Σύμφωνα με το μηνιαίο βαρόμετρο Μαΐου της Public Issue, για τον ΣΚΑΪ και την «Καθημερινή», η φάση σταθεροποίησης της πολιτικής σκηνής που καταγράφηκε για πρώτη φορά τον περασμένο μήνα, συνεχίζεται. Βεβαίως, η σταθεροποίηση αυτή αφορά τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς, που προέκυψαν ύστερα από τις ραγδαίες εξελίξεις του τελευταίου εξαμήνου και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθεί ως επιστροφή στην «ομαλότητα του δικομματισμού», όπως οραματίζονται αρκετοί αναλυτές. Δεν συνιστούν «ανάκαμψη του δικομματισμού», ούτε η μικρή κάμψη που σημειώνει η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετρική (μικρή) ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ (+0,5%, σε σύγκριση με τη μέτρηση του Απριλίου), ούτε βεβαίως και η παρατεινόμενη στασιμότητα της Νέας Δημοκρατίας (διαγράμματα 1 και 2).
Σήμερα, το ποσοστό της δικομματικής επιρροής εκτιμάται σε 68% (έναντι 67,5% τον περασμένο Απρίλιο). Το εν λόγω ποσοστό δεν αντισταθμίζει παρά ελάχιστα (+0,5%) τις απώλειες των 12 εκατοστιαίων μονάδων, που έχουν καταγραφεί μετεκλογικά, ενώ συνεχίζει -για 6ο συνεχόμενο μήνα- να κινείται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Ταυτοχρόνως, συνιστά το δεύτερο χαμηλότερο ρεκόρ της τετραετίας (διάγραμμα 3). Η διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων (η «ψαλίδα») διατηρείται στις έξι (6) μονάδες υπέρ της Νέας Δημοκρατίας (έναντι 6,5 προηγουμένως) και, σε σύγκριση με τις πρόσφατες εκλογές (4%), παραμένει σταθερά διευρυμένη. Το γεγονός, όμως, ότι το κυβερνών κόμμα διατηρεί το προβάδισμα στην πρόθεση ψήφου δεν συνιστά επαρκή συνθήκη, η οποία -στην υποθετική περίπτωση πρόωρης προσφυγής στις κάλπες σήμερα- του εξασφαλίζει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Και τούτο, διότι η εκτιμώμενη εκλογική επιρροή της Ν.Δ. (37%, αμετάβλητη σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα), με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, μεταφράζεται κοινοβουλευτικά μόνο σε 139 έδρες, ενώ η αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ (31%), σε μόλις 83 (έναντι 82 προηγουμένως) (διάγραμμα 4). Ούτε πάλι, αυτό το πραγματικό δεδομένο μπορεί να αντισταθμιστεί από τις εδραιωμένες αντιλήψεις της κοινής γνώμης, σχετικά με τις πιθανότητες μιας μακροπρόθεσμης παραταξιακής ηγεμονίας της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα (διάγραμμα 5).
Σε αυτό το σημείο θα επαναλάβουμε το εξής: Οι συντελούμενες (πρωτοφανείς) μετατοπίσεις του εκλογικού σώματος και η ιδιαίτερη ρευστότητα, που εξακολουθεί να καταγράφεται στις έρευνες κοινής γνώμης, δεν επιτρέπουν ακόμη σαφή εκτίμηση, σχετικά με το «δομικό» ή μη χαρακτήρα, αλλά και το εύρος αυτών των αλλαγών. Πάντως, όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από το αφετηριακό σημείο «έκλυσης» της κοινωνικής δυσαρέσκειας και εκδήλωσης της μαζικής «απελευθέρωσης» των ψηφοφόρων (κατά βάση) της Κεντροαριστεράς, που σχηματικά μπορεί να τοποθετηθεί στον Δεκέμβριο του 2007, τόσο οι προτιμήσεις των πολιτών που καταγράφονται στην πρόθεση ψήφου των δημοσκοπήσεων, θα θεωρούνται λιγότερο «εν θερμώ» και θα τείνουν να παγιωθούν. Θα πρέπει, επιπλέον, να τονιστεί ότι γεγονότα που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, όπως π.χ. η επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι ή η πρόσφατη υπογραφή της ελληνορωσικής συμφωνίας για τους αγωγούς, παρά τη θετική απήχηση που έχουν αποδεδειγμένα στην κοινή γνώμη, εντούτοις, δεν είναι σε θέση να επηρεάσουν καθοριστικά ή να αντιστρέψουν τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Μέχρι στιγμής, η επίδρασή τους -πέραν του πεδίου της επικοινωνίας- αποδεικνύεται μάλλον συγκυριακή.
Εκτός από την πρόθεση ψήφου (+0,5%), η περιορισμένη ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, καταγράφεται και σε δύο άλλους κρίσιμους δείκτες του βαρόμετρου: 1) Εκείνον της «δημοτικότητας του κόμματος» (δηλαδή της γενικής του εικόνας), όπου σημειώνει αύξηση +5% (36% θετικές κρίσεις έναντι 31% τον περασμένο Φεβρουάριο) και 2) εκείνον του «καλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης» (+3% ή 14% έναντι 11% τον Απρίλιο). Ως προς τον τελευταίο δείκτη, που είναι εξαιρετικά σημαντικός διότι αποτιμά την εικόνα της αντιπολιτευτικής ικανότητας των κομμάτων, το ΠΑΣΟΚ, παρά τη σχετική βελτίωση που εμφανίζει, δεν έχει καταφέρει να ανατρέψει τη δυσμενέστατη κατάταξή του (ισοβαθμεί με το ΚΚΕ και υστερεί ακόμη και έναντι του ΛΑΟΣ!). Και πολύ περισσότερο να αμφισβητήσει τη σχεδόν παγιωμένη πεποίθηση του εκλογικού σώματος, που εξακολουθεί να θεωρεί το ΣΥΡΙΖΑ, ως το κατ’ εξοχήν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (διάγραμμα 6). Ωστόσο, το παράδοξο με την εικόνα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι η όποια βελτίωση σημειώνεται, δεν συνοδεύεται και από αντίστοιχη ανάκαμψη της εικόνας του αρχηγού του (διάγραμμα 7).
Εν κατακλείδι, η δεύτερη περίοδος κλυδωνισμών του ελληνικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού, συνεχίζεται. Και το ερώτημα τι τύπου εκλογές θα προηγηθούν το 2009 (Ευρωεκλογές ή Βουλευτικές) αποκτά στρατηγική σημασία για το υφιστάμενο κομματικό σύστημα.