«Τέλος ανοχής». Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος των τελευταίων παρεμβάσεων του κ. Φώτη Κουβέλη. Διότι μπορεί μεν εκ χαρακτήρος ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ να αποφεύγει τις επικοινωνιακές κορώνες, αλλά όσοι τον παρακολουθούν έχουν σαφώς διακρίνει μια αλλαγή –επί το αυστηρότερον– στον λόγο του, που προδίδει βέβαια και τον προβληματισμό του για τη συμμετοχή του στο υπουργικό σχήμα.
«Η στήριξή μας στην κυβέρνηση παραμένει σταθερή επιλογή», αλλά «δεν πρόκειται να ψηφίσουμε νέα μέτρα που ενισχύουν την ύφεση», τόνισε π.χ. την Πέμπτη. Και θέλοντας να καταστήσει ακόμη πιο ευκρινή τα όριά της ΔΗΜΑΡ, προειδοποίησε και τη «δογματικά άκαμπτη» τρόικα ότι δεν θα αποδεχθεί π.χ. απολύσεις στο Δημόσιο ή το άδικο χαράτσι της ΔΕΗ, καλώντας και τους «εντολείς» της να αναλογιστούν ότι είναι εκτός από δανειστές και εταίροι της Ελλάδας.
Οι τοποθετήσεις αυτές του κ. Κουβέλη, που μοιάζουν και με εναγώνιες εκκλήσεις, δεν γίνονται τυχαία. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει συνειδητοποιήσει ότι η αλλαγή του κλίματος μπορεί να επέλθει μόνον αν οι πολίτες αναγνωρίσουν ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει εμπράκτως τα φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, ότι έχει ως αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητά της την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και κυρίως ότι κατανέμει όσο πιο δίκαια μπορεί τις θυσίες. Γνωρίζει, επίσης, ότι αν όλα τούτα δεν καταστούν ευκρινή το αμέσως επόμενο διάστημα, η ΔΗΜΑΡ θα έχει την ίδια εκλογική τύχη των δύο εταίρων της.
Γι’ αυτό και κ. Κουβέλης σπεύδει να διαχωρίσει τους πρώτους κυβερνητικούς μήνες από αυτούς που έπονται. Αυτό που με απλά λόγια υπονοεί είναι ότι η ΔΗΜΑΡ για να μη διαλυθεί η χώρα προσέφερε τον Ιούνιο τη στήριξή της σε δύο κόμματα που μέχρι τότε κατήγγελλε, αλλά τώρα που ο κίνδυνος ευρωεξόδου πέρασε, δεν θα ανεχθεί τις παλαιοκομματικές πρακτικές τους και πολύ περισσότερο εκείνες που δεν υπαγορεύονται από την τρόικα. «Η εποχή των αυτοδυναμιών πέρασε ανεπιστρεπτί και κανένας ηγέτης, κανένα κόμμα μόνο του, δεν μπορεί να διασφαλίσει ακόμη και τη λειτουργία της Δημοκρατίας», είπε ο κ. Κουβέλης την Πέμπτη και αποδέκτης του μηνύματός του ήταν εμφανώς ο κ. Σαμαράς προκειμένου να πάψει να λειτουργεί ως πρωθυπουργός μονοκομματικής κυβέρνησης.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η σκλήρυνση της στάσης του κ. Κουβέλη υπαγορεύθηκε και από έναν επιπλέον λόγο: ακόμη και βουλευτές του κόμματός του δεν κρύβουν πια την οργή τους για το γεγονός ότι μείζονες κυβερνητικές αποφάσεις –κυρίως υπουργών της Ν.Δ.– διαμορφώνονται εν αγνοία τους και ότι αισθάνονται «μοιραίοι και άβουλοι». Πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της συγχώνευσης των ΑΕΙ, το οποίο στη ΔΗΜΑΡ χαρακτήριζαν όχι μόνον «πρόχειρο» αλλά και «πελατειακό», ενώ αντίστοιχες διαφωνίες εκφράζονται και για τις επωαζόμενες ρυθμίσεις για την ιθαγένεια.
Με τα δεδομένα αυτά, το κεντρικό ερώτημα είναι αν ο κ. Κουβέλης όντως εννοεί την υπαινισσόμενη απειλή του ότι δεν θα διστάσει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο όταν οι μέχρι σήμερα προειδοποιήσεις του δεν μοιάζουν να λαμβάνονται τοις μετρητοίς από το Μαξίμου…
