Τη δεκαετία του ’80 και του ’90 αναστάτωσε το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας, ήταν ο μετρ των αποδράσεων εκείνη την εποχή ο Κώστας Σαμαράς. Εμεινε συνολικά 16 χρόνια στη φυλακή, έκανε πέντε αποδράσεις -τη μία μέσα από κλούβα- και κάποια στιγμή αποφάσισε να βγει… νόμιμα από τη φυλακή. Από το 2004 ο Κώστας Σαμαράς ζει ελεύθερος, με περιοριστικούς όρους, στα Τρίκαλα, τον τόπο καταγωγής του. Γνωρίζει τον Βασίλη Παλαιοκώστα, του έχει αφιερώσει πολλές σελίδες στο βιβλίο του και μπορεί να καταλάβει, καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, την ψυχολογία μιας απόδρασης. «Φυσικά καταλαβαίνω. Η εσωτερική μου πίστη είναι πάντα αντιεξουσιαστική. Δεν έχω αλλάξει, ούτε το έχω αρνηθεί. Από κει και πέρα ζήτησα ένα δικαίωμα στο να ξεφύγω απ’ τις συγκρούσεις. Από ένα σημείο και μετά είδα ένα αδιέξοδο και ότι θα ‘πρεπε να δοκιμάσω κάτι άλλο».
Μιλήσαμε μαζί του την περασμένη Τετάρτη. Οι λέξεις βγαίνουν αργά από το στόμα του, σαν να σκέφτεται πολύ πριν πει οτιδήποτε. Μέχρι να αποφυλακιστεί έγραψε ένα βιβλίο. Ογκώδες, εξομολογητικό, κυνικό αλλά εξαιρετικά ειλικρινές, για τον δικό του τρόπο σκέψης και για τις φυλακές και το σωφρονιστικό σύστημα. Τίτλος του «Καταζητείται» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος»). «Αυτό το βιβλίο είχε ένα στόχο κι ένα λόγο που έγινε, όταν έγινε. Οταν αποφάσισα να βγω νομίμως από τη φυλακή, έπρεπε να αποκτήσω έναν άλλο στόχο για να απασχολούμαι πνευματικά. Ο προηγούμενος στόχος ήταν το πώς θα βγω με απόδραση. Αυτό ήταν κάτι που με κρατούσε σε εγρήγορση και απασχολούσε το μυαλό μου. Από τη στιγμή που αποφάσισα να βγω νόμιμα, έπρεπε να βρω κάτι άλλο να απασχολούμαι. Βέβαια, τότε διάβαζα, ζωγράφιζα κιόλας, αλλά η ουσία ήταν το πώς θα βγω έξω. Οταν αποφάσισα να γράψω το βιβλίο δεν ήθελα να κάνω ένα μυθιστόρημα, αλλά να είναι η αλήθεια».
Πόσο μεγάλη ήταν η απόσταση για να αποφασίσει μετά από τόσες αποδράσεις να βγει νόμιμα; «Ηταν κάτι που με ταλαιπώρησε, χρονικά και ψυχικά. Κι αυτό έγινε γιατί σε σχέση με το παρελθόν μου και τις κινήσεις μου μέσα στις φυλακές, ήταν πολύ δύσκολο για τους διοικούντες να με εμπιστευτούν και να ξεκινήσω να παίρνω άδεια. Δούλεψα πάρα πολύ πάνω σ’ αυτό τον τομέα. Είτε με τα καλλιτεχνικά είτε με τη γενική συμπεριφορά μου. Το ρισκάρανε κι αυτοί και προχώρησε. Μη φτάσουμε βέβαια στο άλλο άκρο, ότι είχα γίνει πιόνι δηλαδή. Η αλλαγή αφορά τη δική μου στάση».
Στα 4 – 5 τελευταία χρόνια που ζει ελεύθερος, ασχολείται με τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις. Ζωγραφίζει, βγάζει φωτογραφίες, δημοσιεύει κάποιες σε περιοδικά. Ομολογεί ότι ο κόσμος στα Τρίκαλα, αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση τον βοήθησαν πολύ. «Εδώ με γνωρίζουν οι άνθρωποι», λέει. Του δόθηκε μια άδεια μικροπωλητή στη λαϊκή αγορά και μ’ αυτό προσπαθεί να βιοποριστεί. Ιδιαίτερα του στάθηκε η σύντροφός του, όλα αυτά τα χρόνια -«είναι συνονόματή σου», μου λέει-, μια επιδότηση προγράμματος επανένταξης, αλλά και η συμπαράσταση φίλων. «Κάθε προσφορά δεκτή, εκτός από το ξύλο».
Τον ρωτάμε τι σκέφτηκε την περασμένη Κυριακή, όταν άκουσε τη δεύτερη απόδραση του Βασίλη Παλαιοκώστα. «Και το ζήλεψα, και το διασκέδασα, και το χάρηκα. Αυτές οι κινήσεις του Βασίλη τα τρία τελευταία χρόνια, από την προηγούμενη απόδραση, περνώντας από απαγωγές και μέχρι την επαναπόδραση, έχει καταντήσει να γίνεται πολιτικός μοχλός. Το οποίο δεν ξέρω κατά πόσο θα τον παγιδέψει, στο να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι ή θα κοιτάξει τον εαυτό του, την επιβίωσή του. Βέβαια, ο καθένας κάνει τις επιλογές του».