Βασικό κίνητρο των διεθνών προσπαθειών οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας ήταν η εκμετάλλευση υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων (κυρίως υδρογονάνθρακες) και αυτό φαίνεται ότι ισχύει και στην περίπτωση Ελλάδας και Τουρκίας. Η Αγκυρα θεωρεί ότι: (α) το θεμελιώδες κριτήριο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας είναι η φυσική-γεωλογική συγγένεια του εδάφους της ξηράς με το έδαφος του βυθού, (β) τα νησιά αποτελούν ειδικές περιστάσεις, (γ) το Αιγαίο είναι μια ημίκλειστη θάλασσα που απαιτεί την εφαρμογή ιδιαίτερων, εξαιρετικών κανόνων και (δ) η αρχή που πρέπει να εφαρμοστεί είναι αυτή της ευθυδικίας (equity). Η Ελλάδα απαντά ότι: (α) τα νησιά δικαιούνται υφαλοκρηπίδα ακριβώς όπως και τα ηπειρωτικά εδάφη και (β) η οριοθέτηση πρέπει να γίνει με τον κανόνα της μέσης γραμμής/γραμμής ίσης απόστασης, που λαμβάνει ως βάση μέτρησης τα νησιωτικά παράλια της Ελλάδας και τα ηπειρωτικά παράλια της Τουρκίας. Θέτει δε δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την επίλυση του ζητήματος: (α) τον μη εγκλωβισμό ελληνικών νησιών σε τουρκική υφαλοκρηπίδα και (β) την ανάγκη πολιτικής συνέχειας της ελληνικής επικράτειας. Το πρόβλημα δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι τμήμα των θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο δεν έχει οριοθετηθεί.
Η υφαλοκρηπίδα
53" χρόνος ανάγνωσης
