Οι κατά καιρούς απόπειρες συνεταιρισμών ή μεμονωμένων πολιτών να καταπατήσουν δασικές εκτάσεις είναι συνήθεις. Εκείνο που είναι ασυνήθιστο και προκαλεί πολλά ερωτήματα είναι βουλευτές να επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις παράνομες απαιτήσεις. Συγκεκριμένα, εντύπωση προκαλεί η πρωτοβουλία της βουλευτού περιφέρειας Αττικής του ΠΑΣΟΚ κ. Εύης Χριστοφιλοπούλου να υπερασπιστεί, με ερώτησή της, τις διεκδικήσεις ενός συνεταιρισμού σε κτήματα της Βάρης. Στις 4 Δεκεμβρίου 2008 με ερώτησή της προς τον τότε υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Αλέξανδρο Κοντό είχε ουσιαστικά ζητήσει να μάθει γιατί το Δημόσιο αρνείται να αποχαρακτηρίσει έκταση στη θέση Χέρωμα του Δήμου Βάρης, προκειμένου να αποδοθεί στη χρήση των απογόνων μιας ομάδας κατοίκων της περιοχής που στις αρχές της δεκαετίας του ’50 είχε λάβει παραχωρητήρια.
Ομως, ο δασικός χαρακτήρας έχει αποδοθεί στη συγκεκριμένη έκταση ήδη από το 1934. Απάντηση στην ερώτηση η κ. Χριστοφιλοπούλου δεν έλαβε, καθώς τον μήνα που ακολούθησε την κατάθεσή της, ο κ. Κοντός βρέθηκε στο επίκεντρο της υπόθεσης Βατοπεδίου, εν συνεχεία μάλιστα τέθηκε και εκτός κυβέρνησης. Ερωτηθείς από την «Κ» ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Κώστας Κιλτίδης σχετικά με την εγκυρότητα ή μη της διεκδίκησης, απαντά ρητά ότι: Πρώτον, ποτέ δεν έγινε καμία παραχώρηση για χρήση σε κανέναν και, δεύτερον, η υπό αμφισβήτηση έκταση είναι «αδιαμφισβήτητα δημόσια δασική γη». Την ίδια στιγμή κύκλοι του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης επισημαίνουν ότι με δύο αποφάσεις του 1986 και του 1987, όταν δηλαδή διαλύθηκε ο Συνεταιρισμός Βάρης, η συγκεκριμένη έκταση πέρασε οριστικά στην κυριότητα του ελληνικού Δημοσίου και συγκεκριμένα στην αρμοδιότητα της Διεύθυνσης Γεωργίας Ανατολικής Αττικής.
Αξιον απορίας
Είναι άξιον απορίας, λοιπόν, πώς η κ. Χριστοφιλοπούλου υιοθετεί τις απαιτήσεις των επίδοξων καταπατητών παρότι στην ερώτησή της η ίδια μνημονεύει την απόφαση του υπουργείου Γεωργίας το 1934, στην οποία -μεταξύ άλλων- στηρίζεται και ο αναδασωτέος χαρακτήρας της έκτασης. Η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ εμμέσως υιοθετεί και την απειλή των επίδοξων καταπατητών για την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προκαταλαμβάνοντας μάλιστα τη δικαίωσή τους, καθώς, όπως υποστηρίζει, υπάρχουν αποφάσεις υπέρ άλλων κατοίκων του λεκανοπεδίου με «συναφείς τίτλους ιδιοκτησίας».