Δέκα λεπτά πριν από τις 8 μ. μ., κι εμείς στην πόρτα ενός διαδρόμου, κολλημένοι πάνω σε ένα τείχος από σεκιουριτάδες. Ο δημοσιογράφος πίσω μου λέει για τον «Ευαγγελάτο, που ήρθε βαμμένος σαν να γύρισε απ’ την Καραϊβική», ο φωτογράφος δεξιά μου χασκογελά, ρωτώντας «πόσα άσπρα πουκάμισα και πόσες κόκκινες γραβάτες να ‘χει ο Γ. Παπανδρέου;», και μια φωνή πιο πίσω δίνει στο κινητό ανταπόκριση για τον «κομμουνιστικό χαρτοφύλακα Louis Vuitton της Λιάνας Κανέλλη». Και ξαφνικά, η μπροστινή μου δημοσιογράφος παθαίνει παροξυσμό! «Τον είδα! Αυτός γιατί πέρασε; Αφήστε με!». Τα ξανθά μαλλιά της τινάζονται σαν της Μέδουσας. Ο σεκιουριτάς την κοιτάζει με τρόμο – κρατάει το στυλό δέκα πόντους απ’ το μάτι του. «Πέρασε ο Βλάχος! Αφήστε με! Αφήστε με, σας λέω!».
Είμαστε στο διάδρομο που οδηγεί στην πόρτα του στούντιο – αυτή, που για την ξανθιά δημοσιογράφο ισοδυναμεί απόψε με πύλη της ευτυχίας. Στο βάθος, βλέπω τον Γιώργο Βλάχο να περπατά σαν να βαδίζει στην οδό του παραδείσου: είναι δέκα μέτρα πίσω απ’ τον Κ. Καραμανλή, τον τελευταίο αρχηγό που μπαίνει στο στούντιο. Κι εμείς παγιδευμένοι.
«Αφήστε τους όλους»
«Ή τώρα ή ποτέ!» – η ξανθιά δημοσιογράφος τινάζεται μπροστά, σαν τ’ άλογα στον ιππόδρομο. Ενα χέρι σεκιουριτά απλώνεται να τη μαζέψει, εκείνη κάνει λουπ και ξεφεύγει. Ο υπεύθυνος κοιτάζει με απόγνωση – τι να κάνει; «Αφήστε τους όλους», ξεφυσά. Και ο κλοιός ανοίγει. Δεκαπέντε φωτογράφοι καλπάζουν στο διάδρομο ποιος θα φθάσει πρώτος, οι σεκιουριτάδες τρέχουν κι αυτοί να σώσουν ούτε ξέρουν τι, κι όλοι μαζί, σαν τρελό κοπάδι περνάμε την πόρτα του στούντιο.
Πρέπει να είναι τρομακτικό θέαμα για τους πολιτικούς αρχηγούς. Αν οι άλλοι έχουν συνηθίσει, ο Ν. Χρυσόγελος κοιτάζει με πανικό την ορδή με τις μηχανές. Κι ύστερα, γαληνεύει αστραπιαία – μάλλον γιατί σκέφτηκε τη φωτογραφία στις αυριανές εφημερίδες με λεζάντα «Τρομοκρατημένος οικολόγος». Δίπλα του, χαλασμός. Δεκαπέντε φακοί πυροβολούν Καραμανλή και Παπανδρέου, οι φωτογράφοι τσαλαπατιούνται, αλλά οι δύο αρχηγοί είναι σε άλλο σύμπαν: συναγωνίζονται σε ύφος μακαριότητας. Μέχρι που ένας σεκιουριτάς μπαίνει μπρος στα φλας και το φωτογραφικό ντελίριο σταματά. Κοιτάζω ενστικτωδώς τον Γ. Παπανδρέου και τον Κ. Καραμανλή, κι είναι σαν να άλλαξα κανάλι. «Κοίτα τι γίνεται…», διαβάζω τα χείλη του Γ. Παπανδρέου να λένε με απαρέσκεια στον Κ. Καραμανλή. Κι εκείνος, κοιτάζοντάς τον, κουνάει το κεφάλι μ’ αυτό το εύγλωττο ύφος που μπορεί να σημαίνει μόνο «γίναμε μπανανία…».
Καθώς ένας υπεύθυνος ασφαλείας με πιάνει απ’ το σβέρκο σαν γάτα για να με ξωπετάξει απ’ το στούντιο, βλέπω αριστερά απ’ τους αρχηγούς το σαλονάκι των υπασπιστών που δεν το πιάνουν οι κάμερες. Οι ένοικοί του, σαν να παίζουν τις μουσικές καρέκλες. Πριν πέσει το σήμα εκπομπής πρέπει να έχουν καθίσει, κι έτσι ο Α. Καφετζόπουλος, ο Ευ. Αντώναρος, η Λιάνα Κανέλλη και ο Γ. Παπακωνσταντίνου παλεύουν να χωρέσουν σε κάτι κοντά καρεκλάκια, σχεδόν παιδικά. «Ουφ», κάνει ο Ευ. Αντώναρος καθώς η μισή Λιάνα Κανέλλη κάθεται επάνω του.
Μόνο αυτό προλαβαίνω να δω, όπως με σπρώχνουν οι σεκιούριτι προς τα έξω μαζί με το υπόλοιπο δημοσιογραφικό ασκέρι. Είναι πολύ αργά για να κάνω πίσω, όταν πια βλέπω πως από απέναντι έρχεται άλλο γκρουπ φωτογράφων για να μπει στο στούντιο. Στην πόρτα γίνεται μετωπική. Η πίεση είναι αφόρητη, αλλά ευτυχώς υπάρχει στο πλάι μου κάτι μαλακό που με προστατεύει απ’ το να συντριβώ στην κάσα της πόρτας. «Α, πα, πα», ακούω δίπλα μου. Συνειδητοποιώ πως το «κάτι μαλακό» είναι ο Γ. Κουμουτσάκος. Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί τόσο αναψοκοκκινισμένο. Είχε την έμπνευση να βγει μαζί με τους δημοσιογράφους, και άμαθος καθώς είναι στις κακουχίες, παγιδεύτηκε. Τελευταία βλέπω τη Λιάνα Κανέλλη να βγαίνει ακροπατώντας. «Πάω στο κοντρόλ να βλέπω από εκεί», την ακούω να λέει. Και καθώς η ώρα είναι 20.04, η μόνη ερώτηση που μένει ν’ απαντηθεί, είναι αν θ’ ανάψουν πρώτα τα φώτα του debate ή το τσιγάρο της κ. Κανέλλη…