Τις διεργασίες σε όλο το φάσμα της Κεντροαριστεράς επιταχύνει η διαρκώς εντεινόμενη εκλογολογία και, κυρίως, η αυξανόμενη ένταση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Στο εσωτερικό των δύο κοινοβουλευτικών κομμάτων της Κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, υφίστανται σαφώς αποκλίνουσες απόψεις από τις ηγεσίες των κομμάτων, με κύριο αντικείμενο το εγχείρημα της κοινής καθόδου με τους «58». Στο ΠΑΣΟΚ πολλοί διαφωνούν με την απόφαση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου να προχωρήσει τον «αρραβώνα» με τους «58». Σε ακριβώς αντίθετο κλίμα βρίσκονται πολλά στελέχη της ΔΗΜΑΡ που διαφωνούν με την αρνητική, απέναντι στους «58» και το ΠΑΣΟΚ, στάση του κ. Φ. Κουβέλη. Στο εσωτερικό των «58» εδραιώνεται σταδιακά και η άποψη ότι, ανεξαρτήτως του τι θα πράξουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, το εγχείρημα δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Στη Χαρ. Τρικούπη ο κ. Βενιζέλος αντιμετωπίζει τη δυσπιστία αρκετών παλαιών παπανδρεϊκών. Πέρα από την ανοιχτή διαφωνία προσώπων, όπως οι κ. Θ. Μωραΐτης και Μιχ. Καρχιμάκης, στελέχη όπως οι κ. Ν. Ανδρουλάκης και Κ. Σκανδαλίδης φέρονται προβληματισμένοι από τη δυναμική ενός κεντροαριστερού κόμματος σ’ ένα κλίμα τόσο υψηλής πόλωσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Στους συγκεκριμένους κόλπους ακούγεται ολοένα και περισσότερο η άποψη ότι το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να μετατραπεί σ’ έναν «σοβαρό ΣΥΡΙΖΑ» και όχι σε μια «Κεντροαριστερά που μοιάζει με Κεντροδεξιά». Ο κ. Βενιζέλος απορρίπτει συλλήβδην αυτήν την άποψη και, αντιθέτως, προετοιμάζεται για την περαιτέρω σύγκλιση του ΠΑΣΟΚ με τους «58». Στελέχη όπως οι κ. Ι. Μανιάτης, Εύη Χριστοφιλοπούλου, Οδ. Κωνσταντινόπουλος και Χρ. Πρωτόπαπας συντάσσονται με τον κ. Βενιζέλο και είναι ιδιαίτερα κινητικοί προς αυτήν την κατεύθυνση. Ως προς τη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου, ο κ. Βενιζέλος φαίνεται να επιθυμεί την ένταξη, τουλάχιστον στη δεύτερη θέση, ενός τριαντάρη, προκειμένου να τονιστεί και η έννοια της ανάγκης για ανανέωση.
Στη ΔΗΜΑΡ, στο περιβάλλον του κ. Κουβέλη, προσπαθούν να υποβαθμίσουν το πόσο εύθραυστη είναι η συνοχή του κόμματος παρά την υποτιθέμενη επικράτηση των προεδρικών προτάσεων στο πρόσφατο συνέδριο. Είναι ενδεικτικό ότι στην Εκτελεστική Επιτροπή που εξελέγη από τη νέα Κεντρική Επιτροπή υπάρχουν πια τρεις διακριτές τάσεις. Αυτή του κ. Κουβέλη που αριθμεί 9 μέλη, η μειοψηφική του κ. Σπ. Λυκούδη με 4 μέλη, που εξακολουθεί να εμμένει στην ανάγκη διαλόγου με τους «58», και η ακριβώς αντίθετή της (και αυτή με 4 μέλη) που επιδιώκει εμφανώς να δημιουργηθούν οι συνθήκες ακόμη και προγραμματικής σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει και μια αδιόρατη, τέταρτη τάση. Πρόκειται για λιγότερο γνωστά -αλλά αρκετά σε αριθμό- στελέχη του κόμματος που έχουν ήδη προσεγγίσει την πρωτοβουλία των «58», καθώς πιστεύουν ότι ο μοναχικός δρόμος της ΔΗΜΑΡ είναι πολιτικά αδιέξοδος. Τα στελέχη αυτά, μάλιστα, ήδη βρίσκονται σε τακτικές επαφές και είναι ενδεικτικό ότι στην τελευταία τους συνάντηση -την προηγούμενη Πέμπτη- συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 70 άτομα τα οποία συναποφάσισαν να έχουν απολύτως διακριτή παρουσία εντός της ΔΗΜΑΡ. Με απλά λόγια δεσμεύθηκαν να εντείνουν τις πιέσεις τους στον κ. Κουβέλη για να αλλάξει τη στρατηγική του και να συστρατευθεί με τους «58» και το ΠΑΣΟΚ, απειλώντας, στην αντίθετη περίπτωση, ακόμη και με αποχώρηση από το κόμμα.
Μέσα σε αυτό το τοπίο όλοι, βέβαια, αναρωτιούνται πώς δεν θα προκύψουν αντιδράσεις όταν ο κ. Κουβέλης κατονομάσει -όπως αναμένεται- τα πρόσωπα με τα οποία θα συμπορευτεί κάνοντας πράξη τον δικό του τρίτο «κεντροαριστερό πόλο». Πολύ περισσότερο αν σε αυτά συγκαταλέγονται και πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όπως οι κ. Ανδ. Λοβέρδος και Χάρης Καστανίδης, γεγονός που ήδη περιγράφεται ως casus belli ακόμη και από βουλευτές του. Ανάλογη δοκιμασία «περιμένει» τον κ. Κουβέλη ακόμη κι αν το κόμμα του κατορθώσει να φτάσει ενιαίο ως τις κάλπες. Οχι μόνον γιατί υπάρχει ο κίνδυνος η ΔΗΜΑΡ να μην εκλέξει ευρωβουλευτή. Αλλά διότι από τη στάση που θα τηρήσει ο κ. Κουβέλης στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών μεταξύ των υποψηφίων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, θα καταδείξει τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις του.