαφέρον του στο εσωτερικό της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και κερδίζει τη φιλία και την εμπιστοσύνη πολλών και ισχυρών αδελφών του μητροπολιτών. Εξωστρεφής και επικοινωνιακός, πετυχαίνει το όνομά του να ξεπερνάει τα όρια όχι μόνο της επαρχίας του αλλά και της εκκλησιαστικής διοίκησης. Αναπτύσσει σχέσεις με πολιτικούς όπως ο Κων. Μητσοτάκης, αλλά και δικαστικούς, πανεπιστημιακούς, εκδότες, δημοσιογράφους και επιχειρηματίες. Αρθρογραφεί, δίνει συνεντεύξεις, κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές, συμμετέχει σε κάθε είδους εκδηλώσεις.
Οι κινήσεις
Ο Μητροπολίτης Βόλου αρχίζει και γίνεται ευρύτερα γνωστός. Μετά το 1996, το πρόβλημα της υγείας του Σεραφείμ είναι πλέον εμφανές. Στην Ιεραρχία ξεκινούν οι συζητήσεις για την επόμενη ημέρα. Ο Χριστόδουλος κινείται διακριτικά μέσω των στενών συνεργατών του, που τον πλαισιώνουν στον Βόλο – μια ομάδα, κατά κύριο λόγο κληρικών, που βρίσκεται κοντά του από τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του στη Μαγνησία.
Ταυτόχρονα, στην Αθήνα αρχίζουν να δραστηριοποιούνται περισσότερο έντονα όσοι έβλεπαν στο πρόσωπό του εκείνον που θα αναμόρφωνε τον απηρχαιωμένο θεσμό της Εκκλησίας. Στις αρχές του ’98, ο ασθενής Σεραφείμ στέλνει σαφές μήνυμα σε εκείνους που εποφθαλμιούν τον θρόνο του, μιλώντας για «κοράκια που κράζουν, περιμένοντας τα πρόβατα να ψοφήσουν».
Στις 10 Απριλίου, αφήνει την τελευταία του πνοή μετά 45ήμερη νοσηλεία στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Η αυλαία της διαδοχής ανοίγει πλέον και επίσημα. Την εποχή εκείνη, η Ελλάδα ζούσε στον ρυθμό του «εκσυγχρονισμού» που προωθούσε η κυβέρνηση Σημίτη. Ο Χριστόδουλος προβάλλεται ως ο αντίστοιχος εκσυγχρονιστής στον χώρο της Εκκλησίας.
Συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού εκτιμούν την προσωπικότητα, τον δυναμισμό και το εκσυγχρονιστικό πνεύμα του μητροπολίτη. Πολιτικοί σχεδόν από όλους τους χώρους βλέπουν θετικά την προοπτική εκλογής Χριστόδουλου – το ίδιο και ένα σημαντικό κομμάτι της Ιεραρχίας. Στις 28 Απριλίου του 1998, ο Δημητριάδος έγινε ο Αθηνών Χριστόδουλος. Ενα ακόμα όνειρο του Χρηστάκη από την Αγία Ζώνη Κυψέλης έγινε πραγματικότητα…