Σήμερα θα σας μιλήσω για τον φίλο μου τον Μουσταφά. Μην αντιδράτε. Το όνομα ναι, παραπέμπει σε κάτι τουρκικό, αλλά όχι ακριβώς. Ο Μουσταφά είναι Τουρκοκύπριος.
Μουσταφά Ακιντζί. Υποψήφιος πρόεδρος του τουρκοκυπριακού τμήματος της Κύπρου. Οι εκλογές γίνονται την Κυριακή και αντίπαλος του Μουσταφά είναι ο Τατάρ. Επώνυμο που παραπέμπει στους Τάταρους – φύλα μογγολικής και τουρκικής προέλευσης.
Αλλά το σημαντικό με τον Τατάρ είναι άλλο. Είναι ο εκπρόσωπος του Ερντογάν στα κατεχόμενα. Το τελευταίο δώρο που ζήτησε και πήρε από τον Τούρκο πρόεδρο ήταν να ανοίξει γι’ αυτόν, εσπευσμένα, την παραλία στην Αμμόχωστο. Να βγουν βόλτα οι Τουρκοκύπριοι, να ξεχαστούν και να τον ψηφίσουν την Κυριακή. Το κόλπο δεν έπιασε. Ο Τατάρ πήρε 32,3% και ο Ακιντζί, ο φίλος που σας έλεγα, πήρε 29,8. Σχεδόν 30% δηλαδή, παρά τις αθρόες πολιτογραφήσεις εποίκων που έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Ο Ακιντζί, κυρίες και κύριοι, είναι ένας λεβέντης Κύπριος. Και σε μια εποχή που όλα σχεδόν στην Τουρκία και στα τουρκοκυπριακά εδάφη τα σκιάζει ο «Ερντογανισμός» αυτός τόλμησε και είπε «δεν θέλουμε να γίνουμε η 82η επαρχία της Τουρκίας».
Γεννήθηκε στην Λεμεσό -στο μεγάλο λιμάνι- το 1947, τότε που το νησί ήταν ακόμη αποικία των Εγγλέζων. Πολέμησε -για να τα λέμε όλα- στο πλευρό των τουρκικών δυνάμεων, το ‘74, στον πόλεμο που προκάλεσε η ελληνική χούντα.
Τόλμησε όμως και έγραψε στο facebook το εξής: «Την επέμβαση της Τουρκίας την αποκαλούσαμε “Ειρηνευτική Επιχείρηση”, ήταν όμως ένας πόλεμος στον οποίο χύθηκε αίμα. Και τώρα, παρόλο που την αποκαλούμε “Πηγή Ειρήνης”, δεν είναι νερό που χύνεται αλλά αίμα».
Μαζί του έχω μιλήσει μόνο δύο φορές. Μια φορά όταν ήμουν στην Λευκωσία και μια φορά όταν ήμουν στις Βρυξέλλες. Άρα για να ακριβολογώ δεν είναι φίλος μου, τον νιώθω όμως ως φίλο μου. Αν και στην πρώτη μας συνομιλία τον Μάιο του ’15, όταν του είπα ότι για πολλούς στην Ελλάδα είναι φίλος και όχι εχθρός και είμαστε μαζί στην προσπάθεια να ενωθεί ξανά το νησί και να ζήσουν οι Κύπριοι χωρίς ξένα στρατεύματα, μου είπε τότε, το ’15, την ελληνική λέξη «φίλε μου». Γιατί ο Ακιντζί είναι από τους τελευταίους μιας γενιάς Τουρκοκυπρίων που μιλάνε κυπριακά.
Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, δεν είναι τολμηρός μόνο ο Ακιντζί αλλά είναι και αυτοί που τον κρατάνε όρθιο στη μάχη με τον τουρκικό Γολιάθ. Ένας στους τρεις Τουρκοκύπριους, αψήφησε πιέσεις, στημένες δημοσκοπήσεις και έκανε πέρα τα τουρκικά λεφτά με αντάλλαγμα μια ψήφο στον εκλεκτό του Ερντογάν. Και ψήφισε τον άνθρωπο που επιμένει να λέει ότι οι σχέσεις με την Τουρκία θα πρέπει να βασίζονται στον σεβασμό και όχι στην υποταγή, κάνοντας τον Ερντογάν κανονικό… Τούρκο!
Την τολμηρότητά τους πάντως επέδειξαν οι Κύπριοι του Βορρά -αυτόν τον τίτλο προτιμούν οι πιο προοδευτικοί από τους Τουρκοκύπριους- και το 2004. Τότε που το 65% είπε «ναι, να φύγουν σταδιακά τα στρατεύματα της Τουρκίας -και της Ελλάδας φυσικά- από την μεγαλόνησο».
Ίσως έχει αξία να θυμηθούμε ότι το σχέδιο τότε ήταν Ελλάδα και Τουρκία να διατηρήσουν έως το 2011 μέχρι και 6.000 άνδρες η κάθε μία. Και μέχρι το 2018 ο αριθμός τους να πέσει σε 3.000. Μετά το 2018, να μείνουν το πολύ 950 Έλληνες και 650 Τούρκοι στρατιώτες στο νησί και ο αριθμός τους να μειώνεται κάθε τρία χρόνια.
Το σχέδιο όμως, γνωστό ως «Σχέδιο Ανάν», απορρίφθηκε τότε από τους Ελληνοκυπρίους και έτσι σήμερα το βόρειο μέρος του νησιού συνεχίζει να έχει χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες και κάθε χρόνο να προστίθενται και νέοι έποικοι.
Και τώρα; Τώρα τι κάνουμε;
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης και δυνατότερα το τελευταίο διάστημα ο Άντρος Κυπριανού, ο γραμματέας του ιστορικού ΑΚΕΛ, συνεχίζουν να μιλάνε για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.
Αυτή είναι και η πρόταση του Ακιντζί. Αν την Κυριακή χάσει, πάμε ταχύτατα στην οριστική διχοτόμηση και στη δημιουργία δύο κρατών. Λύση που απ’ ό,τι φαίνεται καλοβλέπουν και κάποιοι στη δική μας πλευρά, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτό θα είναι, στους αιώνες των αιώνων, μια πληγή στην ανατολική Μεσόγειο. Μια πληγή ανασφάλειας και συγκρούσεων.
Μια πικρή γεύση αυτών που θα έρθουν παίρνουμε αυτούς τους μήνες με τις συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας, πολλές εκ των οποίων γίνονται στο όνομα της προστασίας των συμφερόντων των Τουρκοκυπρίων.
«Γιατί δεν ανοίγουμε έναν λογαριασμό -υπό ευρωπαϊκό έλεγχο- όπου θα μπαίνει το μερίδιο των Τουρκοκυπρίων, μέχρι να λυθεί το Κυπριακό», λέγεται ότι είπε το 2011 ο πρωθυπουργός τότε Παπανδρέου στον Χριστόφια. «Εγώ θέλω, αλλά οι Ελληναράδες θα με φάνε», ήταν σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες η απάντηση του τότε Προέδρου της Κύπρου.
Αλλά ας γυρίσουμε στο μέλλον. Η επικράτηση του Ακιντζί θα είναι την Κυριακή μια καλή είδηση. Γι’ αυτούς που δεν θέλουν άλλα τζαμιά στην Βόρεια Κύπρο, γι’ αυτούς που κάποτε στην επίσκεψή μου στα κατεχόμενα μου είχαν πει «μην μας αφήνετε μόνους με τους Τούρκους».
Μαζί με τον Ακιντζί θα νικήσει και ο κυπριωτισμός! Που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς Τουρκοκυπρίους. Δείτε και την σημαία της Κύπρου. Η μεγαλόνησος και από κάτω οι δύο δάφνες με τα κλωνάρια τους να ακουμπούν για να συμβολίζουν την κοινή ζωή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Και μην με ρωτήσετε γιατί δίνω αυτή την ερμηνεία στις δάφνες της κυπριακής σημαίας. Δεν είναι η δική μου ερμηνεία. Είναι του δημιουργού της κυπριακής σημαίας. Του Ισμέτ Βεχάτ Γκιουνέι, του Τουρκοκύπριου ζωγράφου, σκιτσογράφου και δασκάλου που γεννήθηκε κι αυτός στη Λεμεσό. Όπως ο Μουσταφά ο φίλος μας.
Ακούστε το επεισόδιο εδώ: