Οι πολιτικοποιημένες δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν 11 μήνες αργότερα, στις 5 Απριλίου 1959, έδειξαν μείωση της δυνάμεως της ΕΔΑ. Σε αυτήν ασφαλώς συνέβαλε η προεκλογική βία από μέρους επισήμων αρχών και μη, σε βάρος οπαδών της Αριστεράς. Το κλίμα άλλωστε είχε διαμορφωθεί από τη σύλληψη του Μανώλη Γλέζου και άλλων στελεχών του ΚΚΕ με την κατηγορία της «κατασκοπείας».
Μία επιστημονική, όμως, ανάλυση των αποτελεσμάτων του 1958 που έγινε από τον Ηλία Νικολακόπουλο δείχνει ότι «η άνοδος της ΕΔΑ δεν υπήρξε βέβαια όσο εντυπωσιακή θα μπορούσε από πρώτη άποψη να θεωρηθεί, δηλαδή ως άλμα από κάποια ποσοστά της τάξης του 10% (εκλογές 1951 και 1952) κατευθείαν στο 25%. Πράγματι, συνεχίζει ο Νικολακόπουλος, η σύγκριση με τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών -στις περιφέρειες εκείνες όπου η ΕΔΑ είχε παρουσιάσει το 1956 δικούς της υποψηφίους- δείχνει ότι η άνοδος της Αριστεράς, αν και σημαντική, βρισκόταν οπωσδήποτε μέσα σε εντελώς φυσιολογικά πλαίσια εκλογικών μετακινήσεων.» Στις ίδιες περίπου εκτιμήσεις είχε καταλήξει εμπειρικά «Η Καθημερινή» σε σχόλιό της, 14 Μαΐου 1958, όπου σημειώνει για την ΕΔΑ: «Είναι φανερόν ότι αποτελεί εσφαλμένην ανακρίβειαν ο ισχυρισμός ότι αντιπροσωπεύει τώρα 24,4%. Αι ψήφοι τας οποίας έλαβεν η ΕΔΑ είναι: Αι δικαί της -όχι περισσότεραι των 15%-, εκείναι που διέρρευσαν από τους Φιλελευθέρους, καθώς και αι ψήφοι της ΕΠΕΚ, τας οποίας εστάθη ανίκανον να τας παρασύρει το κόμμα των Φιλελευθέρων».
Η κρίτικη από την τότε «Κ» στο Κόμμα των Φιλελευθέρων δείχνει ποιος ήταν ο δυνάμει εκλογικός αντίπαλος. Το Κέντρο, όμως, θα χρειαζόταν άλλα τρία χρόνια για να συνέλθει, όταν, προεξάρχοντος του Κώστα Μητσοτάκη, επείσθη ο Γεώργιος Παπανδρέου να αναλάβει την ηγεσία του και να συγκροτηθεί -την τελευταία προ των εκλογών του 1961 στιγμή- η Ενωσις Κέντρου που έφερε την πολιτική άνοιξη του 1963-64.