Ο Κώστας Καραμανλής δήλωνε σε συνομιλητή του, αμέσως μετά το διάγγελμά του για την προκήρυξη το βράδυ της περασμένης Τετάρτης εκλογών, πως ήταν «ξαλαφρωμένος». Ταυτόχρονα υποστήριζε πως «το πράγμα παλεύεται, η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη και θα τα δώσω όλα σε αυτήν την προεκλογική μάχη.» Οσοι τον έχουν ζήσει απο κοντά τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν καλά πως από τις εκλογές του 2007 και μετά τον απασχολούσαν έντονα δύο πράγματα: το τι θα άφηνε πίσω με τη μορφή της υστεροφημίας του και το αν και πότε θα έπρεπε να αποχωρήσει από την ηγεσία της Ν.Δ. Υπήρχε βεβαίως πάντοτε η στερεότυπη εκείνη φράση του πρωθυπουργού:
«Εχω κάνει 13 χρόνια αρχηγός και πεντέμιση πρωθυπουργός, δεν είμαι κολλημένος στην καρέκλα». Πίσω όμως από αυτήν τη διατύπωση κρυβόταν πάντοτε μια βαθύτερη αγωνία για τη «στρατηγική εξόδου» που έχει πάντοτε στην πολιτική μεγάλη σημασία, σχεδόν την ίδια με το πώς ξεκινάς την πολιτική σου καριέρα.
Ως προς την υστεροφημία, ο πρωθυπουργός είχε πάντοτε κατά νουν την πιθανότητα επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών με εταίρο τον «κουμπάρο» Ταγίπ Ερντογάν. Δεν βρέθηκε ποτέ όμως το σχετικό mondus vivendi και η ευρωπαϊκή πολιτική συγκυρία ακύρωσε την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Απέμεναν οι «διαρθρωτικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις».
Τα δημοσιονομικά
Λίγο πριν από την αποπομπή του κ. Αλογοσκούφη απο το υπουργείο εθνικής Οικονομίας, το Μαξίμου αντελήφθη την κρισιμότητα του δημοσιονομικού προβλήματος και την ανάγκη λήψης σκληρών μέτρων. Ηταν όμως σαφές πως με την πλειοψηφία των 151 βουλευτών και την απροθυμία υπουργών σε καίρια πόστα να πάρουν δυσάρεστες αποφάσεις, η λήψη αυτών των μέτρων ήταν σχεδόν ανέφικτη. Ηδη από τo φθινόπωρο του 2008 ο κ. Καραμανλής συζητούσε με στενούς του συνεργάτες την προοπτική διενέργειας πρόωρων εκλογών την άνοιξη του 2009. Στενοί του συνεργάτες, ιστορικά στελέχη του «καραμανλισμού» με τους οποίους πριν από κάθε κρίσιμη απόφαση συζητούσε και ζητούσε γνώμη, και κυβερνητικοί παράγοντες κάνουν λόγο για… απογοήτευση του Καραμανλή όχι μόνον από τον αριθμό (151) των βουλευτών του, αλλά, κυρίως, από τις τακτικές (κάποιοι κάνουν λόγο ακόμη και για «εκβιασμούς») που ανέπτυσσαν.
Πολύ νωρίς μετά το Σεπτέμβριο του 2007, ο κ. Καραμανλής επιβεβαίωσε τους φόβους του, όταν απαιτήθηκε να απομακρύνει πρσωρινά από την κοινοβουλευτική ομάδα τον Κ. Κουκοδήμο. Ωστόσο, η πρώτη φορά που έφθασε κοντά, όπως επιεβαιώνουν όλες οι πλευρές, στην προκήρυξη εκλογών ήταν τον Οκτώβριο του 2008, στον απόηχο της σφοδρής κριτικής από τον Πέτρο Τατούλη.
Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής που ακολούθησε, ο πρωθυπουργός ανέβασε τους τόνους και μόνον την τελευταία στιγμή απετράπη η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Το θέμα των εκλογών επανήλθε τους πρώτους μήνες του 2009, όταν στο Μέγαρο Μαξίμου εξετάστηκε το σενάριο εκλογών το Μάρτιο ή τον Απρίλιο, το οποίο απερρίφθη καθώς η οικονομική κρίση ήταν στην κορύφωσή της και, λίγο αργότερα, συζητήθηκε το σενάριο των δίδυμων, εθνικών και ευρωπαϊκών, εκλογών ταυτοχρόνως.
Στις 7 Ιουνίου, τη νύχτα των ευρωεκλογών, όσοι βρέθηκαν στο γραφείο του Κ. Καραμανλή στη Ρηγίλλης παραδέχονται ότι ο πρωθυπουργός, πριν βεβαιωθεί ότι η διαφορά δεν θα έφθανε τις 5 και πλέον μονάδες που εκτιμούσαν τα exit polls, ήταν έτοιμος να προκηρύξει άμεσα εκλογές. Αποτελεί αυτοκτονικό ιδεασμό; «Οχι», απαντούν όσοι τον γνωρίζουν. «Για τον τρόπο που σκέφετεται ο Καραμανλής η επιλογή των εκλογών, που τελικά έγινε προ ημερών, ήταν μονόδρομος» Οχι μόνον γιατί διαπίστωσε πως, και με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούσε να προχωρήσει όσες αλλαγές επιθυμούσε, αλλά κυρίως γιατί αντιλαμβανόταν, ημέρα με την ημέρα, ότι αυτή η ακινησία κατέστρεφε τη μόνη ουσιαστική φιλοδοξία που έχει, να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα αποχωρούσε από πρωθυπουργός.
Τούτο σημαίνει ότι θα αποχωρήσει και από το κόμμα; Πριν από κάποιους μήνες οι περισσότεροι θα έλεγαν ναι. Πλέον, με το κόμμα σε νευρική κρίση και με τις ομάδες σε τροχιά σύγκρουσης, οι φανατικοί καραμανλικοί θεωρούν ότι δεν θα αφήσει την παράταξη να διχαστεί. Εχοντας και πάλι την ίδια αφετηρία, τη διαφύλαξη της υστεροφημίας του.