Τις παραμονές των εκλογών του 2004, η Νέα Δημοκρατία υποσχόταν αφειδώς παροχές τις οποίες υποστήριζε ότι θα χρηματοδοτούσε από την περιστολή της σπατάλης του Δημοσίου. Επικαλούμενη, μάλιστα, κάποια μελέτη στελεχών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, υπολόγιζε τη σπατάλη σε 10 δισ. ευρώ.
Πεντέμισι χρόνια μετά, ούτε η Νέα Δημοκρατία υλοποίησε το σύνολο των προγραμματικών παροχών της (π. χ. την αύξηση των δαπανών για την Παιδεία) ούτε το έλλειμμα που παράγει το Δημόσιο είναι μικρότερο. Πιθανώς, δε, η σπατάλη να είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Πεντέμισι χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου παρουσιάζει ένα πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής το οποίο εστιάζει κυρίως στην τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και στη διαμόρφωση ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου, που θα δίνει έμφαση σε κλάδους με υψηλή προστιθέμενη αξία, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Προς τον σκοπό αυτό, εξήγγειλε την αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, από 3% περίπου σήμερα και των κονδυλίων για Ερευνα και Ανάπτυξη στο 2% από 0,57% του ΑΕΠ φέτος σε βάθος 4ετίας. Το συνολικό δημοσιονομικό κόστος αυτών των δύο μέτρων θα ξεπερνάει στο τέλος της 4ετίας τα 7,5 δισ. ευρώ.
Στο ερώτημα πού θα βρει τα χρήματα, το ΠΑΣΟΚ απαντάει δείχνοντας και αυτό την κρατική σπατάλη.
Πράγματι, εκεί μπορεί να «κρύβονται» πολύ περισσότερα χρήματα απ’ όσα απαιτούνται για τη χρηματοδότηση των εξαγγελιών του κ. Παπανδρέου. Ωστόσο, για να τα βρει και να τα αξιοποιήσει θα πρέπει να αλλάξει τις δομές της σπάταλης Δημόσιας Διοίκησης. Θα πρέπει, επίσης, να αλλάξει τις δομές που θα απορροφήσουν τα 7,5 δισ. ευρώ επιπλέον για την Παιδεία και την Ερευνα. Θα πρέπει, τέλος, να βρει τα στελέχη εκείνα που θα έχουν το σθένος να συγκρουστούν με κατεστημένα συμφέροντα. Κι όλα αυτά, ταχύτατα. Ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε οι αγορές φαίνονται πρόθυμες να δώσουν μεγάλη πίστωση χρόνου.
Χωρίς άμεσες και δομικές αλλαγές στον δημόσιο τομέα, η αύξηση των δαπανών για την Παιδεία και την Ερευνα απλώς θα αυξήσει την κρατική σπατάλη κατά 7,5 δισ. ευρώ.