Σήμερα θα γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.
Όχι από νοσταλγία. Ούτε μόνο από θυμό. Αλλά γιατί πρέπει να κοιτάμε τις μαύρες σελίδες. Και να σκεφτόμαστε: Εμείς τότε, που ήμασταν; Τι είπαμε; Πώς αντιδράσαμε;
Οι μαρτυρίες για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, παίχτηκαν στους «Πρωταγωνιστές» τον Οκτώβριο του 2013. Πολλοί στην Αθήνα προσπαθούσαν να περάσουν την άποψη ότι στο Κερατσίνι, στην Παναγή Τσαλδάρη, είχαμε απλώς μια σύγκρουση χουλιγκάνων. «Ε, είχαμε και έναν νεκρό – συμβαίνουν αυτά», κάπως έτσι τα παρουσίαζαν. Οι φίλοι όμως του Παύλου και κυρίως η κοπέλα του τότε, η Χρύσα, ο άνθρωπος που τον συνόδευε το μοιραίο βράδυ, έλεγαν την ιστορία αλλιώς.
Ότι είχαμε ένα έγκλημα με τη σφραγίδα μιας εγκληματικής οργάνωσης!
Αμέσως μετά την προβολή των Πρωταγωνιστών δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την ανακρίτρια που είχε αναλάβει την υπόθεση. Μου ζήτησε το πραγματικό όνομα του αυτόπτη μάρτυρα Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας πήγε βέβαια, και της τα είπε ξανά. Η έρευνα ήταν ακόμη στα σπάργανα. Οι κατηγορίες ρευστές.
Όμως, όμως για καλή μας τύχη, – για καλή τύχη της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας – υπήρχε ένα πρόσωπο που δεν θα άφηνε την υπόθεση να ξεχαστεί. Ένα πρόσωπο που θα υπερασπιζόταν κάθε σταγόνα από το αίμα του Παύλου. Μια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Η Μάγδα Φύσσα. Η μάνα του Παύλου.
Ναι, όλη αυτή η συγκίνηση και η συμπόνοια της κοινωνίας, που μετασχηματίστηκε σε οργή και δύναμη και τελικά σε ένα κίνημα εναντίον της Χρυσής Αυγής έχει ως μεγάλο Πρωταγωνιστή μια γυναίκα. Μια γυναίκα που ποτέ δεν θα διάλεγε αυτόν τον ρόλο. Μια γυναίκα που είχε ονειρευτεί τη ζωή αλλιώς.
Όμως η δολοφονία του Παύλου ήταν ένας μόνο κρίκος της εγκληματικής δράσης, της συμμορίας με τα ρόπαλα, τα στιλέτα, το βάδισμα χήνας και τους χιτλερικούς χαιρετισμούς. Μπορεί να ήταν η πιο απροκάλυπτη δολοφονία, η πιο απρόκλητη, αλλά δεν ήταν η μοναδική.
Τον Μάιο του 2009 – 4 χρόνια πριν την δολοφονία του Παύλου, οι κάμερες των Πρωταγωνιστών κατέγραψαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, κοντά στη Ομόνοια, τους στρατιωτικούς σχηματισμούς μιας άγνωστης τότε σε πολλούς οργάνωσης με τον τίτλο «Χρυσή Αυγή».
Κράνη, ρόπαλα, ελληνικές σημαίες σε λοστάρια, ασπίδες με κέλτικους σταυρούς και στρατιωτικά παραγγέλματα. Και μπροστάρηδες τον Κασιδιάρη, τον Παναγιώταρο, τον Γερμενή, τον Μίχο, τον Λαγό. Όλα τα πρωτοπαλίκαρα τότε του Μιχαλολιάκου. Στόχος τους; Οι μετανάστες που ζούσαν στο εγκαταλειμμένο κτήριο της Σωκράτους που κάποτε φιλοξενούσε το Εφετείο.
«Έξω οι ξένοι από την Ελλάδα», φώναζαν οι πολιορκητές, με τα κράνη, με τα ρόπαλα, αλλά οι αιματηρές συγκρούσεις δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα την κοινή γνώμη.
Μόνο, χρόνια αργότερα, και κυρίως μετά την δολοφονία του Παύλου, τα πλάνα με τους στρατιωτικούς σχηματισμούς αρχίζαν να παίζουν στα τηλεοπτικά δίκτυα ως απόδειξη της ύπαρξης Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής.
Όμως οι φασίστες δεν πέφτουν από τον ουρανό. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας σε διάφορες εκδοχές.
Μέχρι να φτάσουμε στην δολοφονία του Παύλου, η Χρυσή Αυγή είχε ήδη καταφέρει – προσέξτε!
Δημοτικές εκλογές του 2010 – Μιχαλολιάκος υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων – 5,26%.
Μάιος του 2012 – η ΧΑ μπαίνει για πρώτη φορά στη Βουλή με 6,97%.
Και μετά την δολοφονία του Παύλου, μετά από μόλις, 8 μήνες, είχαμε:
536.913 ανθρώπους να ψηφίζουν την Χρυσή Αυγή στις Ευρωεκλογές.
Και το 16,12% των Αθηναίων να ψηφίζουν για Δήμαρχο τον Κασιδιάρη.
Στις Εθνικές εκλογές του Γενάρη του ’15, η ΧΑ είναι τρίτο κόμμα. 6,28%.
Τον Απρίλιο του ’15 ξεκινάει στον Κορυδαλλό η δίκη του Ρουπακιά και της Χρυσής Αυγής και λίγους μήνες μετά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου η Χ.Α. είναι ξανά το τρίτο κόμμα με 6.99%.
Η Χρυσή Αυγή, λοιπόν, ήταν ΕΔΩ με την ψήφο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Άνθρωποι που ήξεραν -οι περισσότεροι ήξεραν- αλλά τους στήριζαν.
Άλλοι για να φοβίσουν τους «ξένους»,
Άλλοι για να τιμωρήσουν την ίδια την Δημοκρατία – που την θεωρούν υπεύθυνη για τα μικρά ή τα μεγάλα κακοπαθήματά τους.
Και άλλοι γιατί αγαπούν το μίσος.
Και τώρα; Τι περιμένουμε τώρα;
Όλα δείχνουν ότι ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα είναι βαρύς και για τους ηθικούς αυτουργούς.
Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους γραφικούς νοσταλγούς του ναζισμού, που πήραν ξαφνικά τους δρόμους… Έχουμε να κάνουμε -όπως γράφει ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος- με «ομάδα», και μάλιστα «δομημένη» και «με διαρκή δράση», η οποία, «επιδιώκει τη διάπραξη κακουργημάτων».
Η απόφαση του δικαστηρίου όμως -όποια κι αν είναι- δεν θα απαντήσει σε ένα άλλο ερώτημα: πού είναι σήμερα το μισό εκατομμύριο που στήριξε την Χ.Α.;
Και τι θα κάνουμε γι’αυτούς τους «συνέλληνες που σε τακτά χρονικά διαστήματα επιλέγουν ανορθολογικές, επικίνδυνες, εμφυλιοπολεμικές και ακραίες συμπεριφορές;
Μια απάντηση έδωσε πριν μερικά χρόνια ένας ρομαντικός αναλυτής:
Η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται μόνο με την ευτυχία της κοινωνίας – δηλαδή την ευημερία της.
Μια άλλη απάντηση, έδωσε ένας αψύς δήμαρχος:
Να πάνε στην θάλασσα – δηλαδή να πνιγούν.
Ακούστε όλο το Podcast – και τις μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων της δολοφονίας Φύσσα – εδώ: