Ενα πρωινό πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ομολογούσε σε έναν από τους στενότερους συνεργάτες που είχε ποτέ: «Μόλις ξυπνήσω, αναρωτιέμαι ποιες κεραμίδες με περιμένουν σήμερα». Ο Καραμανλής δεν διάλεγε τυχαία τον συνομιλητή του. Επρόκειτο για τον δημοσιογράφο Τάκη Λαμπρία, επί σειρά ετών υφυπουργό Προεδρίας και κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ο Λαμπρίας ήταν εκείνος που αναλάμβανε να χειριστεί πολλές φορές τις «κεραμίδες» που φόβιζαν ακόμα και τον Καραμανλή, δηλαδή την καυτή πολιτική επικαιρότητα που απασχολούσε τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους. Πολλές φορές αναγκαζόταν να γίνει σκληρός και με το γνωστό στους παλαιούς αθυρόστομο ύφος του έβαζε τις φωνές σε όποιον ξέφευγε από τα δημοσιογραφικά όρια. Η καρέκλα του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι αναμφισβήτητα άβολη, όπως αντιλήφθηκε με οδυνηρό τρόπο και ο παραιτηθείς κ. Θ. Ρουσόπουλος. Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να επικοινωνήσει την εικόνα και τις -συχνότατα δυσάρεστες- κυβερνητικές αποφάσεις στο ευρύ κοινό και να τηρήσει τις ισορροπίες με τον Τύπο βρίσκεται σε μια θέση φαινομενικά πλεονεκτική. Στην πραγματικότητα όμως, ο επί του Τύπου έχει να χειριστεί κάθε αρνητικό ζήτημα που απασχολεί την κυβέρνηση. Του Τάκη Λαμπρία είχαν προηγηθεί άλλοι, εξίσου ανθεκτικοί κυβερνητικοί εκπρόσωποι, όπως ο Αθανάσιος Τσαλδάρης, άνθρωπος επίσης έμπιστος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τον Λαμπρία διαδέχθηκε στο Press Room (όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται στα αγγλικά η Αίθουσα Ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών) ο κ. Γιώργος Αναστασόπουλος. Οπως έχει πει και ο ίδιος ο Καραμανλής, ανακάλυψε το επικοινωνιακό ταλέντο του τον Μάρτιο του 1978, σε μια συνάντηση που είχε στο Μοντρέ με τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ. Τελικά ο κ. Αναστασόπουλος χρημάτισε στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου μέχρι και την εποχή της πτώσης της κυβέρνησης του Γεωργίου Ράλλη. Το 1981 η «Αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ έφερε στην επιφάνεια ορισμένους ελάχιστα γνωστούς και πολύ περισσότερους αγνώστους.
Τον Οκτώβριο του 1981 τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου ανέλαβε ο Ζακυνθινός Δημήτρης Μαρούδας. Εμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια. Ο Μαρούδας, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι της Αλλαγής στην Πυρά του Press Room» (Εκδόσεις Λιβάνη) ο κ. Σωτήρης Κωστόπουλος (διετέλεσε και αυτός υφυπουργός Τύπου το 1988), ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωση της αίθουσας ενημέρωσης από μια «αποθηκούλα», όπως τη χαρακτηρίζει, σε ένα χώρο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες του έργου της ενημέρωσης. Τον Μαρούδα διαδέχθηκε το 1985 ο παντοδύναμος τότε κ. Κώστας Λαλιώτης, σε ηλικία μόλις 34 ετών. Τότε επετράπη για πρώτη φορά η χρήση μαγνητοφώνων. Τον κ. Λαλιώτη ακολούθησαν αρκετοί στο πόστο αυτό, μέχρι και το 1989, όταν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε υπό το βάρος του σκανδάλου Κοσκωτά, το οποίο ως κυβερνητικοί εκπρόσωποι χειρίστηκαν ο Μαρούδας και ο Κωστόπουλος. Ο πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν ο κ. Βύρων Πολύδωρας (1990 – 1992), ο οποίος λόγω του ιδιαίτερου ύφους του ήταν δημοφιλής στους δημοσιογράφους. Τη δύσκολη περίοδο κατάρρευσης της Ν.Δ. (τη διετία 1992 – 93) είχε αναλάβει να διαχειριστεί από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου ο κ. Βασίλης Μαγγίνας. Στο συγκεκριμένο πόστο έχει υπηρετήσει για σύντομο χρονικό διάστημα και ο κ. Πρ. Παυλόπουλος επί Οικουμενικής Κυβέρνησης Ζολώτα.
Εμπειροι πολιτικοί επί ΠΑΣΟΚ
Στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από το 1993 έως και το 2004, σε αντίθεση με την οκταετία 1981 -1989, επικράτησαν στο Press Room οι επαγγελματίες πολιτικοί και όχι μόνο δημοσιογράφοι. Επρόκειτο για προβεβλημένα πρόσωπα όπως ο κ. Δημήτρης Ρέππας, ο κ. Τηλέμαχος Χυτήρης, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και ο κ. Χρ. Πρωτόπαπας. Ο κ. Ρέππας ήταν ένας από τους μακροβιότερους στην αίθουσα Ενημέρωσης. Ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο του 1996 (ο πρώτος εκπρόσωπος της εποχής Σημίτη) και έμεινε σε αυτή τη θέση ώς τις 24 Οκτωβρίου 2001. Ακολούθησε ο κ. Πρωτόπαπας, ο οποίος υπήρξε και ο τελευταίος εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Σημίτη, με το δυσάρεστο καθήκον να διαχειριστεί την πολύ αρνητική εικόνα που είχε διαμορφωθεί πριν από τις εκλογές του 2004.