Η κλιμάκωση της κυπριακής υπόθεσης από τα ξημερώματα της 16ης Μαρτίου μέχρι και χθες, προκάλεσε ανησυχία στους δύο μικρότερους εταίρους της κυβέρνησης. Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ αιφνιδιάστηκαν από την αρχική απόφαση του Eurogroup εξ ου και το πρώτο διήμερο κυρίως μέσω διαρροών εξέφραζαν τη φοβία τους για την ίδια την υπόσταση της Ευρωζώνης. Χρειάστηκε να επακολουθήσει το «όχι» της κυπριακής Βουλής για να εκδηλωθεί και επισήμως η αποδοκιμασία της απόφασης του Eurogroup από τους κ. Ευ. Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη.
Η καθυστερημένη αυτή αντίδραση οφείλεται σε δύο λόγους.
Μαζί με την ανησυχία τους για τον πιθανό αντίκτυπο της απόφασης του Eurogroup στην Ελλάδα και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί αντελήφθησαν τον κίνδυνο να τους καταλογιστεί ενδοτικότητα σε περίπτωση που αποδεικνυόταν ότι η Κύπρος διέθετε όντως εναλλακτική λύση, πλην αυτής που της επεβλήθη. Εξ ου και μετά τη συνάντησή τους με τον κ. Σαμαρά έσπευσαν (παρεμπιπτόντως) να δημοσιοποιήσουν και μια σειρά διαφωνιών τους με επιλογές της Ν.Δ., όπως την αλλαγή του τρόπου επιβολής του φόρου επί των ακινήτων.
Επιχειρώντας ωστόσο να είναι «καλυμμένοι» και για μια αρνητική εξέλιξη στην Κύπρο, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έσπευδαν υπογείως να τηρούν επιφυλάξεις για τους χειρισμούς της Λευκωσίας, τονίζοντας ότι κρύβουν ένα σημαντικό ρίσκο, δεδομένου ότι η στρατηγική σχέση της Ρωσίας με τη Γερμανία (η δεύτερη εισάγει το 36% των ενεργειακών αναγκών της από την πρώτη), δεν επέτρεπε περίπλοκους ελιγμούς.
Αν κάτι ωστόσο βοήθησε τα δύο κόμματα να αποκρύψουν την αμφισημία τους και να δηλώνουν εκ των υστέρων δικαιωμένα ήταν η αμετροεπής στάση του ΣΥΡΙΖΑ. «Να δούμε τώρα πώς θα αιτιολογήσει ο κ. Τσίπρας μια ακόμη κωλοτούμπα του» έλεγαν περιχαρείς στην Ιπποκράτους και την Αγ. Κωνσταντίνου, αλλά δεν ήταν και λίγα τα στελέχη που αναγνώριζαν ότι οι διεθνείς εξελίξεις είναι πια τόσο δυσπρόβλεπτες που μόνον επικοινωνιακές θριαμβολογίες δεν επιτρέπουν…
