Μιλτιάδης Εβερτ, ένας συνεπής και μαχητικός πολιτικός

Μιλτιάδης Εβερτ, ένας συνεπής και μαχητικός πολιτικός

4' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η τελευταία αξιομνημόνευτη συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν. Δ. στην οποία παρέστη ο Μιλτιάδης Εβερτ ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το Βατοπέδι. Με δυσκολία διέσχισε την απόσταση από την πόρτα ώς τα έδρανα της πρώτης σειράς, στην Αίθουσα της Γερουσίας, προκαλώντας γενικευμένη συγκίνηση. Δεν θα το έχανε όμως: στις ιστορικές στιγμές του κόμματος ήταν πάντα παρών. Στις ιστορικές και τις δύσκολες: τον Απρίλιο του 2009 έσωσε τη δεδηλωμένη για τον Καραμανλή, όταν έφτασε υποβασταζόμενος στη Βουλή για να ψηφίσει κατά της παραπομπής του Τέλη Παυλίδη σε προανακριτική. Οσοι όμως απέδωσαν την εμφάνισή του ως σύγχρονου Ελ Σιντ σ’ εκείνη την κρίσιμη ψηφοφορία μόνο στον κομματικό πατριωτισμό, αγνοούσαν πόσο αλληλέγγυος υπήρξε πάντα ο Εβερτ με δικούς του ανθρώπους: Ο Παυλίδης ανήκε στην ομάδα του «Χίλτον», μέσω της οποίας ο απελθών έγειρε την πλάστιγγα στη μάχη της διαδοχής στη Ν. Δ. το 1980 υπέρ του Γ. Ράλλη.

Συμβολική φυσιογνωμία

Αν αναζητεί κανείς τη συμβολική φυσιογνωμία της Ν. Δ. στη μεταπολίτευση, δύσκολα θα αντιπαρέλθει τον Εβερτ. Ηταν εκεί από την πρώτη στιγμή και είχε την καλύτερη πολιτική και ιδεολογική σχέση με τον ιδρυτή της από όλους τους επιγόνους του. Στο διάστημα της προεδρίας του (1993-1996) ο Εβερτ έβαλε το στίγμα του στον ιδεολογικό προσδιορισμό της Ν. Δ.: «Υπάρχουν όρια στην ιδεολογία μας. Από τη μια ο σοσιαλισμός, από την άλλη ο νεοφιλελευθερισμός. Είμαστε μακριά και από τα δύο», δήλωσε στο συνέδριο της Χαλκιδικής το 1994. Η οδηγία τηρήθηκε απαρέγκλιτα τα επόμενα 16 χρόνια.

Ο Εβερτ κέρδισε πολλές νίκες, δεν έφτασε ποτέ όμως στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Γιος του Αγγελου Εβερτ, αστυνομικού διευθυντή Αθηνών στην Κατοχή, ιδρυτικό μέλος της Ν. Δ., βουλευτής Αθήνας από το 1974, έγινε υφυπουργός το 1976, σε ηλικία 37 ετών. Δεν είχε πατήσει τα 41 όταν αναδείχτηκε σε ρυθμιστή της ηγεσίας. Εκτοτε, όλοι γνώριζαν ότι πάνω του θα πόνταραν οι «καραμανλικοί», όταν έρθει η ώρα. Η συμβίωση με τον Μητσοτάκη ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολη για έναν νεολαίο της ΕΡΕΝ που είχε ζήσει τον «ανένδοτο αγώνα», όμως ο δυναμικός και «μπουλντόζας» ήταν σε θέση να αντιληφθεί και -κυρίως- να υπηρετήσει τη στρατηγική αναγκαιότητα της πολιτικής της «εθνικής συμφιλίωσης» που αντέτασσε ο Μητσοτάκης στις διαχωριστικές γραμμές του ΠΑΣΟΚ.

Δήμαρχος Αθηναίων

Στις 19 Οκτωβρίου του 1986 ο Εβερτ κατήγαγε τη μεγαλύτερη νίκη του. Κέρδισε για λογαριασμό της Ν. Δ. τον Δήμο της Αθήνας – για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση. Στη Λιοσίων έμεινε δύο χρόνια, αρκετά για να δημιουργήσει τον μηχανισμό, που ταλαιπώρησε όλους τους διαδόχους του και για μια πρωτοβουλία με καταλυτικές συνέπειες: στις 31 Μαΐου του ’87 έσπασε το κυβερνητικό μονοπώλιο στην ενημέρωση, με τον Αθήνα 9,84. Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Εβερτ έγινε υπουργός Προεδρίας, δεν άργησε όμως να διαφωνήσει με τον πρωθυπουργό. Το 1992 παραιτήθηκε και ηγήθηκε της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, συνεπικουρούμενος από τους Στ. Δήμα και Αθ. Κανελλόπουλο. Δεν επιχείρησε όμως να συμμαχήσει με τον Αντ. Σαμαρά. Οι σχέσεις τους ήταν και παρέμειναν ψυχρές, όπως έδειξε η απόφασή του να στηρίξει το 2009 την Ντόρα Μπακογιάννη.

Η θητεία Εβερτ στην προεδρία ήταν μια συνεχής διαμάχη με τον Μητσοτάκη και τους οπαδούς του, με μέτρια αποτελέσματα στις ευρωεκλογές και τις δημοτικές. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όμως έχανε έδαφος γρήγορα. Τον χειμώνα του 1995, εθεωρείτο πρωθυπουργός εν αναμονή. Αυτό που ο Εβερτ δεν αντιλήφτηκε εγκαίρως, ήταν η ανατροπή των δεδομένων που σήμαινε η απόσυρση Παπανδρέου και η επιλογή Σημίτη. Με πατημένα τα 55, τα στοιχεία του χαρακτήρα του που τον κράτησαν στον αφρό για δεκαετίες, όπως η ευθύτητα, ο αυθορμητισμός και η πληθωρικότητά του -οι περίφημες μακαρονάδες άφησαν εποχή- άρχισαν να φαντάζουν μειονεκτήματα. Τον Απρίλιο, ακόμα, η Ν. Δ. είχε ένα ισχυρό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, τον Σεπτέμβριο ήταν τρεις μονάδες πίσω – αρκετές για να γίνει ο Σημίτης πρωθυπουργός. Ο Εβερτ παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ, το ξανασκέφτηκε όμως όταν η Ν. Δ. βυθίστηκε στο χάος. Τον Νοέμβριο του 1996, εξελέγη εκ νέου πρόεδρος. Ηταν η τελευταία του νίκη, όμως ήταν προσωρινή. Το ζήτημα κρίθηκε οριστικά στο συνέδριο του Μαρτίου το 1997. Εκεί τον περίμενε ο Κώστας Καραμανλής.

Ο διάδοχός του έβαλε τη σφραγίδα του στο κόμμα από το ’97 έως το 2009. Ομως την ηγετική ομάδα που τον διαδέχτηκε, τον ίδιο τον Καραμανλή, τον Αλογοσκούφη, τον Σπηλιωτόπουλο, τον Παυλόπουλο και πόσους άλλους, ο Εβερτ τους είχε αναδείξει.

Οι πικρίες

Οπως ο Μητσοτάκης το 1985, θεωρούσε ότι δικαιούταν μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν περίμενε να χάσει την ηγεσία από τον προστατευόμενό του, που τον είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα έθετε υποψηφιότητα. Η εξέλιξη τον πίκρανε και η κατάσταση της υγείας του κλονίστηκε. Επιστρέφοντας από την Αμερική, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μπαϊπάς τον χτύπησε το πρώτο εγκεφαλικό. Ακόμα και έτσι, παρέμεινε ισχυρός παίκτης και φοβερός αντίπαλος, όπως διαπίστωσαν ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης το 2005 στο ασφαλιστικό των τραπεζών. Η τραγωδία όμως του γαμπρού του, Γ. Αλβέρτη, που προκλήθηκε από ιατρικά λάθη, η εμπλοκή της σταδιοδρομίας του έτερου γαμπρού Π. Δούκα, στον κυκεώνα του Βατοπεδίου, επιδείνωσαν την κατάστασή του. Το καλοκαίρι του 2009, έγραψε στον Κ. Καραμανλή ότι δεν θα είναι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Η σημαία είχε υποσταλεί. Εκείνη η Κ. Ο. τον Δεκέμβριο του 2008, στα αποκαΐδια της Αθήνας, στο πρελούδιο της οικονομικής κρίσης, στις απαρχές της κατάρρευσης του Κ. Καραμανλή είχε ένα άρωμα τέλους εποχής. Μιας εποχής, που ο Μιλτιάδης Εβερτ είχε συνδιαμορφώσει καθοριστικά…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή