Στη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας πριν από μερικές εβδομάδες, ο Αντώνης Σαμαράς επικαλέσθηκε την εμπειρία των πρόσφατων προκριματικών εκλογών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και προχώρησε σε έναν τολμηρό παραλληλισμό της εσωκομματικής μάχης στη Νέα Δημοκρατία με τη σύγκρουση Μπαράκ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον για το δημοκρατικό χρίσμα.
Η σύγκριση προκάλεσε ποικίλα σχόλια. Κάποιοι μάλιστα τον χλεύασαν. Τελικά, απεδείχθη ότι η αναφορά μάλλον δεν ήταν άτοπη. Αν και θέλει πολλή δουλειά για να εξελιχθεί ο κ. Σαμαράς σε «Ομπάμα της Ελλάδας», είναι βέβαιο ότι, τηρουμένων των αναλογιών, ο παραλληλισμός σε ό, τι αφορά τις δυο κυρίες είναι υπαρκτός.
Είναι και οι δύο πανέξυπνες. Οι ισχυρότερες γυναίκες πολιτικοί στις χώρες τους. Αποφασισμένες να πετύχουν αυτό που θέλουν, γι’ αυτό πολλοί τις χαρακτηρίζουν αδίστακτες. Ολοι τις αποκαλούν με το μικρό τους όνομα, η μια κόρη πρώην πρωθυπουργού και με θητεία αρχικά ως δήμαρχος Αθηναίων και εν συνεχεία σε κορυφαίο υπουργείο, και η άλλη επί οκτώ χρόνια Πρώτη Κυρία και εν συνεχεία γερουσιαστής.
Η Ντόρα είχε θεωρήσει ότι θα εξασφάλιζε άνετα την αναρρίχησή της στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Οι διασυνδέσεις της με τα κομματικά στελέχη αποτελούσαν εγγύηση για την εύκολη υλοποίηση του στόχου. Και όμως, έχασε από έναν αντίπαλο ο οποίος επανήλθε στην πολιτική ως ευρωβουλευτής μόλις το 2004.
Από την πλευρά της, η Χίλαρι οικοδομούσε μεθοδικά την προεδρική της υποψηφιότητα για αρκετά χρόνια και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το 2008 θα έχανε το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος από κάποιον σχετικά άγνωστο που εξελέγη γερουσιαστής μόλις το 2004. Και όμως, κέρδισαν ο Ομπάμα και ο Σαμαράς. Ο Μεσσήνιος πολιτικός ανέτρεψε τους αρχικούς συσχετισμούς και είναι πλέον αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει επόμενος πρωθυπουργός. Τώρα καλείται να περάσει από τη θεωρία στην πράξη και από τις διακηρύξεις στη λήψη αποφάσεων και την υιοθέτηση θέσεων, προβάλλοντας έναν σοβαρό αντιπολιτευτικό λόγο που θα πείθει ότι η Νέα Δημοκρατία και ο νέος αρχηγός της αποτελούν αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση.
Σε ό, τι αφορά τη διασφάλιση της ενότητας, η κύρια ευθύνη ανήκει στον νικητή. Αυτός θα επιλέξει τον τρόπο που θα προσελκύσει την Ντόρα Μπακογιάννη και τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη της Νέας Δημοκρατίας που την ψήφισαν, ώστε να οικοδομήσει σταθερά θεμέλια για μια νέα ισχυρή Κεντροδεξιά. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν επιχείρησε να παραγκωνίσει την εσωκομματική του αντίπαλο, της πρόσφερε ένα κορυφαίο υπουργείο.
Ευθύνη έχει φυσικά και η Ντόρα Μπακογιάννη. Πρέπει να πείσει ότι δεν προτίθεται να υποκύψει στις σειρήνες «εναλλακτικών λύσεων» και στον πειρασμό για έναν νέο, κεντρώο πολιτικό σχηματισμό. Να δείξει ότι έχει αποδεχθεί την πραγματικότητα, ότι είναι, όντως, προσηλωμένη στην ενότητα, ότι έχει κατανοήσει πως, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, η υπόθεση της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας τελείωσε και να συστρατευθεί ειλικρινά στο πλευρό του νέου αρχηγού.