Η εν εξελίξει πολιτική κρίση στα Σκόπια δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή έμπρακτης αλβανικής πίεσης στη σλαβομακεδονική πολιτική ελίτ. Αυτή τη φορά δεν εκδηλώθηκαν δυναμικά οι αλυτρωτικές τάσεις, όπως στις αρχές της δεκαετίας. Δεν το επιτρέπει η Ουάσιγκτον και επιπροσθέτως η προτεραιότητα του αλβανικού εθνικισμού σ’ αυτή τη φάση είναι η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου κι όχι το άνοιγμα ενός νέου μετώπου.
Αυτή τη φορά, οι Αλβανοί της FYROM χρησιμοποίησαν τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς για να υποχρεώσουν την κυβέρνηση των Σκοπίων αφενός να σεβασθεί πλήρως τα δικαιώματά τους κι αφετέρου να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Οι Σλαβομακεδόνες δεν θέλουν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με το Βελιγράδι. Ο κύριος λόγος, όμως, που δεν κάνουν το βήμα είναι ότι και οι ίδιοι θεωρούν πως απειλούνται από την προώθηση του αλβανικού εθνικισμού.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν έχουν πολιτικά περιθώρια να μην το αναγνωρίσουν. Πρώτον, επειδή έχουν ζωτική ανάγκη την Ουάσιγκτον. Και δεύτερον, επειδή εάν τα αλβανικά κόμματα μείνουν εκτός κυβέρνησης, θα προκύψουν αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις στην ενότητα της FYROM. Οι εκλογές δεν θα δώσουν διέξοδο, αφού ο συσχετισμός κοινοβουλευτικών δυνάμεων δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά. Με άλλα λόγια, η σλαβομακεδονική πολιτική ηγεσία δεν έχει εναλλακτικές λύσεις. Γι’ αυτό και το πιθανότερο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα προχωρήσει στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου.
Η αιτία της πολιτικής κρίσης στα Σκόπια είναι άσχετη με το ζήτημα της ονομασίας. Απλώς, εξαφανίζει τις πολύ λίγες πιθανότητες να προκύψει συμφωνία μέχρι τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ. Αυτό, όμως, δεν θίγει την Ελλάδα. Οι Σλαβομακεδόνες χρησιμοποιούν την αστάθειά τους ως πολιτικό επιχείρημα, αλλά πρόκειται για σκέτη προπαγάνδα. Το όνομα είναι δική τους υπόθεση κι όχι των Αλβανών. Κατά συνέπεια, δεν λειτουργεί ως συνεκτικός δεσμός για το γειτονικό κράτος.