Η αποτυχία των αντισταθμιστικών έχει αποδειχθεί από την αναιμική ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Παρά το γεγονός ότι οι αμυντικές δαπάνες καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό του προϋπολογισμού, η εγχώρια παραγωγή και μεταποίηση παραμένει στάσιμη. Αντίθετα, η γειτονική Τουρκία έχει φθάσει σε σημείο να είναι συμπαραγωγός χώρα μαχητικών αεροσκαφών, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι δαπάνες της για την άμυνα ακολουθούν φθίνουσα τάση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2000 η Τουρκία δαπανούσε το 5% του ετήσιου προϋπολογισμού της στην προμήθεια οπλικών συστημάτων και η Ελλάδα το 4,7%. Το 2005 η Τουρκία κατόρθωσε να ρίξει αυτό το ποσοστό στο 2,8%, ενώ η Ελλάδα το κρατάει σταθερά στο 4,1%, χωρίς προοπτική μείωσης. Σύμφωνα με τον κ. Χρήστο Κόλλια, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και επιστημονικό σύμβουλο του ΕΛΙΑΜΕΠ, η επιτυχία της Τουρκίας οφείλεται στο γεγονός ότι τη δεκαετία του ’80 επέλεξε να κάνει μια αγορά του αιώνα σε ένα συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους. Αντίθετα από την Ελλάδα, η οποία για πολιτικούς λόγους προμηθεύτηκε 40 αμερικανικά και 40 γαλλικά μαχητικά, η Τουρκία αγόρασε περίπου 100 από τις ΗΠΑ και ζήτησε να γίνει συμπαραγωγός. «Τότε», λέει, «η Τουρκία ουσιαστικά στήριξε την ανάπτυξη της δικής της βιομηχανίας. Ηταν απαγορευτικό για την Ελλάδα με 40 αεροσκάφη να ζητήσει κάτι τέτοιο». Ο κ. Κόλλιας επισημαίνει μάλιστα στην «Κ» ότι στην περίπτωση της Ελλάδας «ο κατακερματισμός των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν βοήθησε στην ανάπτυξη εγχώριας βιομηχανίας και παράλληλα δημιούργησε πρόσθετο κόστος λειτουργίας στις ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες πρέπει να εκπαιδεύουν προσωπικό για πάνω του ενός τύπου αεροσκάφη». Ο ίδιος αμφισβητεί ακόμη και τα πολιτικά οφέλη από τον κατακερματισμό των αγορών, λέγοντας ότι είναι βραχυχρόνια. Αναφερόμενος μάλιστα στα αντισταθμιστικά αναφέρει πως «στις χώρες που έχουν γίνει μελέτες φαίνεται ότι πρόκειται για όχι ιδιαίτερα θετική εμπειρία». Η πάγια τακτικών των μεγάλων βιομηχανιών, περιγράφει στην «Κ» ο κ. Κόλλιας, είναι να ενσωματώνουν στο κόστος ενός όπλου και τα αντισταθμιστικά ωφελήματα. Ο επιστημονικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ τονίζει πάντως ότι για την Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε μια μελέτη, έστω και σε υπηρεσιακό επίπεδο, για τη χρησιμότητα των offsets. Επίσης τονίζει ότι «έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο μεγάλες αμυντικές βιομηχανίες να προτιμούν να πληρώνουν τις ρήτρες που υπάρχουν στα συμβόλαια, παρά να πραγματοποιούν τις ίδιες τις επενδύσεις, διότι τους βγαίνει πιο φθηνά».
Πρέπει να τονιστεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην τριακονταετία 1977 – 2006 στην 10η θέση της παγκόσμιας κατάταξης εισαγωγέων οπλικών συστημάτων. Η σύγκριση με τις χώρες- μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι συντριπτική. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα δαπανά (αναλογικά) διπλάσια ή και τριπλάσια χρήματα για την άμυνά της, δεν έχει κατορθώσει να αναπτύξει εξειδικευμένη βιομηχανία.