Ενα φθινοπωρινό πρωινό πριν από 22 χρόνια, ένας νέος 31 ετών, κατέφθανε στη Θεσσαλονίκη, προερχόμενος από το Κολωνάκι. Τον μάλλον εσωστρεφή νέο συνόδευαν οι γονείς του, οι οποίοι μάλιστα είχαν κλείσει δύο δωμάτια στο ξενοδοχείο «Ηλέκτρα Παλλάς», ελλείψει σπιτιού στην πόλη. Την ίδια περίοδο, ένας εξάδελφός του, πέντε χρόνια μεγαλύτερος βρίσκεται στην Αθήνα, σχεδόν αγνοώντας την ύπαρξή του. Εκείνο το πρωινό ο νέος κ. Κώστας Καραμανλής ξεκινούσε δειλά την πολιτική πορεία του, ενώ ο λίγο μεγαλύτερος κ. Μιχάλης Λιάπης απολάμβανε πάνω από μια δεκαετία παρουσίας στο πλευρό του θείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή και είχε ήδη κατέλθει σε εκλογική αναμέτρηση. Επίσης, την περίοδο 1977 -1980 ήταν ειδικός συνεργάτης του πρωθυπουργού και έως το 1985 διετέλεσε διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ούτε καν περνούσε από το μυαλό του ότι ο εξάδελφός του, ο οποίος τύγχανε να έχει ίδιο όνομα με τον ιστορικό ιδρυτή του κόμματος, όχι απλά θα αναλάμβανε τα ηνία του, αλλά θα γινόταν και πρωθυπουργός.
Εκείνη την εποχή δεν ήταν περίεργο να αισθάνεται έτσι ο κ. Λιάπης. Κυκλοφορούσε με την προεδρική Μερσεντές, την ίδια στιγμή που ο κ. Καραμανλής έκανε τα πρώτα βήματα του στην Α΄ Θεσσαλονίκης οδηγώντας ένα βυσσινί χτυπημένο Χόντα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι σχέσεις τους παρέμειναν επιδερμικές. Μάλιστα, την παραμονή ανακοίνωσης της υποψηφιότητας Καραμανλή για την προεδρία της Ν.Δ. τον Φεβρουάριο του ’97, ο κ. Λιάπης εργαζόταν στο επιτελείο του κ. Σουφλιά. Βέβαια, μετά την πανηγυρική εκλογή του κ. Καραμανλή στην προεδρία της Ν.Δ., ο κ. Λιάπης τοποθετήθηκε στη γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού, χωρίς βέβαια να σταματήσει να εκφράζει ευθαρσώς τις κατά καιρούς αντιρρήσεις του. Ηταν γνωστή η εξαρχής αρνητική άποψή του για τον κ. Αρη Σπηλιωτόπουλο και τις επιλογές του όταν είχε την ευθύνη της Επικοινωνίας στη Ν.Δ. Είχε επίσης αντιδράσει μανιασμένα και στην άποψη του επικοινωνιολόγου κ. Γιάννη Λούλη ότι η Ν.Δ. «είναι φθαρμένο προϊόν». Τότε, επικράτησε η ισχύς του αίματος και ο κ. Λούλης βρέθηκε εκτός του περιβάλλοντος Καραμανλή, έστω και προσωρινά. Στα χρόνια που ακολούθησαν πάντως ο κ. Λιάπης, παρά τις σποραδικές εκρήξεις του, τήρησε σχετικά χαμηλό προφίλ.
Τον Μάρτιο του 2004 ο κ. Καραμανλής εξελέγη πανηγυρικά πρωθυπουργός και ο κ. Λιάπης κατευθύνθηκε στο υπουργείο Μεταφορών. Γρήγορα άρχισε να έχει προβλήματα με διάφορους, με προεξάρχοντα τον υπουργό Οικονομίας κ. Γιώργο Αλογοσκούφη. Μέχρι τότε πάντως οι σχέσεις των δύο ήταν τυπικές, δίχως ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα. Εκείνο που επιδείνωσε τις σχέσεις μεταξύ του πρωθυπουργού και του κ. Λιάπη ήταν το σκάνδαλο Ζαχόπουλου και η κριτική που άσκησε για την κατάσταση στην οποία βρήκε στο υπουργείο Πολιτισμού. Ωστόσο, ο κ. Λιάπης ήταν μόλις έξι μήνες υπουργός Πολιτισμού όταν ο άλλοτε γενικός γραμματέας του υπουργείου αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Εκείνο που οδήγησε τον κ. Λιάπη εκτός κυβέρνησης ήταν η εμπλοκή του ονόματός του στην υπόθεση Siemens. Το ταξίδι στη Γερμανία, το οποίο βέβαια ο κ. Λιάπης διέψευσε, φαίνεται ότι έγειρε στο μυαλό του πρωθυπουργού την πλάστιγγα υπέρ της οριστικής απομάκρυνσης του εξάδελφού του από την κυβέρνηση.
Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Λιάπης αισθανόταν ότι ζει -και μάλιστα αδίκως- στη σκιά του μικρού εξαδέλφου. Φύλαγε το πάρθιον βέλος του για το τέλος. Στη χειρότερη δυνατή πολιτική συγκυρία το εξαπέλυσε εναντίον του κ. Καραμανλή, παραιτούμενος από την εκλογική μάχη, δίνοντας στον πρωθυπουργό ένα ακόμη πρόβλημα να διαχειριστεί ενόψει της ούτως ή άλλως δυσμενέστατης γι’ αυτόν επερχόμενης αναμέτρησης.