Πέντε κάμερες, δεκαπέντε φωτογράφοι, τριάντα δημοσιογράφοι: ιδού τι μπορεί να προκαλέσει ένας φασιστικός χαιρετισμός στο δημαρχείο της Αθήνας. Φωτογράφοι σέρνονται στο πάτωμα, βοηθοί καμεραμέν κάνουν στρωματσάδα στο χαλί, δημοσιογράφοι ξαπλώνουν στα σκαλάκια. Δευτέρα μεσημέρι, και η μισή ΕΣΗΕΑ είναι μαζεμένη στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, περιμένοντας τον εμφύλιο να ξεσπάσει.
Αλλά και ο τελετάρχης του δήμου θα πρέπει να είχε εξίσου οξυμένα πολεμικά ένστικτα. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απόφασή του να βάλει την καρέκλα του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Ν. Μιχαλολιάκου, περίπου ενάμισι μέτρο μακριά από την καρέκλα του εκπροσώπου της Ανταρσύα, Π. Κωνσταντίνου;
Το μόνο που χωρίζει τους δύο ορκισμένους εχθρούς είναι ένας νεαρός, σκυμμένος πάνω από τον Ν. Μιχαλολιάκο, που στο κοντομάνικό του έχει ένα ζωγραφιστό πίθηκο σε ροζ φόντο. «Στου Φιλοπάππου την Παρασκευή, με τα ποδήλατα…», τον ακούω να τον προσκαλεί.
Καθώς στο βάθος αστράφτουν τα Rayban του Η. Ψινάκη φορεμένα πάνω από κουστούμι με μαντίλι στο πέτο, αναρωτιέμαι τι άλλο θα δούμε σ’ αυτήν την αίθουσα. Και τότε, το παιδί με τον πίθηκο στο στέρνο γυρνάει και διαπιστώνω πως είναι ο Γ. Αμυράς. Ξαφνικά, η ποδηλατάδα με το Ν. Μιχαλολιάκο αποκτά νέα σουρεαλιστική αξία.
Για μια καρέκλα
Εν τω μεταξύ στις θέσεις του κοινού, ένα ετερόκλητο τσούρμο παίζει τις «μουσικές καρέκλες», αλλά χωρίς μουσική. Καθώς μόλις αρχίσει το δημοτικό συμβούλιο, κανείς πια δεν θα μπορεί να μετακινηθεί χωρίς να τον κατακεραυνώσει ο πρόεδρος Π. Μπέης, διάφορες απόπειρες αρπαγής της ξένης καρέκλας εκδηλώνονται όσο ακόμα είναι καιρός. Το αποτέλεσμα; Οταν πάει να αποθέσει το σαρκίο της η δημοτική σύμβουλος Α. Φιλίνη, βρίσκει στην καρέκλα της μια χαρωπή δημοσιογράφο. «Εμένα μου είπε ο κύριος εκεί να κάτσω εδώ», λέει εκείνη χωρίς καμία διάθεση να μεταναστεύσει. Η κ. Φιλίνη κοιτάζει προς τον χοντρό κύριο. Εκείνος χώνει το κεφάλι του μες στην εφημερίδα «Ο Μικρός Ρωμηός», μήπως και την γλιτώσει.
Παραδίπλα, τρεις γιαγιάδες τα έχουν βάλει με έναν 25άρη χρυσαυγίτη. «Ελα παιδί μου τώρα, άσε τα μου-σου-του!», κάνει η μία στον νεαρό που από νωρίς έχει καπαρώσει την καρέκλα. Η άλλη, πιο εφευρετική, φωνάζει στον Ν. Μιχαλολιάκο: «Δεν λέτε στο παιδί να κάτσει αλλού;». Με ένα νεύμα του αρχηγού του, ο νεαρός παίρνει την άγουσα. Η τρίτη γιαγιά απλώνεται στην καινούργια της καρέκλα γεμάτη χαρά.
Και το δημοτικό συμβούλιο αρχίζει.
Στις επόμενες ώρες θα μάθουμε πως δύο βράδια πριν, μια δημοτική σύμβουλο την λήστεψαν έξω από το δημαρχείο, έναν άλλο δημοτικό σύμβουλο τον καταχέριασαν όταν πήγε να την σώσει κι έναν τρίτο δημοτικό σύμβουλο, που είναι τώρα όρθιος και μας λέει τη μικρή, πικρή ιστορία του, όταν πήγε να φωτογραφίσει μια παράνομη πιάτσα ταξί τον πήραν στο κυνήγι οι ταξιτζήδες! Αλλά η δημοτική σύμβουλος μπροστά μου καθόλου δεν εκπλήσσεται με όλα αυτά, αντιθέτως, μασάει τα γκοφρετίνια της.
61.000 κλήσεις
Στην πραγματικότητα, από τη 12άδα των συμβούλων απέναντί μου οι τρεις τρώνε τυρόπιτες και σοκολάτες, οι τέσσερις πίνουν καφέ και δύο μιλούν στο κινητό (… αλλά όχι μεταξύ τους). Κι αυτά, ενώ μαθαίνουμε πως τον τελευταίο μήνα οι κάτοικοι των Αθηνών έχουν φάει 61.000 κλήσεις, πράγμα για το οποίο ο αρμόδιος αντιδήμαρχος δείχνει εξαιρετικά περήφανος.
Ο μόνος που μοιάζει κάπως εκνευρισμένος είναι ένας μουστακαλής κύριος που κάθε μισή ώρα ανεμίζει τα τεράστια χέρια του στον αέρα φωνάζοντας: «Εγώ πότε θα μιλήσω;» με βαριά, πελοποννησιακή προφορά. «Κύριε Σπυράκο, δεν είναι ώρα ακόμα», τον εγκαλεί ο πρόεδρος Π. Μπέης την τρίτη φορά. Αλλά ο Θ. Σπυράκος επιμένει: «Εγώ θέλω να τα πω!», φωνάζει, καθώς οι σύμβουλοι γύρω γύρω κρυφοχαχανίζουν. Και καθώς το ρολόι γράφει «20.00» και γίνεται διάλειμμα για να ηρεμήσει το σώμα, αποκαλύπτονται αναπάντεχες συμπάθειες. «Ελα, πουλάκι μου!», κάνει η Βάσια Τριφύλλη στην Ελένη Πορτάλιου. «Ελα, κοριτσάκι μου, να σε φιλέψω εγώ!». Το πακέτο ανοίγει, η Ε. Πορτάλιου παίρνει ένα τσιγάρο και μαζί με την κ. Τριφύλλη ανάβουν χαρούμενες, μπρος στην ανακοίνωση που γράφει: «Τίθεται σε ισχύ ο νόμος ολικής απαγόρευσης του καπνίσματος».
Επίθεση με ένα φλιτζάνι καφέ
Και ξαφνικά… «άντε ρε πάγαινε από ‘δω!», ακούγεται απ’ το βάθος και αμέσως μετά, κάτι γυάλινο σκάει με δύναμη στο μάρμαρο. Στο καφενείο, ο Δ. Κωνσταντάρας περιχυμένος με καφέ και έκπληκτος. Απέναντί του ο Θ. Σπυράκος σε έξαρση: «… που θα μου πεις εμένα πως δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω!», φωνάζει. Στο πάτωμα, ένα φλιτζάνι σπασμένο σε δέκα κομμάτια – αυτό που πέταξε πάνω στον Δ. Κωνσταντάρα ο Θ. Σπυράκος. Γιατί του είπε, λέει, πως πρέπει να περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει…
Και καθώς στο καφενείο ένα γκαρσόνι σέρνει αργά τη σφουγγαρίστρα του, μέσα στην αίθουσα το δημοτικό συμβούλιο ξαναρχίζει. Ο Δ. Κωνσταντάρας, με τη ροζέ γραβάτα του να ‘χει γίνει μπορντό απ’ τον καφέ, ανεβαίνει στωικά στο έδρανο και ο Θ. Σπυράκος χτυπάει σαν χταπόδι το κομπολόι για να ηρεμήσει.
Οπως φαίνεται, μέσα σ’ αυτήν την αίθουσα υπάρχουν πολλά ακόμη ζεύγη του πολιτικού πάθους να αποκαλυφθούν. Και είναι ακόμη Φεβρουάριος.
Ολα δείχνουν ότι αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο έχει να προσφέρει και μεγάλες εκπλήξεις και συγκινήσεις. Και αναμένεται να εξελιχθούν σκηνές απείρου κάλλους, όπως αυτές περιγράφονται παραπάνω κι ακόμα καλύτερες. Και δεν αποκλείεται στο μέλλον, η αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου να αποδειχθεί πολύ μικρή, λόγω του συγκεντρωμένου πλήθους.