«Καλύτερα να κατηγορηθούμε για καθυστέρηση παρά για αποτυχία ή αδιαφορία», απάντησε μέσω Twitter στις 2 Απριλίου ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης στις επιθέσεις που δέχεται πανταχόθεν για το ζήτημα των απολύσεων στο Δημόσιο και τον κίνδυνο να αποδυναμωθεί πλήρως η διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης, λόγω κωλυσιεργίας στο συγκεκριμένο θέμα – προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της δόσης. Λίγο αργότερα πρόσθεσε σε έντονο ύφος ότι «ο υπουργός δεν απολύει, τα θεσμικά όργανα απολύουν», για να μη μείνει αμφιβολία για τη θέση του, αλλά και για να προειδοποιήσει για τις πιθανές νομικές συνέπειες τυχόν προχειρότητας στη λήψη αποφάσεων για τους επίορκους.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και ημέρες αργότερα, την περασμένη Πέμπτη, εξερχόμενος του Μαξίμου εκτίμησε ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα κλείσει το θέμα.
Στις… δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο του κ. Αντ. Μανιτάκη, και οι οποίες κορυφώθηκαν με τον υπουργό να δίνει στην τρόικα μεταφρασμένο το απόσπασμα του ελληνικού Συντάγματος που ορίζει ρητώς τη διαδικασία αποχώρησης των δημοσίων υπαλλήλων που βαρύνονται με κατηγορίες, εκτυλίχθηκε ένα εκρηκτικό παρασκήνιο.
Ο ίδιος ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης υπεραμύνεται με σθένος των απόψεών του τόσο στις δημόσιες τοποθετήσεις όσο και στις κατ’ ιδίαν. Για τους τακτικούς συνομιλητές του είναι σαφές ότι αποδέχθηκε την πρόταση της ΔΗΜΑΡ για συμμετοχή στο συγκεκριμένο πόστο της τρικομματικής κυβέρνησης οραματιζόμενος να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα της ανασυγκρότησης του πολυδαίδαλου δημόσιου τομέα, το οποίο ουδέποτε στο παρελθόν κερδήθηκε. Και ο ίδιος, όμως, δεν φανταζόταν πόσο εξαιρετικά πολύπλοκο θα ήταν το εγχείρημα.
Αριστερών πεποιθήσεων, με πείσμα, μαχητικότητα αλλά και εμμονές, όπως λένε οι φίλοι του, ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου δεν έχει το κλασικό προφίλ του πολιτικού, αν και είναι έντονα πολιτικοποιημένος. Ο ίδιος το εκφράζει ως παράπονο στους φίλους του, ότι ελάχιστοι δείχνουν διάθεση συνεννόησης μαζί του και ακόμη λιγότεροι επιδεικνύουν πνεύμα συνεργασίας. Ακόμη και αυτοί που επιμένουν να του χρεώνουν καθυστερήσεις, όταν οι ίδιοι αντιστέκονται, αρνούμενοι να αναδιαρθρώσουν τα του οίκου τους.
Ισχυρός, βέβαια, είναι και ο αντίλογος από την αντίπερα όχθη, με γαλάζιους υπουργούς να αφήνουν αιχμές εναντίον του υπουργού που δέχθηκε να συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία συγκροτήθηκε για να σηκώσει το βαρύ φορτίο της υλοποίησης των δεσμεύσεων της χώρας έναντι των δανειστών. «Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να αναλαμβάνουν το κόστος διάσωσης της χώρας και κάποιοι άλλοι να κωλυσιεργούν», λένε, φωτογραφίζοντας τον προταθέντα από τη ΔΗΜΑΡ συνάδελφό τους.
Ο κ. Μανιτάκης είναι πεπεισμένος ότι η κατηγορία που του αποδίδεται περί εσκεμμένης καθυστέρησης για την αποφυγή ανάληψης του κόστους των απολύσεων είναι άδικη και πιθανότατα εκ του πονηρού, αφού, όπως λέει, «τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει όσα δεν έγιναν τα τελευταία έξι χρόνια».
Οπως φάνηκε και από το πρόσφατο «μπρα ντε φερ» με τον υπουργό Οικονομικών –ο οποίος, κατά το Μέγαρο Μαξίμου, έχει την κύρια ευθύνη των διαπραγματεύσεων με την τρόικα–, ο κ. Μανιτάκης απολαμβάνει της αμέριστης στήριξης της ΔΗΜΑΡ και του αρχηγού της. Μάλιστα, στον απόηχο της προτροπής Βενιζέλου για συνάντηση με τους εκπροσώπους των δανειστών, ο κ. Κουβέλης έσπευσε να συναντηθεί με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, προκειμένου να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία για τη στάση του ιδίου και του κόμματός του.
Στελέχη του υπουργείου μιλούν ακόμη για πολύ καλή συνεργασία του κ. Μανιτάκη με την Task Force και τα στελέχη του υπουργείου. Εχει, ωστόσο, απέναντί του όλους τους υπόλοιπους, από την τρόικα ώς τους συναδέλφους του υπουργούς, αλλά και πολλούς βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που θεωρούν ότι η αδυναμία επίτευξης συμφωνίας με την τρόικα λόγω του «αγκαθιού» του Δημοσίου αποδυναμώνει τη θέση της κυβέρνησης. «Ο ιδιωτικός τομέας μετράει πάνω από 1.200.000 ανέργους και ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας δεν έχει κατορθώσει να απομακρύνει ούτε τους επίορκους», λένε γαλάζιοι βουλευτές που πνέουν μένεα κατά του υπουργού. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ βουλευτές, οι οποίοι, εμπνεόμενοι και από τον αρχηγό τους, αποδίδουν την κύρια ευθύνη για την καθυστέρηση στον υπουργό.