Διήρκεσε 19 ημέρες. Τελικώς, την Παρασκευή το μεσημέρι η απόφαση για τη λύση της απεργίας των ιδιοκτητών ταξί έγινε δεκτή σχεδόν με ανακούφιση τόσο από τη κυβέρνηση όσο και από το επιβατικό κοινό. Των τουριστών συμπεριλαμβανομένων. Οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, όμως; Αποχώρησαν με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν, αν μέχρι τον Σεπτέμβριο δεν «ακούσουν» από την κυβέρνηση προτάσεις που τους ικανοποιούν. Το γενικό συμπέρασμα; Μπορεί να πρόκειται απλά για προσωρινή ανακωχή, ελέω της αυγουστιάτικης ραστώνης, αλλά σε κάθε περίπτωση η… επαναλειτουργία της χώρας -των λιμανιών, των διοδίων, των αρχαιολογικών χώρων… – έγινε δεκτή με ικανοποίηση. Είχαν βεβαίως προηγηθεί θυελλώδεις διαβουλεύσεις.
«Πάμε μια βόλτα στη συγκέντρωση, αλλά θυμήσου ότι δύο λέξεις είναι απαγορευμένες» μου είπε φίλος ταξιτζής που με συνόδευε την Τετάρτη το μεσημέρι στην οδό Μάρνη, όπου βρίσκονται τα γραφεία του ΣΑΤΑ. «Φαντάζομαι ότι η μία από τις δύο είναι «Ραγκούσης», η άλλη ποια είναι;» τον ρώτησα. «Δημοσιογράφος! Εχουμε πόλεμο με τα ΜΜΕ». Δεν ήταν και εύκολο να μην τραβήξουμε την προσοχή. Ημουν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα στους 2.000 συγκεντρωμένους ταξιτζήδες, που φορούσαν βερμούδες και καπελάκια για τον ήλιο και με κοίταζαν μάλλον καχύποπτα. Τα κίτρινα οχήματα ήταν σταθμευμένα σε μεγάλη ακτίνα από τη συγκέντρωση και τα μεγάφωνα έβγαζαν μπουκωμένες μελωδίες. Οχι αγωνιστικές πάντα. Ακόμα και το «Πόσο σε θέλω» από τους Τερμίτες και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ακούστηκε μετά το «Ζαβαρακατρανέμια» και τα «Παραπονεμενα Λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου. Μάλλον, ο υπεύθυνος για τη μουσική θα συνέδεσε τα ηχεία του συνδικάτου με το ipod του.
Η θερμοκρασία είχε φτάσει τους 38 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν. Οι τουρίστες που τόλμησαν να επισκεφθούν το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο έβλεπαν -σαν να είχαν παραίσθηση- εκατοντάδες ταξί συγκεντρωμένα λίγο παρακάτω. Ετσι, για να γίνεται πιο έντονο το σαδιστικό μαρτύριο, να είσαι σε μια ξένη πόλη που μοιάζει με φούρνο και να πρέπει να μετακινηθείς με συγκοινωνία. Οι συγκεντρωμένοι πάντως είχαν φροντίσει για τη δική τους δροσιά. Ενας οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ του ταξί και μοίραζε παγωμένα νερά στους υπόλοιπους. Οι πιο προνοητικοί απεργοί είχαν στριμώξει στην τσέπη της βερμούδας μικρό θερμός ή σέικερ με τον φραπέ.
Συγκεντρωμένοι σε πηγαδάκια, οι ταξιτζήδες ήταν δύσθυμοι. Δεν ήταν μόνο οι τόσες συνεχόμενες ημέρες απεργίας, αλλά και το γεγονός ότι κάποιοι συνάδελφοί τους στην Ρόδο και την Κω είχαν ήδη αποφασίσει να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις. «Ισως, ρε παιδιά, να ήταν καλύτερο να σταματήσουμε μέχρι τέλη Αυγούστου και να ξεκινήσουμε ξανά από Σεπτέμβριο, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να μας κατηγορεί ότι έχουμε τινάξει στον αέρα τον τουρισμό» έλεγε ένας παριστάμενος. «Ασε που κάθε μήνα πληρώνουμε 450 ευρώ στο ΤΣΑ. Πού θα τα βρούμε τώρα;» συμπλήρωνε ένας άλλος. Υπήρχαν βέβαια και οι σκληροπυρηνικοί: «Οταν αποφάσισα να αγοράσω ταξί, το 1987, η γυναίκα μου μόλις είχε γεννήσει. Για να τα φέρω βόλτα οικονομικά έκανα να φάω έξι μήνες κρέας. Υπάρχει περίπτωση να κάνω πίσω με 16 μέρες απεργία;» έλεγε τρίτος από την ίδια παρέα. Διχασμένες οι γνώμες, αμφίβολες, ακόμα τότε, οι εξελίξεις.
«Καλά, αν δεν λυπόσαστε τους τουρίστες, τουλάχιστον δεν σπλαχνίζεστε τους υπόλοιπους Ελληνες που προσπαθούν να μετακινηθούν στην πόλη και βρίσκουν τους δρόμους κλειστούς και τις εθνικές μπλοκαρισμένες;» ρώτησα ως αφελής περαστική μια άλλη παρέα. «Πώς δεν τους λυπόμαστε, αλλά τι να κάνουμε; Στην Κερατέα έφτασαν στα άκρα και νίκησαν. Γιατί να υποχωρήσουμε;» ήρθε αμέσως η απάντηση. «Εμείς που κάθε μέρα υποφέρουμε από πορείες, κινητοποιήσεις και αγανακτισμένους στο κέντρο μιλήσαμε ποτέ;» αντέτεινε ένας άλλος ταξιτζής. «Αν στην κυβέρνηση είχαν μπέσα και δεν είχαν πάρει πίσω αυτά που συμφώνησαν, θα τα είχαμε βρει. Αλλα με αυτούς που μας κυβερνούν δεν μπορείς να βρεις άκρη» είπε και ένας ηλικιωμένος ταξιτζής, συνοψίζοντας το πρόβλημα.